Weer naar huis, einde van een mooi avontuur

Maandag, 16 september, regen 30

Gereden 60 Miles - 96 km totaal 2916 Miles – 4666 km

We werden wakker van een stevige regenbui op de camper. We moesten voor het eerst deze vakantie binnen ontbijten omdat het regende. We verlieten Galveston en reden richting Houston. We hebben eerst nog een outlet bezocht voordat we een stuk voor Houston de Highway 45 verlieten om te voorkomen dat we weer door Houston zouden rijden. De weg die we nu volgde gaat net langs het drukke gedeelte heen. Ook hier werd weer volop aan de weg gewerkt. We reden dwars door een gebied met olieraffinaderijen wat goed te ruiken was. We staken een water over met een hoge brug. Daarna kwamen we bij de laatste camping uit. We hebben even gezwommen maar moesten toen rennen om weer droog bij de camper aan te komen. Het regende even stevig met een enkele donderslag. We hebben de laatste restjes opgemaakt en hebben daarna de koffers ingepakt.

Dinsdag, 17 september, regen 27

Gereden 63 Miles – 100 km Totaal 2979 Miles – 4766 km

Het regende stevig toen we wakker werden. We hebben de laatste spulletjes in gepakt en de rest weggegooid. Nadat we de camper hadden schoongemaakt en alle reservoirs leeg hadden laten lopen hebben we de laatste camping verlaten. Vlak voor het verhuurbedrijf hebben we voor de laatste keer getankt. Daarna hebben we de camper weer ingeleverd. Dat ging erg soepel. In totaal hadden we 4766 kilometer gereden. Daarvoor hebben we 387 gallon benzine verstookt.

We belden een Uber die ons nog steeds in de stomende regen naar de luchthaven bracht. De chauffeur vertelde ons dat hij normaal op de bouw werkt maar dat het werk was stilgelegd vanwege de enorme regen. Ook de komende dagen wordt nog veel meer regen verwacht. Omdat hij dus tijdelijk geen werk had bood hij zijn diensten aan als Uber chauffeur om toch nog wat geld binnen te brengen.

We konden op de luchthaven meteen de koffers afgeven en door de security heen lopen. Daarna hebben we geluncht en met wat Netflix de tijd vol gemaakt totdat we konden boarden.

Dat ging vrij snel. We zaten helemaal achterin met zijn tweeën terwijl het toestel helemaal vol zat. We dachten op tijd te vertrekken maar helaas was er door het slechte weer ook hier een file ontstaan op de startbaan. Na een half uurtje mochten we eindelijk vertrekken. Het weer was er niet beter op geworden, het regende pijpenstelen.

Gelukkig was het boven New York opgeklaard en konden we Manhattan waar we de reis begonnen mooi zien liggen. De 5000 Miles werd in een kleine 9 uur afgelegd waarbij de zon fraai op kwam.

Nadat we de koffers hadden opgepikt bij de band zijn we eerst teruggegaan naar het Ibis hotel. Mijn trouwring heeft de reis namelijk niet meegemaakt. Ik was hem verloren en ontdekte dat op de vlucht naar New York. Een mailtje aan het hotel en Schiphol leerde dat men hem bij het Ibis had gevonden. Met de shuttlebus zijn we dus even op en neer geweest om de ring op te halen.

Daarna konden we met de trein naar huis.

We hebben een heerlijke tijd in Texas en New Mexico gehad. Het was wel vaak erg heet met een erg hoge luchtvochtigheid. Het is inderdaad erg groot en op verschillende stukken erg verlaten. Austin, Santa Fe en San Antonio zijn gezellige steden. Het uitrusten in Port Aransas was ook aangenaam zodat we er nu weer vol tegen aan kunnen.

Bedankt voor jullie reactie en tot de volgende reis.

Galveston

Zondag, 15 september 34 zonnig

Gereden 358 Miles 572 km totaal 2856 Miles 4570 km

We hebben de afgelopen dagen in en rond de camping in Port Aransas verbleven. We hebben heerlijk uitgerust al moesten we wel een paar keer schuilen voor een stevige onweersbui. In Port Aransas is verder niet veel te beleven. Daarom zijn we terug gereden naar Corpus Christi om daar boodschappen te doen.

Op zondag hebben we Golfcarcity zoals Port Aransas best wel genoemd mag worden weer verlaten. We reden langs de kust maar moesten wel een stuk verder landinwaarts omdat we anders ferry’s moesten nemen om aan de overkant te komen. De route voerde ons door grote katoenvelden.

Vlak voor Houston was men met groot onderhoud van de weg bezig. De hoofdrijbanen waren er uit gesloopt en we moesten over versmalde stroken. Dat duurde bijna 40 kilometer. Snelheidsbeperking staat wel aangegeven maar omdat het zondag was en er dan niet gewerkt wordt hoef je je er kennelijk niet aan te houden. We reden dwars door Houston en kwamen langs de campings waar de nacht hadden door gebracht na het bezoek aan het Space Center.

We reden verder door naar het zuiden tot aan het strand van Galveston. Daar hadden we een camping aan de rand van de stad aan het strand. Ook hier was een lekker zwembad.

Tegen de avond zijn we het stadje ingelopen. We liepen Broadway op, de brede weg waarover we ook naar het strand waren gereden. Langs deze weg en de zijstraten staan oude historische gebouwen uit het eind van de 19e eeuw. Sommige zijn keurig in stand gehouden terwijl anderen zo’n beetje op omvallen stonden.

Bij een van de zijwegen was alles afgezet. Er was een bijeenkomst aan de gang waarbij opvallend veel politie aanwezig was. Een groep van een paar honderd man stond bij een prieel waar ze werden toegesproken. De groep eiste dat de opname van een bobbycam van een agent werd vrijgegeven. De opname zou duidelijkheid moeten geven over de arrestatie van een jongen die daarbij om het leven kwam. De wijde omgeving was zelfs met roadblocks dichtgezet en overal stonden politieauto’s. We mochten er rustig langs lopen. We liepen richting de haven en kwamen bij de wijk Strand uit. Daar waren allerlei gezellige barretjes en restaurantjes.

We staken Broadway weer over en liepen richting de boulevard en het strand. Op de trap van een van de huizen was te zien hoe hoog het water daar gestaan had tijdens Hurricane Ike in 2008. Nagenoeg alle huizen zijn van hout en zullen dus veel schade hebben gehad.

Aan de boulevard is een pier waarop een soort attractieparken is gebouwd. In een van de tentjes hebben we lekkere pizza gegeten waarna we in het donker naar de camping zijn terug gewandeld. Dat is hier geen probleem omdat er een breed voet/fietspad naast de weg loopt.

Naar Porte Aransas

Dinsdag, 10 september, zware onweersbuien, 35

Gereden 182 Miles – 291 km totaal 2498 Miles = 3997 km

We verlieten San Antonio om verder richting het zuidoosten te rijden. We reden via de Interstate 90. Het was een weg waarbij bossages, graslanden en olievelden elkaar afwisselden. Na ongeveer een uurtje rijden kregen we een stevige onweersbui over ons heen. De weg stond gewoon even blank.

We reden verder naar Corpus Christi. Daar waren enkele grote olieraffinaderijen te zien. We reden over een hoge brug naar Port Aransas. Net over de brug begon het opnieuw te plenzen.

De weg naar Port Aransas is tweebaans met aan beide kanten water. Men was met de weg bezig. Hierdoor was een rijbaan afgesloten. Het verkeer werd door mannetjes met de hand geregeld door een bord STOP of GO op te houden. Er kwam een volgauto en die moesten we voor een kleine twee kilometer volgen terwijl het tegemoetkomende verkeer werd tegen gehouden. Daarna keerde de volgauto weer en mocht het andere verkeer rijden.

We kwamen bij de camping. Dat is een erg luxe meteen aan het stand gelegen. Het was ook met afstand de duurste van de hele vakantie. We kregen een mooie plek aan een meertje net achter het zwembad. Iedereen verplaatst zich hier met golfkarretjes. Zelfs de wandeling naar het stand van nog geen vijf minuten wordt met het karretje gedaan. Er wordt ook flink reclame gemaakt om zo’n ook maar te huren maar dat weten we nog niet.

We hadden net het strand bekeken toen er weer een appelenschip aan kwam. Het begon even stevig te waaien en daarna donder en bliksem en een stevige bui van een kleine 10 minuten. Daarna was het wel weer droog maar erg klam want de temperatuur bleef hoog.

Op deze camping zullen we de komende vijf dagen blijven om uit te rusten voordat we aan het laatste stukje van de reis gaan beginnen.

San Antonio

Na de lunch zijn we met de bus naar het centrum van San Antonio gegaan. De bus stopte voor de camping en reed in een kwartiertje naar het centrum. Langs de weg stonden veel houten huisjes. Aan de staat van deze huisjes was te zien dat de crisis hier nog lang niet voorbij is. Er stonden er veel leeg. Andere hadden dringend een lik verf nodig.

We werden in het centrum afgezet. Het was ook hier weer opvallend rustig. Zo druk als het gisteren op de snelwegen rond de stad was zo rustig was het in het centrum.

We liepen naar het Alamo. Dat is een oud gebouw dat symbool staat van de vrijheidstrijd van Texas. In het museum in Austin hadden we het verhaal van de onafhankelijkheid al gehoord. Daar stond een stukje replica van het Alamo. Het huis is ooit gebouwd door een priester die vanuit daar zijn missionarissenwerk deed. Later werd het onderkomen van de Spaanse troepen totdat deze werden verdreven door de Mexicanen. In 1836 kwam de Mexicaanse president Santa Anna met een leger van 6000 man naar San Antonio om de opstandige Texanen een lesje te leren. Met slechts 150 man wisten de Texanen echter de slag te winnen en daarmee de onafhankelijkheid van Texas te verkrijgen. Men had zich verscholen in het Alamo waar men drie weken stand hield voordat men de beslissende slag in hun voordeel kon beslissen. In begin 1900 werd er vlak naast het Alamo een groot hotel gebouwd. De eigenaar daarvan wilde eigenlijk de Alamo slopen om de ruimte te kunnen gebruiken voor zijn hotel. Twee gezusters hielden dat tegen waarna het een Texaans monument werd en zo voor het nageslacht bewaard bleef. Het is nu nog een grote kamer met een tuin waar een keermuur om heen is gebouwd. Op verschillende plaatsen is men nog met archeologisch onderzoek bezig. Ook hier werd film vertoond waarin het verhaal van Alamo werd verteld. Op het middenterrein gaf een man met veel enthousiasme uitleg over de vuurwapens die in die tijd gebruikt werden en toonde hij aan dat er binnen 1 minuut kon worden herladen.

Naast het Alamo is een groot nieuw winkelcentrum gebouwd.

Een klein stukje verderop is de grootste bezienswaardigheid van de stad: De Riverwalk. Door de stad stroomt een klein riviertje. Daarom heen heeft men aan beide zijde op het niveau van het water een wandelpad gemaakt. Aan dat wandelpad zitten allerlei restaurantjes. Het lijkt een beetje om de Utrechtse grachten. Uiteraard hebben we de Riverwalk gewandeld en bij een Mexicaans restaurantje met een tafeltje aan de rivier gegeten.

Naar San Antonio

Zondag, 8 september, 38 licht bewolkt

Gereden 176 Miles = 281 km totaal 2316 Miles = 3705 km

We verlieten Del Rio waarbij we nog even door het centrum reden. Daar waren wat restaurantjes aan de grote doorgaande weg. We reden de highway 90 op. We reden door een gebied met korte bossages waar veel wild leefde. Bij een pool stonden koeien en herten gebroederlijk te drinken.

Na een kleine 100 kilometer werden de bossages ingeruild voor grasvlakte en grote velden met groente. Er waren ook katoenvelden. De boeren hadden op veel plaatsen het gras al van het veld gehaald en er lagen overal grote balen hooi. We reden door vele kleine gehuchten. Meer dan de helft van de vervallen huisjes waren verlaten of gaven in ieder geval die indruk. In Uvalde hebben we geluncht en boodschappen gedaan.

Hierna kwamen we meer in de bewoonde wereld terecht en lieten we de prairies achter ons. We naderden San Antonio. Dat is een grote stad. Om de stad heen lagen weer vele snelwegen met op verschillende plaatsen indrukwekkende klaverbladen waar de wegen als spaghetti slierten door elkaar heen klonteren. Gelukkig konden met behulp van de GPS onze route vrij gemakkelijk vinden.

De KOA camping ligt dicht bij het centrum. Voor de ingang van de camping stopt een bus die je in korte tijd naar het centrum brengt. Dat gaan we morgen proberen. Voor het eten hebben we eerst nog even lekker afkoeling gezocht bij het zwembad. Voor het eten hadden we weer een gebakken kip meegenomen. Dat was smullen.

Bezoek aan Fort Stockton en Marathon

Zaterdag, 7 september, licht bewolkt, 39

Gereden 236 Miles – 380 km totaal 2140 Miles = 3445 km

We hebben gisteravond genoten van de mooie zonsondergang .

Tijdens het ontbijt kwamen er enkele roadrunners voorbij rennen. Deze kleine vogeltjes rennen inderdaad als idioten.

We zijn naar het centrum van Fort Stockton gereden. Daar is een historische route langs 17 oude panden. Deze staan hoofdzakelijk aan de Mainstreet. De gebouwen stammen uit het eind van de 19e eeuw.Bij de gebouwen stond een plakkaat hoe het er vorig uit had gezien en en omschrijving van de geschiedenis.

Je kunt de route met de auto doen maar we hebben er voor gekozen om het grootste gedeelte te lopen. Het was heel erg rustig in het stadje. Op de meeste plekken waren we alleen. Bij de ingang van Mainstreet staat de grootste roadrunner ter wereld.

Hierna zijn we vertrokken naar Marathon. De weg liep door een grasland en was geheel verlaten. We kwamen een handje vol auto’s tegen en zo af en toe was er een ingang naar een ranch of een olieraffinaderij . De huizen van de ranches waren niet te zien. De weg had erg veel diepe dalen. Daar stond dan een peilstok in waarop ze kon zien hoeveel water er op de straat kon staan. Het kan hier kennelijk heel hard regenen want het peil liep tot 5 ft oftewel 1 m 50. Overal stond ook aangeven dat de weg onder water kan staan.Boven de weide zweefden veel roofvogels. Enkele waren zo vriendelijk om vlak over ons heen te vliegen.

Na 90 kilometer kwamen we in Marathon aan. Een klein plaatsje dat enige bekendheid heeft omdat er behoorlijk wat films opgenomen zijn. De Mainstreet heeft nog een mooi gerestaureerd hotel en ook de winkeltjes en restaurants zijn hier in meegenomen. Dat geldt niet voor het station. Verder was het opvallend dat er een helikopter klaar stond. Deze is kennelijk voor noodgevallen noodzakelijk omdat de bewoonde wereld hier wel erg ver is. Marathon is voor de meeste reizigers de laatste halte voordat ze het natuurpark Big Bend in gaan. We gaan daar niet naar toe omdat het hiken onder deze temperaturen niet te doen is.

We reden via de 90 naar het oosten. We hadden al veel koeien en enkele hertjes gezien maar hier bleef een hertje eigenwijs gewoon midden op de weg staan. Pas toen we met de camper op enkele meters waren genaderd ging het de berm in maar van harte ging dat niet. Helaas kwamen we verderop nog enkele soortgenoten tegen die minder geluk hadden gehad en de oversteek niet hadden overleeft. Ook een enkele roadrunner was niet snel genoeg geweest om veilig aan de overkant te komen.

We reden door een mooi berglandschap. Na een steile afdaling kwamen we op een glooiend steppen terecht. Bij het gehucht Langtry konden we Mexico bijna aanraken zo dicht waren we hier bij de grens. De borderpolitie was hiermee behoorlijk actief. Het tegemoetkomende verkeer werd op dezelfde wijze gecontroleerd als ons gisteren over kwam.

We staken de Pecos Rivier over, dat is een zijtak van de Rio Grande. Het was een indrukwekkende brug die over het ravijn was heen gelegd. Er waren hier veel canyons maar die waren allemaal droog.

Vlak voor Del Rio staken we de Rio Grande zelf over. Vlak voor de brug verlaat de grens tussen de USA en Mexico de rivier om naar het zuiden af te buigen en net onder Del Rio door te lopen.

Het was weer erg warm geworden. Op de camping hebben we een frisse duik in het zwembad genomen.

Naar Fort Stockton

Vrijdag, 6 september, 42 gedeeltelijk bewolkt en erg winderig

Gereden 316 Miles =505 km totaal 1904 Miles= 3046 km

We reden naar het zuiden. We wilden eigenlijk El Paso mijden maar omdat er op de andere route wegwerkzaamheden waren duurde die bijna twee uur langer. We reden eerst door een groot vlag gebied dat aangeduid was als militair oefenterrein. Je mocht dat terrein niet betreden. We kwamen ook langs een bases die wel op een gevangenis leek zoveel prikkeldraad als er omheen stond. WE verlieten de staat New Mexico en reden Texas weer in. Een eind verderop begon de stad El Paso. Die is enorm uitgebreid. Doordat er nauwelijks hoogbouw is heeft de stad een enorme oppervlakte. We keken tegen de bergen aan die de grens met Mexico vormen. We zijn nu echt in het diepe zuiden. Het duurde bijna een uur voordat we de stad weer achter konden laten. Het verkeer reed over de brede snelwegen goed door en er was geen sprake van opstoppingen.

Na de stad reden we oostwaarts parallel aan de grens. We kwamen allerlei borden tegen die het vrachtverkeer van het overige verkeer scheidde. Daarna werden we van de snelweg afgeleid en moesten we door een controle van de grenspolitie. We hadden al wel veel auto’s van de Border Controle gezien maar daar zelf nog niet van gemerkt. Ook nu mochten we zonder dat we iets hoefden te laten zien doorrijden.

We namen de Highway 10 naar Fort Stockton.Dat was een weg die door een schitterend berggebied leidt. Redelijk steile heuvels werden afgewisseld met schaars begroeide steppen. Ook hier waren weer verschillende zandtornado’s te zien. Ook aan het stuur was het te merken dat er een behoorlijk stevige wind stond. Er reden ook veel goederentreinen. Een passagierstrein hebben we niet gezien. Een van de treinen die stil stond had een lengte van meer dan 2 km en had wagons waar steeds 6 auto’s in stonden in twee lagen. De eerste olieraffinaderijen kwamen ook weer tevoorschijn met de bijbehorende ja-knikkers.

Op een parkeerplaats waar we stopten om te lunchen was het bloedheet. De temperatuur liep op naar ruim van de 40 graden. Op de parkeerplaats werd gewaarschuwd voor slangen. De enige slangen die we zagen waren de resten van een band van een vrachtauto.

We passeerden de tijdslijn weer zodat we nu nog maar 7 uur op jullie achterlopen. De iPhones hadden het hier moeilijk mee want de tijd sprong verschillende keren van de oude naar de nieuwe tijdzone en weer terug. Voorbij het gehucht Van Horn bleef de tijd op de Texaanse tijd staan.

In Fort Stockton hebben we eerst bij de Walmart de voorraad weer aangevuld. Daarna hebben we een camping op gezocht. Deze heet RV Hill Top en ligt boven aan een heuvel met een geweldig uitzicht maar wel pas naast de Highway 10. Het heerlijk koele zwembad was meer dan welkom.

White Sand National Monument

Donderdag, 5 september, zonnig 38

Gereden 40 Miles - 64 km totaal 1558 Miles- 2492 km

We reden langs de Holloman Air Force Bases. Dat was dus de reden waarom er hier zoveel straaljagers zijn. De luchtmachtbasis ligt net buiten het stadje. We reden nog een kleine 20 km door om bij onze bestemming uit te komen, het White Sands National Monument. Bij de ingang had de ranger een prettige verrassing. Omdat het systeem niet werkte mocht iedereen gratis het park in. Ze legde uit dat we de hele ronde van 8 Miles moesten rijden en overal waar we zin hadden uit mochten stappen tenzij dat duidelijk anders aangegeven werd. Verder vroeg ze nog indringend of we voldoende water bij ons hadden omdat er in het park verder niets te krijgen is. We reden twee Miles en zagen wat kleine witte heuveltjes. We maakten een bocht en stonden ineens in intens witte duinen. Op de camping hadden ze al aangeven dat je naast water vooral je zonnebril niet moest vergeten. De witte licht van de duinen spatte in je gezicht.

Een eind verderop was een grote parkeerplaats waar een boardwalk over de duinen was aangelegd. Hierdoor kon iedereen toch een eind de duinen in lopen zonder door het mulle zand te hoeven ploegen. Op bordjes aan de boardwalk werd aangeven welke dieren hier leefden. Op een ander tableau kon je zien welke sporen ze achter lieten en kon je dus zien wie waar gelopen had.

We reden verder en na zo’n 4 Miles hield het asfalt op. We reden over een geschraapt pad. Langs de kant was een zandrand zoals je normaal alleen bij sneeuw ziet. Bij een volgend parkeerterrein zagen we mensen op de duinen lopen en waren er sporen te zien dat men met een slee naar beneden waren gegleden. We hadden van de camping twee sleeën mee gekregen. We parkeerden de RV en liepen met de sleetjes naar boven. Het was behoorlijk zwaar om door het mulle zand naar boven te lopen. Op een van de hellingen zijn we met de sleetjes naar beneden geleden. Dat vergt wel enige ervaring maar na twee keer gleeën we inderdaad een stukje naar beneden. De duinen zijn niet zo heel hoog dus het waren korte ritjes terwijl je buiten adem was als je weer boven was. Het water kwam zeker van pas, dat was dus geen loze vraag geweest van de ranger.

We vervolgden de lus en probeerden de slee nog een keer uit. Het is bizar dat er zoveel wit zand op een plaats bij elkaar ligt.

We zijn terug gereden naar de camping en hebben de middag bij ons privé zwembad doorgebracht. Een heerlijk ontspannen middagje.