Donderdag, 5 september, zonnig 38

Gereden 40 Miles - 64 km totaal 1558 Miles- 2492 km

We reden langs de Holloman Air Force Bases. Dat was dus de reden waarom er hier zoveel straaljagers zijn. De luchtmachtbasis ligt net buiten het stadje. We reden nog een kleine 20 km door om bij onze bestemming uit te komen, het White Sands National Monument. Bij de ingang had de ranger een prettige verrassing. Omdat het systeem niet werkte mocht iedereen gratis het park in. Ze legde uit dat we de hele ronde van 8 Miles moesten rijden en overal waar we zin hadden uit mochten stappen tenzij dat duidelijk anders aangegeven werd. Verder vroeg ze nog indringend of we voldoende water bij ons hadden omdat er in het park verder niets te krijgen is. We reden twee Miles en zagen wat kleine witte heuveltjes. We maakten een bocht en stonden ineens in intens witte duinen. Op de camping hadden ze al aangeven dat je naast water vooral je zonnebril niet moest vergeten. De witte licht van de duinen spatte in je gezicht.

Een eind verderop was een grote parkeerplaats waar een boardwalk over de duinen was aangelegd. Hierdoor kon iedereen toch een eind de duinen in lopen zonder door het mulle zand te hoeven ploegen. Op bordjes aan de boardwalk werd aangeven welke dieren hier leefden. Op een ander tableau kon je zien welke sporen ze achter lieten en kon je dus zien wie waar gelopen had.

We reden verder en na zo’n 4 Miles hield het asfalt op. We reden over een geschraapt pad. Langs de kant was een zandrand zoals je normaal alleen bij sneeuw ziet. Bij een volgend parkeerterrein zagen we mensen op de duinen lopen en waren er sporen te zien dat men met een slee naar beneden waren gegleden. We hadden van de camping twee sleeën mee gekregen. We parkeerden de RV en liepen met de sleetjes naar boven. Het was behoorlijk zwaar om door het mulle zand naar boven te lopen. Op een van de hellingen zijn we met de sleetjes naar beneden geleden. Dat vergt wel enige ervaring maar na twee keer gleeën we inderdaad een stukje naar beneden. De duinen zijn niet zo heel hoog dus het waren korte ritjes terwijl je buiten adem was als je weer boven was. Het water kwam zeker van pas, dat was dus geen loze vraag geweest van de ranger.

We vervolgden de lus en probeerden de slee nog een keer uit. Het is bizar dat er zoveel wit zand op een plaats bij elkaar ligt.

We zijn terug gereden naar de camping en hebben de middag bij ons privé zwembad doorgebracht. Een heerlijk ontspannen middagje.