Hue

Vrijdag, 2 december 2011, regen, 18

Op 3.30 liep de wekker af en werden we door onze chauffeur naar de luchthaven gebracht. Daar hebben we afscheid van hem genomen en hem hartelijk bedankt voor de prettige en veilige dagen die hij ons bezorgd heeft.

Om 6.00 precies vertrok het volle vliegtuig naar Hue. Het was maar een vlucht van een uurtje, maar onderweg was er erg veel last van turbulentie. Iets over zevenen landden we op de luchthaven van Hue. Dit is maar een kleine luchthaven. We werden met bussen van het vliegtuig naar de aankomsthal vervoerd. Daar kwam onze bagage al spoedig van de band. Buiten stond een nieuwe chauffeur ons al op te wachten. Hij vertelde dat hij een vriend was van onze eerste chauffeur. We werden eerst naar het hotel gebracht. Daar konden we meteen naar onze kamer. Hierna hebben we nog even ontbeten want het take away breakfast van ons hotel in Hanoi stelde niet veel voor. Buiten goot het inmiddels weer.

Rond half negen reden we bij het hotel weg om nog geen 300 meter verderop al weer uit te stappen. We waren bij de rivier. Daar lagen boten met grote drakenkoppen op ons te wachten.

We kregen wederom een privé boot, het begint te wennen. Aan boord was een echtpaar dat als bemanning dienst deed. Met deze boot voeren we de rivier op. Dat is hier een hele plas met water die zo’n 200 meter breed is. We voeren ongeveer een half uur. Onderweg probeerde de vrouw allerlei waar aan ons te sluiten. Uiteindelijk heeft Carla een zijden kamerjas van haar gekocht voor nog geen 10 euro.

Na een half uur kwamen we bij de Thien Mupagode. Dat is een hoge spits toelopende toren.

Daarachter was een heel complex met gebedsruimten voor de boeddha monniken ingericht. In de grote zaal stond een gouden lachende Boeddha. Gelukkig hadden we van het hotel paraplu’s meegekregen, want het begon weer te regenen. We hebben rustig door het complex heen gewandeld en hebben toen onze chauffeur weer opgezocht. Deze bracht ons naar de Citadel. Deze citadel is een keizerlijke stad uit 1820. Hij was grotendeels door de oorlog verwoest maar wordt nu weer in oude glorie hersteld. Het complex is nu op de lijst van historisch erfgoed van UNESCO geplaatst. Hierdoor is de uitgebreide restauratie mogelijk. Verschillende gebouwen zijn al weer gereed. We kwamen de stad binnen via een vestingmuur. Daarachter lagen vijvers waarin grote karpers zwommen.

Via een brede gracht kwamen wij bij kroningspaleis uit. Hier zijn de 13 keizers die hier hebben geregeerd gekroond. We liepen door deze zaal en kwamen in de Verboden stad uit. Daar waren de gebouwen voor de manschappen en de burgers. Hierachter lag de bibliotheek.

Dit was een grote open ruimte met veel vijvers en doorkijkjes, waar de keizer tot rust kon komen. Iets aan de zijkant was het theater. Dit was prachtig aangekleed.

Via een lange overkapte gang kwamen we in het tweede gedeelte uit dat werd gebruikt door de moeder van de keizer. Hier was een zaal nog ingericht als eetzaal en een zithoek. Hierdoor kreeg je een aardige indruk hoe de mensen die in die tijd geleefd hebben. Via een tussenmuur kwamen we bij twee tempels uit. Het was een indrukwekkend geheel, dat ondanks de regen toch erg mooi was.

De chauffeur bracht ons naar een lokale overdekte markt. In deze markt is werkelijk van alles te koop, van schoenen, kleding, serviesgoed, gereedschap, groente, fruit en vlees tot gouden sieraden toe. Je loopt door hele smalle gangetjes, waar amper ruimte is. Het was een leuke kakofonie.

Na de lunch zijn we naar de graftombe van keizer Minh Mang gereden. De wegen zijn hier veel slechter dan rond Hanoi. Er ligt wel wat asfalt, maar er zijn ook veel gaten en kuilen. Het was inmiddels weer opgeklaard. Er zijn 7 tombes rond Hue van de 13 keizers die er geweest zijn. Wij bezochten dus die van Minh Mang. Deze lag 12 kilometer buiten Hue. We kwamen op een parkeerterreintje. Vandaar moesten we vijf minuten lopen om bij de ingang te komen. Het hele complex is ommuurd. Binnen de muren ligt de tombe samen nog verschillende andere gebouwen. Hierom heen liggen vijvers en een prachtige tuin die overgaat in een bos. Ook hier is men druk aan het restaureren, maar al veel van de gebouwen zijn volledig opgeknapt. Alle gebouwen liggen boven op een berg zodat je eerst een steile trap op moet om er te komen.

In de gebedsruimte hebben we wierrookstokje aangestoken.

Hierna heeft de chauffeur ons terug gebracht naar het hotel. Hij brengt ons morgen ook naar Hoi An.

Ha Long Bay

Dinsdag, 29 november 2011, bewolkt, 25

We werden om 7.45 uur bij ons hotel opgehaald door onze ‘eigen’ chauffeur. We reden door een drukke ochtendspits Hanoi uit. Bij een van de bruggen over de Rode rivier waren stad-in twee stroken beschikbaar. Op de buitenste van de twee mochten alleen maar brommertjes. Hier was zowaar een file ontstaan. Even later kwamen we weer op de vertrouwde AH1 uit. Zoals al eerder aangegeven is hij rond Hanoi erg goed te berijden met zijn brede rijstroken. Na een kleine dertig kilometer hield het voor ons echter op. We reden verder over een provinciale weg. Het gebied werd afgewisseld door industrie met landbouw. Dat gaf wel veel tegenstellingen. Zo reed je langs een van de nieuwste fabrieken van Canon terwijl een kilometer verderop een boer het land nog met zijn buffalo aan het ploegen was. Ook hier werd weer van alles vervoerd. Een brommertje spande echter de kroon. Hij had achterop een levende koe gebonden.

We hadden een koffiebreak in een groot speciaal voor toeristen opgezet centrum. Daar kon je allerhande souvenirs kopen en kleding laten maken. Maar het moet worden gezegd, de koffie was erg lekker. We reden langs een kolenmijn. Dat was ook goed te zien. De gehele omgeving was zwart en smoezelig. Dit leek ons niet de beste plek van Vietnam om te wonen. We vervolgden onze weg van ruim 4 uur naar Halong Bay. Onderweg stopten we nog bij een keramiekfabriek. Daar kregen we te zien hoe het keramiek gemaakt en vervolgens met de hand bewerkt wordt. We konden de verleiding niet weerstaan om twee theekopjes en een geurkaasje mee te nemen. In Halong Bay werd nog de shop met parels bezocht. Daarna werden we in de haven afgezet.

Daar werden we door een andere agent opgewacht die ons aan gaf dat we over een kwartiertje met een kleinere boot naar onze boot zouden worden gebracht.

En zo geschiedde. We waren echter maar met vier passagiers terwijl er 17 moesten komen. We werden al vast aan boord gebracht waar een welkomstdrankje op ons wachten. Korte tijd later arriveerden ook de andere gasten. Het bleek een groep Fransen te zijn, zodat behalve ons de hele boot Franstalig was want het stel dat gelijk met ons aan boord kwam waren Canadezen uit Québec. We kregen een hut op het tweede dek. Een mooie kamer met eigen sanitair en uitzicht op zee. We voeren meteen de haven uit. Dat deden wij niet alleen want het was een ware armada die uit voer. Toerisme wordt hier echt met een hoofdletter geschreven. We stonden op het bovendek te genieten van de omgeving toen we aan tafel werden geroepen. We zaten net aan tafel toen het stevig begon te regenen. De maaltijden zijn alle gebaseerd om zeegerechten. We begonnen met garnalen en krab. Zelfs Carla heeft dit smakelijk opgepeuzeld maar bij de daarop volgende inktvis haakte zij af. Bij het hoofdgerecht kregen we een heerlijk medaillon witte vis en groente. Uiteraard ontbrak de rijst niet. Bij dit alles werd een lekkere witte win geschonken. Als toetje was er fruit. We waren inmiddels het gebied ingevaren. Overal zag je de rotsen uit de zee oprijzen. Halong Bay telt ruim 3000 eilandjes.

Het was inmiddels weer droog. We voeren naar de Sung Sot grot. Eerst stapten we over in een kleinere boot die we hele tijd met ons mee hadden getrokken. Daarmee werden we naar de grot gebracht. Om in de grot te komen moesten we eerst een behoorlijk lange steile trap op. Daarna kwamen we in een grot uit met overal mooie rotsformaties. Deze werden met gekleurde lampen aangeschenen, wat een apart effect gaf. Via een smal gangetje kwamen we in een veel grotere grot uit. Ook hier waren veel stalagmieten en stalactieten te zien, die weer werden verlicht.

De gidsen die wezen overal met laserpennen figuren aan die zij in de rotsformaties meenden te herkennen. Sommige waren wel duidelijk maar bij andere had je toch een rijke fantasie nodig. Ongemerkt waren we weer behoorlijk afgedaald zodat er weer een stevige klim wachten om uit de grot te komen. Je mocht namelijk maar een kant op lopen. Na deze bezichtiging voeren we weer verder met het kleine bootje. Daar werd de gelegenheid geboden om te kajakken. We dachten dat dat pas morgen op het programma stond, maar volgens de begeleiders was er morgen geen tijd. Daarom hebben we nu onze spullen aan de Canadees gegeven en hebben een flink stuk gekajakt in een duoboot. Het was niet geheel duidelijk wat de bedoeling was, maar we kwamen uiteindelijk met de gids en de andere kajak bij het eiland Tivov. Daar staat boven op de rots een tempel.

Vanaf het eiland voeren we weer terug naar onze boot. We waren een beetje nat geworden maar na een lekkere douche was dat weer vergeten. Het was inmiddels tijd voor het diner. Ook dit bestond weer grotendeels uit visgerechten. Er waren nu grotere garnalen en mosselen, gefrituurde inktvis, springrols en stukjes vlees. Verder was er een bord met salade. Het smaakte voortreffelijk

.

Inmiddels was duidelijk geworden dat wij een ander programma volgen dan de overige passagiers. Zij gaan morgen al weer terug naar de haven na een ochtendprogramma. We worden morgen met een aparte boot naar enkele dorpjes vervoerd om pas tegen de avond terug te keren op de boot als deze nieuwe gasten heeft opgehaald. We snapten nu ook de verwarring rond het kajakken.

Woensdag, 30 november 2011, zonnig, 28

We werden al vroeg door de wekker gewekt want om 6.30 uur stond een Tai-Chi les op het programma om de dag goed te beginnen. In een klein half uurtje werden de spieren even los gemaakt en dat voelde toch wel lekker. Hierna was het ontbijt en vervolgens verlieten de andere passagiers de boot om hun deel van het programma te vervolgen. Voor ons kwam een groot schip aanvaren.

Aan boord bevonden zich vier bemanningsleden en de gids, die ons de hele dag zou begeleiden. We voeren nu van de massa weg en kwamen in een gebied uit waar we nagenoeg alleen waren. Hier konden we pas echt genieten van Halong Bay. We zitten prinsheerlijk in het zonnetje op het dek en werden daar op onze wenken met koffie bediend. We voelden ons toch wel enigszins bezwaard dat we met zij tweeën zo’n privé boot kregen, maar genoten er uiteraard wel met volle teugen van.

We voeren langs de parelkwekerij, waarvan we eerder de shop aan wal al hadden bezocht. Ook nu werd even een stop gemaakt bij de kwekerij. Daar kregen we eerst een theoretische uitleg over het groeien van de parels. Daarna werden we over de drijvende kwekerij rond geleid. We zagen eerst de baby oesters van een maand. Pas na 18 maanden worden de oesters weer uit het water gehaald. Met een pincet worden er dan zaadjes en nepparels in terug geplaatst. Deze nepparels zijn gemaakt van de schilden van de oesters uit de Mississippi delta en zorgen voor een betere groei. Hierna worden de oesters al na gelang de soort voor nog een 18 maanden tot 5 jaar teruggeplaatst. Daarna worden zij weer geopend om te kijken of er inderdaad een parel in gegroeid is. In slechts 30% van de gevallen is dat het geval. Daarvan valt nog eens 20% af omdat de parels niet van voldoende kwaliteit zijn. Deze parels worden verder verwerkt in de parfum industrie. Vooral het terugplaatsen van het zaad is monnikenwerk dat met veel precisie moet gebeuren. Hierna werd voor ons een oester geopend en mochten we proberen te raden waar de parel zat. Carla zat in een keer goed en een mooi witte parel kwam uit de vrucht te voorschijn. Het vruchtvlees smaakte wat zoutig. Hierna liepen we door de showroom weer naar buiten en konden we onze rondvaart voortzetten.

We voeren naar een klein drijvend dorp. Vlak voor het dorp werd het anker uitgegooid en werd een kajak overboord gezet.

Daarmee mochten we ruim anderhalf uur in het dorp rondvaren. De hutjes drijven allemaal op grote tonnen. In de hutjes is wel elektriciteit aanwezig door middel van aggregaten. Vanuit de hutjes werden we vriendelijk toegezwaaid en geroepen.

Ook was er in het dorpje een school. Toen we er langs voeren ging de school net uit. Even later hadden we drie boten met jongens aan onze kajak hangen. Een van de jongens had eerst gewoon met zijn handen onze boot vastgehouden, maar daarna had hij snel een touwtje aan de kajak vastgemaakt. Daar achter hadden de andere twee hun boot weer gekoppeld. Zo waren wij dus de locomotief geworden van een klein treintje op het water, dit tot groot vermaak van de jongens en de mensen in de hutjes. Het was wel stevig aan je armen te voelen dat er nu een veel groter gewicht aan hing. Na een paar honderd meter het touwtje weer losgeknoopt waarop de jongens ons vriendelijk gedag zwaaide.

Nadat we weer bij de boot waren teruggekomen, hebben we even een frisse duik genomen. Toen pas merkten we hoeveel stroming hier stond. We moesten moeite doen om weer bij de boot terug te komen.

Hierna voeren we verder en kwamen in een rustige baai te liggen. Daar werd een heerlijke lunch geserveerd. We begonnen met krab en garnalen, gevolgd door gefrituurde inktvis en kip. Daarna kwam er een grote vis die voor ons aan tafel werd gefileerd. Hierbij was rijst, groente en nog een bord met beefreepjes. Het geheel werd afgemaakt met fruit.

Na een half uurtje uitbuiken in de zon mochten we plaats nemen in de kajak. We kregen een zaklantaarn mee om twee grotten te bezoeken. We voeren naar de eerste grot.

Deze moesten we betreden via een klein strandje met allemaal hele scherpen stenen. Dat voelde niet prettig aan onze blote voeten. Via wat klim en klauterwerk kwamen we in een grote grot uit die een opening aan de andere kant van de rots had. Deze opening bevond zich 8 meter boven de zee. Daar konden we genieten van het mooie uitzicht. We klauterden weer terug.

We waren blij dat we de zaklantaarn bij ons hadden want het was hier behoorlijk donker en zo konden we tenminste zien waar we onze voeten neer zetten. We zetten koers naar de tweede grot. Na een klein kwartiertje kwamen we hier aan. Deze was toegankelijk door middel van een trap. Toen we aanmeerden hoorden we een hond blaffen en even later zagen we een man boven aan de trap staan. We liepen de trap op en kwamen in een grote grot uit. Hier was een compleet houten vloer gemaakt en een groot podium. Deze grot wordt dus gebruikt om concerten te geven. De man hoorde bij een keetje waar wat te drinken gekocht kon worden. Het uitzicht vanaf het podium was uniek. Ook de klank van een koor zal hier prima tot zijn recht komen. Mogelijk iets voor het Colourful City Koor.

Hierna wilden we een eindje door varen naar een onderdoorgang. Tenminste dat leek vanaf de plaats waar we toen waren. Toen we doorvoeren zagen, dat het een toch gewoon een doorgang was tussen twee rotsen. We hebben nog ruim een half uur rondgedobberd en genoten van de rust om ons heen. Hierna hebben we weer even gezwommen om af te koelen.

We voeren weer verder en we kwamen bij een opening in de rots. Daar werden we door de gids een grot ingeleid. Deze had soms doorgangen waar we ons maar amper door heen konden wringen, maar de ruimten daar achter waren steeds prachtig. Overal waren de stalagmieten en stalactieten weer te zien.

Hierna voeren we terug, waar de grote boot al weer op ons lag te wachten.

We zaten op het dek kwamen de nieuwe gasten terug. De gids kwam ons halen want we mochten nog even mee naar een andere grot. We voeren een klein stukje met de boot om daarna in een roeiboot over te stappen. Deze voer onder een rots door. Op de flanken van deze rots zaten apen. Helaas was de duisternis ingevallen zodat ze alleen met het flitslicht van de camera te zien waren. Hierna konden we gaan dineren. De kok had speciaal voor ons een ander menu samengesteld, zodat we toch niet twee keer hetzelfde te eten kregen.

Zo kwam er een eind aan een geweldige dag waarop we echt genoten hebben van de schoonheid van Halong Bay. Het is voor iedereen een aanrader om een dag extra te boeken in dit mooie gebied omdat je dan pas echt kunt zien hoe overweldigend de natuur hier is.

Donderdag, 1 december 2011, bewolkt met wat lichte regen, 18

Na het ontbijt zijn we nog een keer terug gevaren naar de grot waarin we gisteravond de apen konden horen maar amper konden zien. We konden nu de rosten helemaal bekijken maar helaas de apen waren elders aan het spelen. Hierna voeren we rustig via een andere route terug naar de haven. Onderweg werd nog een lunch geserveerd.

Rond 12.00 uur waren we weer aan vaste land en stond de chauffeur al zwaaiend op ons te wachten. Hij gaf aan dat het in Hanoi veel kouder was dan in Halong. In Sapa was zelfs sneeuw gevallen. Bij de koffiebreak merkten we inderdaad dat de temperatuur een flinke stap terug had gezet. Even later begon het ook te regenen. Zo kwamen we in de middag weer bij ons hotel in Hanoi aan, waar we weer een andere kamer kregen toegewezen voor een korte nacht want we worden om 4.00 opgehaald om naar Hue te vliegen.

Ninh Binh en Hanoi

Maandag, 28 november 2011, regen, 24

We zijn vanmorgen begonnen met het bezoeken van Tam Coc. Hiervoor reden we naar de haven. Daar lagen roeibootjes klaar, die je naar de grotten brengen. We kregen een echtpaar dat de pensioengerechtigde leeftijd al enkele jaren achter zich had liggen.

De vrouw roeide met haar voeten en de man stuurde bij met een roeispaan. Via wat kleine kanaaltjes kwamen we bij de eerste rotsen uit. Na een bocht doemde de eerste grot op. Het leek een smalle spleet boven het water, waar we inderdaad net onder door konden.

Omdat er in de grot een bocht zat, was het even aardedonker, maar al snel zagen we weer een smalle strook licht en kwamen we even later weer op open water uit. Om ons heen waren hoge half begroeide rotsen.

In het water waren vissers bezig met het van de grond schrapen van een soort mossel. Hiervoor gebruikten ze een driehoek van bamboe waar gaas was voor gespannen. Hiermee schraapten zij over de grond en kwamen de diertjes in een net dat daar aan vast zat. Het was te zien dat dit erg zwaar was. De mensen liepen tot aan hun middel in het water.

Het gebied straalde een enorme rust uit. Je hoorde alleen het gefluit van vogels. De tweede grot werd vooraf gegaan door een grote boom die over de versmalling heen was gegroeid. De tweede grot was minder lang.

Hierna diende zich al snel de derde en laatste grot zich aan. Hierbij was de ruimte waar we onder door voeren beduidend kleiner. Na de grot kwamen we bij een grote tempel uit, die half tegen de helling aan was gebouwd. Hierna voeren we weer terug. Carla werd gevraagd om ook mee te roeien. Even later begon het stevig te regenen, waarna we even schuilden bij een van de grotten. De oudjes maakten er meteen gebruik van om hun koopwaar aan ons aan te bieden. Toen we aangaven daar geen interesse in te hebben, werden de T-shirts en handwerkjes weer opgeborgen en voeren we terug naar de haven. Halverwege werd het gelukkig weer droog.

Van de haven reden we via de AH1 weer naar Hanoi. Onderweg kregen we nog enkele stevige buien te voorduren, maar toen we weer bij ons hotel in Hanoi aankwamen was het weer droog.

We namen afscheid van Hop. Hij bleek een leuke, onderhoudende gids te zijn, die ons prima rondgeleid heeft. Hij had interesse in heel veel zaken. Zijn aandacht ging uiteraard ook uit naar meisjes, want hij was nog steeds single. Toen hij hoorde dat wij in Nederland nog een vrije dochter hadden, bleef hij daar naar vragen. Hij gaf aan binnenkort zijn studie weer op te pakken om zo zijn land verder te kunnen helpen. De chauffeur zien we de komende dagen nog, want hij zal ons de komende dagen naar Halong Bay brengen.

Nadat we weer waren ingecheckt, liepen we de oude stad in. We waren nog geen 200 meter van het hotel toen er een complete wolkbreuk was. We hebben even geschuild en zijn daarna terug gelopen om de regenjassen te halen. Even later was het al weer droog.

We zijn naar het Poppentheater gegaan. In dit theater wordt een spel opgevoerd met poppen die worden bediend door gebruik te maken van bamboestokken. Alles speelt zich in het water af en de poppenspelers staan dan ook tot aan hun navel in het water. Boven de waterbak zit een orkest dat de muziek verzorgd. In ruim drie kwartier zagen we een mooie show en dat voor een entreeprijs van 100.000 Dong of te wel 3,60 euro.

Na het diner zijn we rustig terug gewandeld naar het hotel om ons klaar te maken voor de komende drie dagen. We gaan dan met een boot door Halong Bay varen. Daar zal geen internet zijn, dus jullie zullen even geduld moeten hebben voor dat verslag.

Mau Chau en Ninh Binh

Zondag, 27 november 2011, bewolkt, regen maar ook brede opklaringen, 26

We reden om 8.00 uur weer weg uit Mai Chau. We moesten uiteraard eerst de vallei uit dus moest er weer stevig geklommen en gedaald worden. Na de koffiebreak sloegen we een andere weg in de richting van Ninh Binh. Het landschap veranderde steeds. Eerst waren er stevige bergen, daarna hele stukken waterrijk gebied.

De wegen waren wel steeds beroerder, soms was het niet meer dan een zandpad. Hop gaf aan dat de regering eigenlijk alleen maar rond Hanoi en Ho Chi Minh City investeert en de rest van het land aan zijn lot overlaat. We reden door een gebied waar veel kalksteen werd afgegraven voor het maken van cement. Daar was het een enorme stofboel. Hier was ook een levendige handel in rotsblokken, maar ook als deze waren verwerkt tot schitterende grote beelden.

Het was goed te zien dat de Vietnamezen van vers voedsel houden. Overal waren markten waar nog levende kippen en varkens verkocht werden. Deze werden daarna uiteraard achterop de brommer vervoerd. Net buiten veel dorpjes zijn ondiepe kleine vijvers. Daar gooien ze hun gekochte vis om hem waar te vangen zodra hij op het menu staat.

Via wat kleinere landweggetjes en dijken reden we door kleine dorpjes. De mensen leven hier op straat voor hun woning. Overal lagen en hingen producten als houtsnippels, mais en noedels te drogen, maar men was ook bezig met schoonmaken, wassen en koken.

Na enige tijd kwamen op de Highway AH1 uit. Deze hadden ook uit Hanoi al even gevolgd. Toen was het een mooie tweebaansweg gescheiden met een brede groene middenberm. Hier was het een weg vol gaten en kuilen, waar een ieder zich een weg naar voren vocht. Links en rechts inhalen is gewoon toegestaan en je toetert maar als je er door wilt. Een vrachtauto was met pech stil komen te staan, hierdoor ontstond er gelijk een behoorlijke chaos, maar met wat geduld en een hoop getoeter loste zich dit ook weer op. Toen het ook nog even flink begon te plenzen, veranderde de belangrijkste doorgaande route in een grote modderpoel.

Vlak voor Ninh Binh verlieten we de hoofdweg om te gaan lunchen. Dat was in een restaurantje vlak bij een dijk. Achter de dijk lagen een aantal platboten klaar. Daarmee voeren we door een schitterend gebied, Kenh Gan genaamd. Nu het regenseizoen voorbij is, is het waterpeil hier behoorlijk gedaald en zijn er stukken land droog gevallen. In de regenperiode is het een groot meer, dat wordt omzoomt door hoge steile rotsen.

Tegen een van de rotsen is een dorp gebouwd dat alleen via kleine weggetjes met de brommer of over het water per boot te bereiken is. Het dorp wordt drijvend genoemd, omdat het in de regentijd geheel omgeven is door water. Midden in het dorp is een brug van 30 meter gemaakt, die met de hand en een stok geopend kan worden zodat boten er door kunnen. We voeren zo vlak langs de huizen. De bewoners gebruiken het kanaal voor alles.

Er wordt in gevist, de afwas en was wordt gedaan, maar ook de eigen haren worden hier gewassen. De bewoners hebben een aparte manier van roeien. Zij gebruiken namelijk niet hand handen maar doen dit met hun voeten. Dat was toch wel even wennen als je daar naar keek.

Op de terugweg heb ik ook nog een stuk mogen varen.

Nadat de boot weer was aangemeerd, kwam er een man aanrijden op een brommer. Achterop had hij drie fietsen. Daarmee mochten wij een stuk in de richting van Ninh Binh fietsen. Nadat de fietsen op de juiste hoogte waren afgesteld, reden we de dijk op.

Even verder was een tolpoortje, dat ook voor fietsers gold. We reden langs verschillende dorpjes. Bij een van de huizen stond een kraam met daarop vlees dat te koop werd aangeboden. Toen we goed keken zagen we dat het een hond was geweest.

Alle mensen onderweg keken ons eerst verbaasd aan om daarna vriendelijk goedendag te zeggen. We verlieten de dijk en kwamen op een bredere weg uit.

We hebben hier een tempel bezocht. In Vietnam heeft men een eigen mix gemaakt van boeddhisme, hindoeïsme en Confucianisme. In de tempel spelen de tijgers, draak en slang een rol maar de hoofdrol is weggelegd voor de moeder omdat daar alles uit voort komt. De tempel was rijk versierd met bladgoud en bestond uit drie gedeelte. In het achterste gedeelte stond een beeld voor de moeder. Overal waren plekken waar wierook ontstoken kon worden en geld gedoneerd kon worden. Ook waren er plaatsen waar geld voor het andere leven, zoals zij het hiernamaals aanduiden, achtergelaten kon worden. Dat is geld dat er nagenoeg uit zit als de echte biljetten, alleen de tekst is anders. Het is bedoeld om de overledene een goede reis te bezorgen en daarvoor heeft hij geld nodig.

Toen we verder fietsten werd de weg nog breder. Men was hier bezig om een nieuwe weg aan te leggen. Daarvoor reden er veel vrachtauto’s met klei. Hierdoor was het erg modderig. De modder spatte je haast om je oren en we zaten dan ook behoorlijk onder. Bij een restaurantje zijn we even gestopt om de ergste smurrie van onze benen af te halen. We reden nu dwars door de bergen, maar de weg was gelukkig wel helemaal vlak. Het begon zachtjes te motregenen en dat voelde eigenlijk best wel lekker aan, want het was behoorlijk warm. Het regende heel even hevig waarna het weer droog werd. We waren niet eens echt nat. We stopten bij Tam Coc. Dat is voor de plaatselijk bevolking het bekendste uitstapje. Met platbootjes vaar je in drie uur naar drie grotten. Deze lijken erg op de grotten van Halong Bay, dat we komende dagen nog zullen bezoeken.

Hier werden de fietsen weer achterop de brommer geladen en werden wij naar ons hotel in het centrum van Ninh Binh gebracht. Dat is een middelgrote stad. Omdat we echt midden in het centrum zitten, horen we het verkeer onder onze hotelkamer al toerend voorbij komen, want ja toeteren is de nationale hobby.

In de avond hebben Hop en de chauffeur ons meegenomen naar een restaurant net buiten het centrum. Daar kregen we wederom een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Hoogtepunten dit keer waren stokjes met geitenvlees en springrols. Daarna hebben we met ons vieren nog thee en koffie gedronken. Wij kregen echte Vietnamese ‘ even wachten’ koffie. Dat is koffie met een filter er boven. Het duurt ruim drie minuten voordat de koffie vers gezet in je kopje beland.

Hop wilde eventjes armpjes drukken. Helaas voor hem kon hij het niet bolwerken. Hierna zijn we weer teruggegaan naar het centrum. Daar was inderdaad niet veel te beleven, waarna we naar bed zijn gegaan.

Mau Chai

Zaterdag, 26 november 2011, half bewolkt, 26

Na ruim 9 uur kwam de trein in Hanoi aan. Het was nog diep in de nacht, maar vanuit de trein konden we zien dat het op de plaatselijk markt al erg druk was. Hop stond ons al bij de wagon op te wachten. Hij was blij ons weer te zien, maar vond uiteraard de reden van ons spoedige vertrek spijtig. Hij bracht ons naar ons hotel in het oude centrum. De weg daarna toe was nagenoeg verlaten. Het was op de markt zo druk omdat een tussenhandel was. De handelaren kochten daar hun waren die later op dag in de straten werd verkocht. We kregen daar voor die paar uur geen kamer maar konden ons wel even opfrissen om daarna gebruik te maken van het ontbijt.

Tegen 8.00 uur pikte hij ons weer op. Hij bereidde ons voor op een lange zit naar Mai Chau. We reden in zuidelijke richting. Het duurde ruim een uur voordat we Hanoi eindelijk verlaten hadden. We reden door een vlak landschap. De brommertjes reden nog steeds aan alle kanten langs ons heen. Verder was er op deze weg veel meer vrachtverkeer. Het blijft toch een vreemd gezicht om een man op een brommer te zien zitten met achterop gesprokkeld hout dat in bananenbladen is gedraaid en in zijn hand de nieuwste witte iPhone.

Na een koffiebreak veranderde het landschap en diende zich stevige bergen aan. Er zaten weer behoorlijke beklimmingen in van meer dan 10%. Op velden wisselden rijstvelden en suikerriet elkaar af, waarbij de laatste steeds meer de over hand kreeg. Suikerriet zijn hier stengels van ruim twee meter. Deze worden gekapt en daarna in de breedte achter op de brommer vervoerd. De gemiddelde snelheid ligt rond de 40 km/u waardoor iedereen tijd genoeg heeft om te reageren op de vaak onverwachte manoeuvres van de overige bestuurders. Er reden hier ook heel veel brommertjes met daarachter een aanhangwagentje zodat ze nog meer in een keer mee konden nemen.

Rond 12.30 kwamen we in Mai Chau aan. Dit ligt in een vallei. We werden naar het hotel gebracht. Daar hebben we geluncht en ons even lekker gedoucht. Het zonnetje kwam er lekker door en we hebben nog een uurtje bij het zwembad doorgebracht.

Hop pikte ons op en we zijn wandelend naar twee dorpjes van de minderheden gegaan. De huizen in deze dorpjes zijn gebouwd op palen.

Dat was in het verleden noodzakelijk om het vee te herbergen en tevens als extra bescherming tegen de tijgers, toen deze hier nog voorkwamen. De dorpjes zijn duidelijk een toeristische attractie en zijn daardoor hun puurheid verloren. Het is een aaneenschakeling van huizen waar lappen stof, shawls, rugzakjes en andere handwerkstukjes verkocht werden. Het was wel een verademing dat je niet werd benaderd zoals in Sapa door de agressieve verkopers. Hier was alles erg gemoedelijk. Het was duidelijk te zien dat deze mensen het financieel een stuk beter hadden dan de bergstammen in het noorden.

Na een wandeling door de twee dorpen hebben we met Hop nog een tocht door de rijstvelden gemaakt.

Hop had voor ons een maaltijd gereserveerd in het dorpje. We kregen om te beginnen traditionele thee. Daarna kwamen er verschillende schalen op tafel. Op eentje lagen zes pakketjes van groenten en vlees. Verder waren er borden met boontjes en rauwkost, een bord met drie soorten vlees en ei. Op een bord lag een bamboekoker. Deze werd opgemaakt en daar kwam een rolletje bladeren uit. De bladeren werden verwijderd en toen kwam de vis te voorschijn. Deze smaakte heerlijk mals. Op het eerste gezicht hadden we geen idee wat we te eten zouden krijgen, maar toen we de vis en de pakketjes proefden, wisten we zeker dat we niet zouden verhongeren. We hebben bijna alles opgegeten. Het was heel anders van smaak dan de gerechten die we in het noorden hebben gegeten, maar ook dit was genieten. Als toetje waren er hele kleine mandarijnen. Deze was lekker sappig. Daarna hebben we nog een tijdje met Hop na zitten kletsen onder het genot van de thee. Hij bracht ons terug naar het hotel waar op een terras tegenover het hotel een Taise dansgroep voor ons optrad. Het gezelschap liet enkele fraaie originele dansen zien en bij sommige werd ook gezongen. Het gaf een aardige indruk van de cultuur van de Tai.

Rustdag en terug naar Hanoi

Vrijdag, 25 november 2011, zonnig, 26

Dit was de eerste rustdag in het programma. We hebben in de ochtend lekker op het balkon van ons huisje gezeten totdat we moesten uitchecken. Daarna zijn we even naar de dames gelopen om souvenirs bij hen te kopen. Er waren er maar twee van de vier, vergezeld van een derde. Van alle drie wat gekocht. Daarna zijn we op de luie stoelen bij de lounge gaan zitten. Het zonnetje prikte goed door de nevel heen. Het was zo aangenaam vertoeven.

Om 15.00 uur werden we door de chauffeur opgehaald. Toen we de pad naar de auto afliepen kwamen de twee andere dames ons tegemoet rennen. Helaas moesten we teleurstellen omdat we niet nog meer prul wilden kopen. In een kleine drie kwartier bracht de chauffeur ons naar Sapa, waar Hai op ons stond te wachten. Het was hier een stuk frisser als bij de lodge. We hebben een klein stukje door het stadje gewandeld, maar het meeste hadden we natuurlijk bij onze eerste dag al gezien. Nu midden op het dag was het wel een stuk drukker. We zijn even een cafeetje ingedoken voor een bak koffie en tomatensoep. Op de markt hebben we nog fruit gekocht voor in de trein.

Hierna reden we naar Lao Cai. We konden nu pas goed zien hoe bochtig de weg was. Bij onze heenreis was het immers nog aardedonker.

We kwamen ook nu net na de schemer in Lao Cai aan. Daar werden we naar een restaurant gebracht. Terwijl aan het eten waren, haalde Hai onze treintickets. Hierna liepen we naar de trein waar hij ons tot in de coupe begeleidde. Daar hebben we afscheid van hem genomen. Hij heeft er toch voor gezorgd dat wij enkele onvergetelijke dagen hebben doorgebracht bij de lokale bevolking.

De trein vertrok weer precies op tijd. Voor ons gevoel stopte de trein nu vaker en schommelde hij veel harder. Dan kan ook komen omdat we nu de reis uitgerust bewuster meemaken dan de heenreis toen we behoorlijk vermoeid waren van de vliegreis.

Trekking bij de bergstammen

Dinsdag, 22 november 2011, bewolkt klein beetje motregen, 25

Na een goede nachtrust hebben we de koffers weer ingepakt. Daarnaast hebben we onze rugzakken gepakt voor de trekking van de komende drie dagen. We konden onze bagage bij de receptie achter laten. Helaas werkte het internet nog steeds niet, maar dat komt dan later wel. We kregen een ontbijt in buffetvorm met een naar keuze gebakken ei.

Precies op tijd kwam Hai ons op halen en vertrokken we voor de eerste wandeling. Bij het eind van de oprit van de lodge stond een grote groep dames ons al weer op te wachten met de bekende vragen. Vier van hen liepen met ons mee. Via de hoofdweg, die we hadden verkozen boven de buffalotrail omdat die erg steil en glibberig was, kwamen we in een dorpje uit. Daar kregen de kinderen op het schoolplein een bewegingsritueel dat elke ochtend wordt uitgevoerd. De kinderen gaan vanaf hun 7e naar school en krijgen dan ook Engelse les. Sommigen durfden al antwoord te geven op onze vragen maar de meesten keken ons alleen maar verlegen aan.

Via een steil modderig pad verlieten we het dorp, de vier dames liepen nog steeds met onsmee. Dat was af en toe wel makkelijk want ze hielpen je door de moeilijkste stukken heen. Na de afdeling kwamen we op een wat breder pad uit dat redelijk geasfalteerd was. Overal waar we liepen kwamen de kinderen uit de hutjes gevolgd door hun ouders om ons uitbundig gedag te zeggen. De huizen zijn hier van bananenbladen of hout. Ze zijn wel allemaal aangesloten op het elektriciteitsnet. In de buurt is een Hydro krachtcentrale die elektriciteit voor de omgeving opwekt. We liepen nog steeds naar beneden om bijna in het dal uit te komen. Daar namen de dames afscheid nadat we haast plechtig hadden moeten beloven dat we bij terugkomst in de lodge wel waren van hun zullen kopen.

Met ons drieën liepen we verder. We liepen nu weer in de richting van de lodge die we boven op de berg konden zien liggen. Inmiddels was er een klein beetje motregen gevallen. Dat gaf ook enige verkoeling want het was erg benauwd. Hai liet ons onderweg verschillende planten zien, die gebruikt worden in de Vietnamese keuken. Op een gegeven moment wees hij weer een plant aan. Deze was echter erg giftig. Slechts drie blaadjes zijn voldoende om je om zeep te helpen.

We verlieten het dal en begonnen aan een lange steile beklimming. De weg was inmiddels overgegaan in een kiezelpad. Naar mate we hoger klommen werden de uitzichten over de rijstetages steeds indrukwekkender. Op een gegeven moment kwam ons een brommertje tegemoet rijden. Hai begroette de man en zei dat dat onze gastheer van vanavond was, hij ging nu boodschappen doen voor de avondmaaltijd.

Na ruim drie uur kwamen we in een dorpje uit. Daar hebben we geluncht. Dat gebeurde in een plaatselijk restaurant, maar Hai had alle ingrediënten van Sapa meegenomen. Hij vertelde dat de mensen hier eigenlijk alleen maar rijst aten en hij had voor ons brood met gebakken ei, gebakken spek, komkommer en tomaten. Het ei en de spek werden ter plekke gebakken waarna we konden aanvallen. Bestek was er niet dus dat moest met stokjes gebeuren. Ik had deze gisteren bij de lunch en het diner al gebruikt maar voor Carla was het even wennen, maar na enkele aanwijzingen van Hai ging het prima. Na de lunch moest er weer stevig geklommen worden. De Vietnamezen die ons op brommertjes tegemoet kwamen, hadden de motor afgezet om zo benzine te besparen. In de dorpje hadden we al gezien dat er geen tankstation is. Elk stalletje heeft een rek staan met waterflessen gevuld met benzine. Onderweg was men bezig om een nieuw irrigatiesysteem aan te leggen. We waren hier kennelijk de bezienswaardigheid want dit keer werden we op de foto gezet.

Onderweg nam ik een foto van een Rode Doa vrouw. Toen ik haar de foto op de camera liet zien, snapte ze daar niets van. Dat kon toch niet dat ik haar foto nu al aan haar kon laten zien. Opvallend aan deze dame was haar wenkbrauwenweggeschoren waren. Hai vertelde dat in een grijs verleden ook het opperhoofd tijdens het eten was gestikt. In het eten werd toen een wenkbrauwhaartje van zijn vrouw aangetroffen. Men heeft sindsdien besloten dat bij getrouwde vrouwen de wenkbrauwen worden weggeschoren.

Na de laatste steile beklimming kwamen we aan in het dorpje waar ons guesthouse was. We bezochten eerst nog even de school. De klaslokaaldeuren stonden open zodat we een blik binnen konden werpen. Een van de groepen was hard op aan het tellen wat door de lerares werd begeleid met harde klappen op de tafel. De peuters mochten even naar buiten om naar ons te zwaaien. Ook in de andere lokalen waar de oudere kinderen zaten, heerste een strenge discipline. Kinderen die een beurt kregen moesten op staan voordat zij een antwoord mochten geven.

Net na de school verlieten we het hoofdpad om via een zandpad bij ons guesthouse aan te komen. We werden hartelijk welkom geheten door de man, die we dus al eerder waren tegen gekomen en zijn vrouw. Zij was bezig om achter een oude trapnaaimachine kleding voor haar zelf te maken. Zij droeg nog de traditionele klederdracht van de Hmong. De man zetten Vietnamese groene thee voor ons als welkom.

Hij verbaasde zich er over dat wij zo groot waren. We waren inderdaad wel drie koppen groter.

Hierna werden we naar de zolder van het huis gebracht. Daar was onze slaapplaats. Tevens werd de boiler aangezet voor de warme douche. Het was dus gelukkig minder primitief als van tevoren was aangegeven. Na een lekkere en inderdaad warme douche voelden we ons een ander mens. Na even gerust te hebben kwam de gastheer met een bord met patatjes met knoflook. Deze smaakte heerlijk.

Tegen 18.00 uur kwam Hai ons roepen dat het eten klaar was. We liepen naar de ruimte voor de kookplaats en daar was een ronde tafel voor 7 personen gedekt. Er stonden acht schaaltjes met vlees en groente en twee bakken rijst. Verder was er nog een schaal met soep. Ieder kreeg een rond bakje en twee stokjes. De gastheer schonk eerst nog kleine glaasjes rijstwijn uit een oud plastic waterflesje. De gewoonte was dat het eerste glas in een keer achterover werd geslagen. Hai had al verteld dat het voor de gastheer een eer was om samen met zijn gasten dronken te worden. Onze gastheer deed hiervoor ook erg zijn best. Het voedsel was heerlijk. Er waren drie verschillende gerechten met kip en twee met beef, verder nog twee groenteschotels.Alles smaakte heerlijk en het eten met de stokjes wende snel. Naast de gastvrouw schoven ook de moeder en een schoonzuster aan. Het viel op dat zij niets te drinken kregen, vrouwen mogen hier alleen drinken als de man niet thuis. De rijstwijn werd door de familie zelf gebrouwen. De rijst werd eerst gekookt en dan twee weken weggezet, daarna was er een vat op het vuur. De onderkant werd verwarmd en bovenin kwam koud water, daartussen de gegiste rijst en levert dit zuivere drankje op. Na bijna een liter te hebben verschonken werd de maaltijd beëindigd. De gastheer en gids hadden inmiddels behoorlijke pretoogjes. Er werd geëindigd met een kopje groene thee. De dames hadden inmiddels de afwas gedaan en mochten niet bij ons aansluiten. Het was een mooie belevenis om zo bij een gezin aan tafel aan te schuiven. We moesten wel even aan de tafelmanieren wennen. Iedereen zit te smekken en wat je niet lust spuug je gewoon op de grond. Daar liep een hond die als stofzuiger fungeerde.

Na de thee zijn we naar boven gelopen naar onze slaapplaatsen. Daar hebben we onder de klamboe onze rust gezocht. De eerste dag zit er op. Na een tocht van 22 km zullen vast goed slapen ondanks de vreemde geluiden die we hier horen.

Woensdag , 23 november 2011, bewolkt, 22

Na een goede nachtrust, die enkel verstoord werd door vechtende katten, de altijd aanwezige krekels en het gezang van onze aangeschoten gastheer,kregen we een ontbijt voorgeschoteld. Dit bestond uit pannenkoeken met bananen en honing. Het miezerde nog een beetje, afgelopen nacht had het behoorlijk gegoten. Hai had in het dorp een regenjas gekocht. Na afscheid genomen te hebben van de gastfamilie liepen we in een buitje het dorp uit in dezelfde richting als waaruit we waren gekomen. Na een korte tijd was het al weer droog en kon de jas uit. Op de plaats waar we gisteren fotomodel speelden, verlieten we nu de hoofdweg en liepen en kronkelig pad omhoog op. Door de regenval was dit bijna onbegaanbaar geworden en we ploeterden dan ook naar boven. De wandelstokken die Hai voor ons gepakt had, kwamen nu goed van pas.

Even verderop werd het pad weer beter begaanbaar en klommen we verder naar boven. Daar aangekomen kwamen we bij een splitsing. Hai gaf aan dat we beter de iets langere weg naar beneden konden nemen omdat de andere steilere wel erg glibberig zou zijn. Zo gezegd zo gedaan. Via een wat bredere weg kwamen we in een dorpje uit. Na het dorpje werd de volgende berg beklommen en afgedaald. We kwamen nu weer in een dorpje uit. De weg was erg modderig en de rode modder bleef stevig aan je schoenen plakken. Het was soms zo glad dat het op schaatsen leek.

Halverwege het dorp liepen we een steil pad omhoog op en kwamen zo bij ons gastverblijf uit. Nam en Deni heetten ons welkom met thee. Hai ging in de groentetuin selderij plukken voor de lunch. Terwijl hij aan het koken was kwamen de kinderendes huizen thuis. Dat waren twee meisjes van 11 en 7. Hai vroeg of het goed was om samen met de familie te eten. Dat vonden wij uiteraard prima. Er werd snel even wat groenten en vlees bij gewokt.

Ondertussen konden we de kinderen helpen met het schoonmaken van maïskolven. We kregen dit keer zowel rijst als noedels met vlees en groenten. Uiteraard kwam ook hier de fles met rijstwijn op tafel. Deze werd tijdens de maaltijd soldaat gemaakt.

Inmiddels was het weer begonnen te regenen. Voor de middag stond en wandeling door het dorp op het programma. Het was lekker om even rond te kunnen wandelen zonder de rugzakken. Deze stonden weer op de zolder, waar wij vannacht zullen slapen. Deni ging met ons mee naar het dorp. De regen hield al snel weer op. In het dorp konden we verschillende huisjes bekijken. We zagen duidelijk verschil tussen. De verschillende stammen. Wij zijn nu bij een Tai familie op bezoek. Deze hebben het beduidend beter dan de Bloem-Hmong.

In het dorp spraken we een groep vrouwen aan. Zij zaten op bladeren te kauwen waardoor hun mond helemaal rood was. Hai vertelde dat de stof uit de bladeren voor een beter gebit zorgde. Dat was alleen helaas niet meer te zien bij deze dames.

Even verderop waren de mannen een nieuw huis aan het bouwen. De enorme saamhorigheid viel hierbij op. Iedereen hielp mee om in het dorp dit nieuwe huis neer te zetten. Na het dorp volgde een steile glibberige afdeling naar de rivier. Hierbij zakte je soms tot aan je enkels in de modder.

Vlak bij de rivier had Deni haar rijstvelden. Via een glibberig pad liepen we weer terug naar boven. Hier hadden we een prachtig uitzicht over het dal. Bovenaan gekomen liepen we terug naar ons gastverblijf. Daar wachtte een lauwe douche om de modder van onze benen af te wassen en hebben we de schoenen schoon geschrobd. Hierna konden we even rusten voordat we aan tafel gingen. Ook nu was er weer uitgebreid gekookt. Hai gaf dan dat de normale maaltijd uit rijst groente en misschien een stukje vlees bestond. Nu was er extra uitgepakt met drie soorten vlees en vis. Dat smaakte heerlijk. De rijstwijn mocht uiteraard ook niet ontbreken en vloeide dan ook rijkelijk. Hai kreeg op verzoek nog enkele bladen die ter plaatse geplukt werden. Deze werden gewassen en daarna kon hij ze eten. Ze hielpen tegen hoofdpijn en een kater. Gelet op het tempo van de rijstwijn was dat misschien wel noodzakelijk. Oma en de kinderen aten ook mee. Toen zij genoeg hadden, gingen zij van tafel om hun huiswerk te maken. Aan tafel hing een gezellige sfeer. We konden uiteraard de gesprekken in het Vietnamees niet volgen, maar je kon zien dat we op bezoek waren bij mensen die ons als vrienden beschouwde. Na de maaltijd hebben we ons bed opgezocht voor een welverdiende nachtru

Donderdag, 24 november 2011, half bewolkt, 22

Toen om 7.30 uur de wekker afliep, werden we wakker na een goede nachtrust. Het enige wat op te merken was dat de matrasje waarop we lagen wel erg dun was. Als ontbijt hadden Nam en Hai maiskoekjes met wortels van planten voor ons gebakken. Het smaakte een beetje naar onze oliebollen en dat als ontbijt. We dronken nog thee met de familie. Daarna moesten we uitgebreid op de foto met ons gastechtpaar. Je kon gewoon zien dat ze hiervan genoten.

Na het warme afscheid liepen we verder de berg af en kwamen in het dorpje waar we de eerste dag hebben geluncht. Daar bezochten we een familie die zich aan het voorbereiden was op een huwelijk. Hiervoor werd een apart vat gemaakt voor de rijstwijn en men had al groenten met vlees en rijst in grote bladeren verpakt. Dit zou op het feest een delicatesse gaan worden. De man des huizes rookte voor ons zijn pijp.

Hierna werden we uitgenodigd voor een glaasje, want vrienden laat je niet zo maar vertrekken. Ook hier viel dus weer de enorme gastvrijheid op.

We vervolgden onze weg. Hai had aangegeven dat de zwaardere route over de bergen nauwelijks begaanbaar was zodat een stukje dezelfde weg moesten lopen als de eerste dag.

Via een hangbrug staken we de rivier over en daar bemerkten we wat hij had bedoeld. Het was inderdaad klimmen en klauteren om naar boven te komen.

Via rijstvelden kwamen we bij een strandje aan de rivier uit. Dat konden we even op adem komen. Hierna klommen we weer verder omhoog om in het dorpje uit te komen waar we de lunch genoten.

Na de lunch moesten we nog ruim twee uur klimmen om bij het punt te komen waar we werden opgepikt door de chauffeur. We hebben een keer een stuk van deze weg afgestoken, maar het pad dat we hiervoor terug kregen was nauwelijks begaanbaar zodat we bij de volgende mogelijkheden om iets af te snijden toch maar voor de wel steile maar goed begaanbare weg kozen.

We waren blij om de chauffeur te zien. We hadden vandaag toch weer 12 km door berg en dalen afgelegd. We werden naar de lodge gebracht. Daar stonden bij de ingang uiteraard de dames van de eerste dag ons op te wachten. We gaven aan dat we morgen bij hun langs komen om zaken te doen. In de lodge kregen we een andere bungalow toegewezen. Na een lekkere warme douche zijn we naar de lounge gelopen. Daar bleek dat het internet weer hersteld was zodat we de verhalen die we al eerder geschreven hadden, nu op de blog konden plaatsen.

In de lounge was het erg druk. Er was een luidruchtige groep Australiërs. Dat was ook de reden waarom we niet aan tafel bediend werden bij het diner maar dit in buffetvorm gebeurde. Na het diner hebben we ons bedje opgezocht om uit te rusten van deze schitterende ervaring met de bergstammen. Vooral de bezoeken aan de gastgezinnen zullen ons nog lang nablijven.

Hanoi en de treinreis naar het noorden

Zaterdag en zondag 19 en 20 november 2011, 28°, zonnig

We willen allereerst iedereen bedanken voor de vele reacties, kaarten, mailtjes en telefoontjes. We hebben daaraan veel steun gehad. Zoals we al aangaven, gaan we de reis toch maken. Het schema is door Van Verre, onze reisagent op ons verzoek iets aangepast en ingekort. Het weekje op het bounty eiland hebben we laten vervallen.

Zaterdagochtend zijn we in alle vroegte weer naar het station gelopen om met de trein zonder problemen op tijd bij Schiphol aan te komen. Onze terugvlucht werd ook door Eurocross geregeld, daarom vlogen we nu met Singapore Airlines. Deze hebben als thuisbasis Singapore, zodat dat de eerste tussenstop werd. Na een rustige vlucht, waarin we beiden veel geslapen hebben, kwamen we na ruim 12 uur in deze stad aan. Hier hadden we een pauze van 4 uur voordat we doorvlogen naar Hanoi. Op zondagmiddag rond 12.00 uur waren we weer terug in Hanoi. Een gids met chauffeur pikte ons op en bracht ons naar hetzelfde hotel. Xop, onze eerste gids was met andere toeristen onderweg maar we zien heb wel als we weer terug zijn van de bergstammen. In het hotel mochten we een kamer gebruiken om ons even lekker te douchen. Daarna zijn we de stad ingelopen. Het was te merken dat het zondag was. Er was beduidend minder verkeer, maar rond het meer was het veel drukker. Ook nu waren er weer veel bruidsparen. We hebben even brood gekocht voor de nachttrein en hebben daarna ‘ons’ terras in de oude stad opgezocht om even tot rust te komen en toch te genieten van alles wat er aan je voorbij trekt.

Maandag, 21 november 2011, 24°, zonnig

Om 19.00 uur werden we bij het hotel opgehaald en naar het station gebracht. Daar stond de trein naar Lao Cai klaar. We hadden gelukkig een treincoupe voor ons tweeën geboekt. Het is namelijk niet al te ruim bemeten en met zijn vieren was er toch een probleem met de bagage ontstaan. Nu konden we de koffers en tassen op een van de bedden boven ons plaatsen waardoor we ruimte zat hadden.

Vijf minuten voor de geplande tijd gaf de machinist in de locomotief een zwaar fluitsignaal, waarna de trein zich in bezig zette. We reden door het oude gedeelte van Hanoi. Sommige huizen stonden zo dicht op de spoorlijn dat je de indruk had dat je bij de mensen door de woonkamer reed. Na een paar minuten reden we de brug over de Rode Rivier over en waren we buiten de stad. De trein had de gang er goed in. Per treinstel was er veel personeel aanwezig om je te voorzien van een natje en een droogje. We hebben nog even naar buiten gekeken maar daar was al snel niets meer te zien omdat het aardedonker was. Daarom zijn we maar gaan slapen. Dat lukte prima. We zijn slechts een paar keer wakker geweest totdat er om 5.30 uur luid op de deur werd gebonsd met de mededeling dat we er bijna waren. We kregen erg zoete koffie aangeboden. Daarna moesten we de trein verlaten. Net buiten het station van Lao Cai stond onze nieuwe gids, Hai ons op te wachten. We liepen naar een grote terreinwagen. Deze zal de komende dagen ons vervoermiddel zijn. Het was behoorlijk fris. Hai vertelde dat we naar Sapa zouden rijden om daar te ontbijten. Lao Cai is een behoorlijk grote stad met zo’n 60.000 inwoners. Gelet op het tijdstip zagen we daar maar weinig van want het was erg rustig op straat. We reden de stad uit en kwamen op de enige verbindingsweg naar Sapa uit. Dat is een bergweg van ongeveer 30 kilometer die als onderdeel van een etappe in de Tour de France niet zou hebben misstaan. Het was hier behoorlijk mistig, wat soms hachelijke momenten opleverde met enkele fietsers en bromfietsers die uiteraard zonder verlichting reden. Om ons heen was het nog steeds aardedonker omdat er geen straatverlichting was. Naar mate we meer klommen, sommige stukken waren steiler dan 10%, trok de mist weg en langzaam aan begon het ochtendschemer. We kwamen rond 6.00 uur in Sapa aan en werden daar naar een restaurant gebracht. Daar konden we ons eerst even wassen voordat we aan tafel konden. We kregen een heerlijk ontbijt van omelet, brood en een pannenkoek toe. Inmiddels was de zon voorzichtig opgekomen. Samen met Hai hebben we een rondwandeling door Sapa gemaakt. Hij leidde ons over de lokale markt waar allerlei groenten, kruiden, vlees en vis werd verkocht. In het vleesgedeelte was men nog druk doende het vlees te snijden en te hakken.

Complete dieren werden die klaar gemaakt voor de verkoop, zodat we zowel de kop als de poten en alles wat daar tussen had gezeten nog konden zien. Opvallend was de afwezigheid van vliegen. Wat wel als vliegen op ons af kwam, waren de dames verkopers. Deze dames van de bergstammen, makkelijk herkenbaar door hun opvallende kleding, klampen elke toerist aan met vragen waar zij vandaan komen en hoe zij heten om daarna met hun waar voor de dag te komen

. Hai had tijdens het ontbijt al verteld dat de verkoop van allerlei soorten handwerk een taak voor de vrouwen. De mannen werken op de rijstvelden. Dat is op zich een luizenbaantje, omdat daar alleen van juli tot september wat gedaan kan worden. Men heeft hier namelijk maar een oogst per jaar. De rest van het jaar is het te koud voor de rijstteelt. Enkele dames hebben bijna de hele wandeling door het dorp met ons meegelopen.

Na de wandeling werden we weer opgepikt en reden we richting de Topaz ecco lodge, wat de komende dagen als onze uitvalbasis zal dienen. Meteen toen we Sapa verlieten merkten we dat we nu een gedeelte in gingen dat minder toegankelijk werd. De weg werd steeds slechter om te eindigen in een verhard kiezelpad. Om ons heen waren steeds geweldige uitzichten op de rijstplateau’s. Om verschillende plaatsen was de weg gedeeltelijk weggespoeld door het water dat van de bergen komt. Hai vertelde dat er in het voojaar nog een periode van een week was geweest waarbij door de hevige regenval zelfs de weg die wij van Lao Cai naar Sapa hadden gereden onbegaanbaar was geweest en toeristen een week vast hadden gezeten in Sapa. Daar is nu geen risico voor omdat er nu geen regen zal vallen. Onderweg zagen we al verschillende dames gekleed in de klederdracht van de vijf grote stammen die hier nog wonen. De komende dagen zullen wij hun dorpen gaan bezoeken.

Na een rit van een drie kwartier kwamen wij bij de lodge aan. Deze ligt een 10 minuten wandelen van de weg af. We kregen een bungalow toegewezen met een fantastisch uitzicht op de rijstvelden. Het was hier enorm rustig. Elke bungalow heeft een eigen veranda.

Toen we op de veranda lekker in het zonnetje zaten, hoorde je alleen het geluid van krekels. Wat kan het leven toch mooi zijn. In de lodge hebben we een heerlijke lunch genuttigd waarna een wandeling rond om het resort hebben gemaakt. De wandeling heette Buffalotrail en die kwamen we onderweg op het smalle paadje dan ook tegen. Gelukkig waren zij banger voor ons en verlieten zij dwars door de rijstetages het pad.

Het diner smaakte ook prima. Het pad naar het huisje werd met kleine lampjes verlicht zodat we in het donker de weg terug konden vinden.