Wandeling Wild Coast

Wandeling

Howick Lesotho Mhtatha

Donderdag, 5 oktober, regen 13

We verlieten Saint Lucia in de regen. Het was behoorlijk fris. Ismael was weer terug met onze oude bus die gerepareerd is. We reden in de richting van Durban. Opeens stopten we op de vluchtstrook. We waren al bang dat er weer iets met de bus was, maar al snel bleek dat Ismael zijn busboek vergeten was. Daarin zaten zijn pasjes voor de tol en tanken. Er werd gebeld en een chauffeur die achter ons aanreed met een andere pas nam de passen mee.

In Zuid Afrika zijn ook veel vluchtelingen uit de zuidelijke Afrikaanse landen als Mozambique en Malawi maar ook uit de noordelijke als Somalië. De mensen denken dat dit het land van melk en honing is. Voor degenen die hard willen werken lukt dat ook wel. Zij verkrijgen vrij snel het burgerschap van de staat en komen dan in aanmerking voor alle voorzieningen. De apartheid zit nog steeds bij de mensen in de gene. In die tijd was het gebruikelijk dat de blanken hun afgedankte kleding en meubels gratis aan hun bedienden gaf. Dat gevoel dat alles gratis is en nooit meer verdwenen. Zo krijg je bij de Mandela huisjes huur en het eerste water en licht gratis. Ook de gezondheidszorg is gratis. Voorzichtig aan moeten de mensen er aan wennen dat voor verschillende zaken betaald moet worden. Mensen geven nu hun geld uit aan status zaken als de nieuwste mobiele telefoons en auto’s. Zij blijven dan liever in hun golfplatenhuisje wonen als deze luxe zaken op te geven.

Ook voor de toelatingseisen voor de universiteit is er nog verschil. Voor blanke studenten geldt dat zij tussen de 92 en 95% van de score moeten halen, voor gekleurde en Indiërs is dat tussen de 80 en 85% en voor zwarte slechts 65%. Dat is goed bedoeld om de achterstand weg te werken maar werkt averecht omdat men er van uit gaat dat een hogere score ook bijvoorbeeld een betere arts oplevert.

We reden langs Durban. Dit is de grootste havenstad van het land. Dat was op de weg ook te merken want er waren veel zware vrachtwagens. We kwamen in een file terecht die gelukkig redelijk snel weer oploste. Na Durban reden we de vallei van de 100 heuvels in. Zoals de naam al aangeeft glooide de weg over verschillende heuvels. De regen was gestopt maar het bleef wel kil.

Na de lunch reden we naar Howick. Op een weg net buiten dit plaatsje werd op 5 augustus 1962 Nelson Mandela gevangen genomen. Er liep al meer als een jaar een arrestatiebevel tegen hem maar dat dan toe was het steeds gelukt om uit handen van de autoriteiten te blijven. Op de arrestatieplek is een museum ingericht. Het heeft nu nog een tijdelijke tentoonstelling maar die zal binnenkort worden vervangen door een nieuw gebouw met permanente herinnering aan dat moment. In het museum wordt aan de hand van grote fotowanden het leven van Mandela geschetst. Buiten heeft een kunstenaar van 50 palen een monument gemaakt. De palen zijn zo vorm gegeven dat ze van een afstand het gezicht van Madiba, zoals Mandela’s koosnaampje luidt.

Het plaatsje heeft nog een bezienswaardigheid. Een 94 meter hoge waterval geeft een mooi uitzicht over de vallei. We reden nog 180 kilometer door de heuvels. Helaas waren alle toppen gehuld in dichte mist zodat er geen uitzicht was. Op plekken waar we wat afdaalden konden we wel een glimp opvangen van de schoonheid van dit gebied. Het was al donker toen we bij ons hotel aankwamen.

Vrijdag, 6 oktober, half bewolkt tussen 11 en 28

Met de bus reden we terug naar Underberg. Daar stapten we over in 4x4 drive personenauto’s om de Drakensbergen in te rijden. Na een kleine 25 kilometer hield het asfalt op en kregen we een Afrikaanse massage. We begonnen op een hoogte van 1500 meter om via de Sani Pass naar de grens met Lesotho te rijden op 2874 meter. Het was een pad met vele hobbels zodat we stevig door elkaar werden geschud.

De adembenemende uitzichten maakten dat echter meer als goed. De temperatuur ging wel flink onder uit. Gisteren was er op sommige plaatsen nog 25 centimeter sneeuw gevallen. Lesotho is een klein koninkrijkje. Ook dit is heel lang een Britse kolonie geweest. Hierbij werd dezelfde constructie bedacht als bij Swaziland. De eigen soevereiniteit werd opgegeven in ruil voor bescherming.

Naar mate we hoger kwamen nam de bewolking weer toe en op een gegeven moment reden we door mistflarden. Toen we doorreden en verder klommen lieten we de bewolking onder ons en hadden we een strakblauwe hemel boven ons. Via vele haarspeldbochten bereikten we de grens. Hier kregen we weer nieuwe stempels. Op de grens werd het ruige pad vervangen door een mooier brede asfaltweg. Onze verbazing had niet groter kunnen zijn. In het ministaatje is nauwelijks elektriciteit of stromend water en dan ligt daar op zo’n moeilijk begaanbaar gebied een schitterende weg. De gids/chauffeur vertelde dat de weg enkele jaren geleden door Chinezen is aangelegd. Aan de Zuid Afrikaanse kant is men wel begonnen maar het zal nog jaren duren voordat de weg gereed is. Daardoor wordt dan wel een avontuur de nek omgedraaid. We maakten een stop op het hoogste punt, 3240 meter. Hier lag inderdaad nog verse sneeuw.

We daalden een stukje af en kwamen in een totaal andere wereld uit. De mensen wonen in ronde stenen hutjes met rieten daken. Ze verplaatsten zich met paarden of ezels. In de nederzettingen wonen hoofdzakelijk vrouwen en kinderen omdat de mannen geld verdienen in Zuid Afrika. We bezochten een dorpje van 251 inwoners. We werden welkom geheten door de gebedsgenezer. Deze vrouw van 70 nodigden ons uit in haar hutje om ons met wat spreuken toegang te geven tot het dorpje. Daarna liepen we verder de heuvel op. Bovenaan stonden bij een hutje stoelen voor ons klaar. Daar kregen we enkele traditionele dansen te zien. Het hele dorp was uitgelopen en stond al klappend mee te genieten van het gebeuren. Zeker de kinderschaar genoot van de aandacht.

We kregen hier een lunch aangeboden. Eerst mochten we nog proeven van het brood dat ze hier zelf bakten. In de buitenkeuken werd in een hoek een vuurtje gestookt. Daarop werd een pan gezet waarin het deeg zat dat gemaakt was van graan dat hier zelf werd verbouwd. De deksel ging op de pan en daar werd het brood gebakken. Het smaakte goed. Ook kregen we een slokje van hun zelf gebrouwen bier te proeven. Dat rook wel naar bier maar de smaak kon niet overtuigen.

We reden terug naar de grens. Vlak bij de grens is de hoogste pub van Afrika. Nadat we weer onze stempeltjes hadden verkregen bij de grensovergang hobbelden we weer naar beneden. Daar stond de bus op ons te wachten en kwam er een eind aan een dag niet haast niet te omschrijven valt door de geweldige uitzichten die we te zien kregen. ’s Avonds hebben we gedineerd in een restaurant naast het hotel.

Zaterdag, 7 oktober, bewolkt, 20

We verlieten de Drakensbergen en reden naar Transvaal via glooiende heuvels met grasland. Daartussen stonden stenen huisjes in allerlei pastelstiften. Dat gaf het landschap een vrolijke aanblik. In de dorpjes en steden die we doorkruisten was het erg druk. Op zaterdag doen de mensen hun inkomen voor het weekend.

We reden naar Mhtatha. In deze redelijk grote stad hebben we het Nelson Mandela museum bezocht. Dat was gedeeltelijk een herhaling van zetten omdat verschillende foto’s van het museum die we Howick hadden bezocht terugkwamen. Het museum was verdeeld in drie afdelingen, de eerste over zijn tijd voor zijn gevangenschap, de tweede over Robbeneiland en de derde als staatshoofd.

Na de lunch reden we verder in de richting van de kust. We maakten een stop bij het huis waar Nelson na zijn vrijlating heeft gewoon en dat later gebruikte als hij naar het thuisfront ging. Op dit landgoed ligt hij op begraven. De nabestaanden maken nog steeds ruzie over erfenis proberen er een slaatje uit te slaan. Daarom is het landgoed nu nog niet te bezoeken en het het leeg.

We reden verder en moesten een stuk over een onverharde weg. De rubbers bij de deur waren kennelijk versleten want er hing binnen de kortste keren een enorme stofwolk in de bus. Het was gelukkig maar van korte duur. We kwamen bij ons hotel aan. Dat ligt aan het strand van de Indische Ocean.

Nijlpaarden in Saint Lucia

Woensdag, 4 oktober zonnig 28

We hadden er allemaal zin in want een kwart voor 8 zat iedereen al in de bus. We reden onze 10 km oprijlaan weer af en zagen de giraffenfamilie staan die ons vrolijk uitzwaaiden. Na een klein uur kwamen we aan in Saint Lucia. Dit dorpje staat bekend om zijn nijlpaarden. Overdag liggen de nijlpaarden in de zoetwater rivier. Omdat zij geen vis of vlees eten moeten zij in de avond op zoek naar voedsel. Ze eten savannegras. Overdag is het heet voor ze om rond te lopen. ’S Avonds gaan ze aan de wandel en kun je ze ook in het dorp tegenkomen. Het gevaar komt pas als ze weer terug willen naar hun water. Alles wat dat op hun pad in de weg zit bijten ze dood. Elk jaar worden zo enkele mensen gedood. We gingen aan boord om op het bovendek te gaan zitten om te kijken naar de dieren. Naast nijlpaarden zitten hier ook veel krokodillen. 

We voeren een uur op het water en zagen groepen nijlpaarden die rustig in het troebele water aan het dobberen waren. Krokodillen hebben we helaas niet gezien. Wel verschillende soorten arenden die boven onze hoofden scheerden.

Na de boottrip lunchten we in Saint Lucia. Daarna konden we inchecken in ons hotel. Saint Lucia ligt aan de kust. We maakten een wandeling naar het strand. Dat  was verder dan dat we gedacht hadden maar na ruim drie kwartier kwamen we bij het strand. Maar helaas we konden het strand zien liggen maar daarvoor lag de rivier waar dus de krokodillen en nijlpaarden zwommen. Het bleef dus bij een mooi uitzicht.  Op de terugweg stopte een klein bestelautootje met de vraag of we een lift wilde. Daar hadden we natuurlijk wel interesse in. De achterklep ging open en we konden gebukt plaats nemen op de kleine bankjes. Het ritje terug naar het dorp was zo snel geregeld. ’S Avonds zijn we in een restaurant vis wezen eten.

Op de fotopagina staan nog meer foto’s.

Hluhluwe

Dinsdag, 3 oktober licht bewolkt, 24

Na een vroeg ontbijt reden we weg bij de lodge. Voor de lodge staat een baobab boom. Hier vindt niemand het vreemd als je deze boom knuffelt omdat dat geluk brengt. Als je echter de bloem van de boom plukt en deze opeet, wordt je door een leeuw opgegeten. Terug naar de hoofdweg werd de weg versperd door een giraf. Aan de zijkant stonden er nog meer wat dromerig naar ons te kijken. Links en rechts zagen we dorre acacia bomen. Deze lijken dood maar bij een regenbui komen de blaadjes weer tevoorschijn. De bomen kunnen zes tot zeven jaar zonder water doordat hun wortelstelsel zo diep de grond ingaat. Na een klein uurtje kwamen bij het Hluhluwe park aan. Hier stapten we over om een open jeep voor een gamedrive. Dit park ziet er helemaal anders uit als het gedeelte van het Krugerpark dat wij gezien hebben. Het is veel groener en er zijn meer heuvels en mooie doorkijkjes. De ranger gaf aan dat zij als we het Kruger meer noordelijke hadden bezocht we hetzelfde landschap hadden gezien. We zagen eerst over een grote afstand wat neushoorns en buffels.

In dit park zitten meer buffels als impala’s. Het eerste dier dat we echt dichtbij zagen was een mannetjes olifant. De mannetjes leven solitair, terwijl de vrouwen de kudde bestieren. In het park zijn nu teveel olifanten omdat er weinig baby’s gestorven zijn. De dames krijgen nu de pil om te voorkomen dat er nog meer bij komen. Even verder zagen we inderdaad een hele familie die op stap was. Ze waren onderwerp naar de rivier om te gaan drinken. Het heeft al langere tijd niet geregend en daarom is het water schaars. Een groep van 10 olifanten paradeerde voor onze ogen.

Iets verder op stonden zebra’s. Deze zebra’s hebben weer een iets andere tekening als die in het Krugerpark. Dat is vooral aan de zijkant van de poten te zien.

In het park zitten ook veel roofvogels. Het lukte om een arend en een valk te spotten.

Niyala’s is de antilope die in dit park leeft. De dieren komen in een bruine kleur te wereld die erg op de impala’s lijkt. Na twee tot drie jaar verandert de kleur van de mannetjes naar donkerbruin.

We zagen veel neushoorns. In het park komen zowel de witte als de zwarte neushoorn voor. Deze aanduiding heeft niets met de kleur van het dier te maken maar slaat op de grote van de bek. De witte is beduidend groter. Een ander opvallend verschil is dat de zwarte neushoorn bladeren eet en de witte gras. Op een gegeven moment liep een oude neushoorn midden op het pad. Dit mannetje had de strijd over zijn kudden verloren van een jonger mannetje. Hij mag nu wel in de groep blijven alleen zijn de vrouwtjes taboe voor hem. Bij het gevecht is zijn rechteroog beschadigd. Hierdoor is hij zijn oriëntatie kwijt en dwaalt hij verder wel als normaal is. We hebben geruime tijd achter hem aangereden en zijn toen toch maar omgekeerd. Inhalen is te gevaarlijk. Even verderop zagen we twee neushoorns die nog helemaal onder modder zaten van het bad dat zij genomen hadden

Midden in de bush hebben we geluncht. In de bossage’s naast onze tafels zaten apen te loeren op hun kans. Naast vlees en salade kregen we ook een banaan. Als deze banaan op de tafel werd gelegd namen de apen een spurt om deze weg te grissen. De banaan werd vervolgens heerlijk opgepeuzeld. De schil werd eerst kapotbeten en daarna was de vrucht aan de beurt. Toen hij een banaan te pakken kreeg die al gedeeltelijk afgeschild was, pelde hij hem rustig verder af.

Toen we terug reden naar het beginpunt kregen we cadeautje van de dag. Bij de oase waren neushoorns, buffels en olifanten bij een. Een schitterend gezicht, drie van de Big Five in een shot en dat ook nog in grote aantallen. De vrouwtjes neushoorn hebben een opvallend lange spitse hoorn. Als ze op jeugdige leeftijd de hoorn afbreken groeit hij weer aan. Bij een van de vrouwtjes was de hoorn door de rangers geamputeerd omdat hij naar binnen groeide en ze daar elke bloedingen aan had. De dieren worden in dit park nauwlettend in de gaten gehouden. Met het overweldigende beeld van de drie kuddes van dieren verlieten we het park om terug te rijden naar de lodge.

Op het 10 km lange pad naar dit verblijf kwamen we weer giraffen tegen. De rest van de middag hebben we doorgebracht bij het zwembad.

Er staan nog meer foto’s op de fotopagina.

Vervolg van Swaziland

Maandag, 2 oktober, bewolkt, 23

We werden om 6.30 uur gewekt om na een heerlijk ontbijt rond 8 uur te vertrekken. We waren net de poort uit toen een van de reisgenoten e achter kwam dat hij zijn jas had laten hangen met daarin zijn paspoorten. Na deze valse start reden we naar Mliliwane. Daar hebben we eerst getankt omdat de diesel in Swaziland aanzienlijk goedkoper als bij de buren.  Bij dit tankstation was een moeder fruit aan het verkopen met een dochtertje. Dat meisje wilde met ons mee nadat we van haar moeder nagenoeg de gehele voorraad bananen hadden gekocht. In tranen moesten we haar achter laten. 

In dit resort zouden we eerst overnachten maar dat was nu niet mogelijk. Het resort ligt in een privé park. Dat was eerst eigendom van een blanke maar is nu aan de koning geschonken. Stroperij was hier een groot probleem. De mensen jaagden voor hun eigen voedsel. De straf voor stroperij is 7 jaar gevangenis. Omdat het wild nu van de koning is, steel je van hem en de straf daarvoor is 25 jaar. Er wordt nu veel minder gestroopt. In dit park is het enige echt gevaarlijke dier de krokodil. Bij de poelen mag je dan ook niet langer dan een paar minuten stilstaan omdat de kans op een aanval van de krokodil dan aanwezig is. Het lomp ogende dier kan tot 4 meter verspringen. We mochten voor het eerst wandelend een “gamedrive” doen. In het water zwom een krokodil en iets verder lopen lagen er twee op een eilandje. Aan de oever stonden bomen waren gele vogels ronde nestjes haalden gemaakt. In de nestjes kon je de jonge horen piepen. De ouders kwamen steeds met voedsel aanvliegen. Ze bleven dan fladderend aan de onderkant van het nest hangen om de jongen te voeren.

Op het grasland waar wel over liepen waren Pumba’s, antilopen en springbokken. Op twee bomen zaten grote witte vogels. Bij het resort zaten veel apen.

We reden een klein stukje om bij een winkel te stoppen waar ze de dieren van kaarsen maakten. Daar was een klein marktje bij. Hier hebben geluncht.Het eten in Swaziland is echt goedkoop. Een lunch inclusief een grote bel wijn kost voor de toerist 6 euro. De prijs van de locale bevolking zal dus nog wel lager liggen. We reden door de steden Manzini en Big Bend. Manzini is de voormalige hoofdstad. Onderweg naar Big Bend kwamen we veel vrachtauto’s tegen met suikerriet. Zij waren op weg naar de grote suikerfabriek die daar staat. We reden door een glooiend landschap met suikerrietvelden of waar de natuur nog zijn vrije gang mocht gaan. In de verte zagen we het gebergte dat de grens met Mozambique markeert. Nog veel mensen wonen in ronde huisjes van leem of krotten die zijn gemaakt van golfplaten. Rond de steden staan meer gewone huizen en ook enkele mooie villa’s. Bij een stop zorgde Ismael, onze chauffeur voor een ijsje omdat de temperatuur in de bus weer behoorlijk was opgelopen want de airco was nog steeds defect.

We reden langs allerlei krotjes. Er stond een opvallend mooi huisje tussen. Het verhaal gaat dat Kadaffi van Libië daar enkele jaren geleden langs kwam. Hij moest enorm naar het toilet en vroeg aan de bewoner of hij daar gebruik van het toilet mocht maken. Nadat de ruimte was schoongemaakt kon Kadaffi oplucht ademhalen. Toen we weer terug was in zijn eigen land gaf hij opdracht om voor die man een huis te bouwen.

We kwamen bij de grens uit. Daar moesten we weer een stempel aan de kant van Swaziland halen, lopende de grens over en weer een stempel om Zuid Afrika in te gaan. De dames aan de kant van Swaziland droegen allemaal slingers. We begonnen spontaan lang zal ze leven zingen. Toen ik aan een van dames vroeg waarom zij versierd was gaf zij aan dat het week van de douane was. Het was voor haar meteen aanleiding om mij te onderwerpen aan een enquete over mijn bevindingen van hun kleine koninkrijkje. Het zingen leverde veel lachende gezichten op. Een van de dames maakte zelf haar iPhone om ons te filmen terwijl dat normaal gesproken toch alleen maar boze blikken oplevert.

Na de grens stond zoals beloofd een nieuwe bus op ons te wachten. We hebben de koffers en andere spullen overladen. Ismael gaat met onze bus naar Durban om hem daar te laten repareren. Zolang houden we deze bus. Meteen naar de grens reden we door een wildpark waar de impala’s, apen en wrattenzwijnen liepen.  Met een klein uurtje kwamen we bij onze lodge uit. Deze lag midden in een wildpark. In de avond hebben we braai gehad. Dat is de Zuid-Afrikaanse variant van een barbecue.

Meer foto’s  staan dan op de fotopagina

Van Kruger naar Swaziland

Zondag, 1 oktober, zwaar bewolkt en lichte regen daarna zonnig, 20

We verlieten het Krugerpark. We hadden de bus weer terug die ons had opgehaald van de luchthaven in Johannesburg zodat de problemen met de deur en versnellingsbak verleden tijd zijn.Omdat we vandaag Swaziland bezoeken moeten we allerlei formulieren invullen. We reden door een heuvelachtig gebied. De rotsachtige bergpassen werden afgewisseld met akkers vol met sinaasappelbomen en suikerriet. Suikerriet groeit hier in 9 tot 13 maanden. Daarna werd er nog veel met de hand geoogst. Nu is de opbrengst voor de eigenaar hoger omdat het machinaal gebeurd en de bladen nu verkocht kunnen worden voor verwerking in de papierfabriek. Bij de verwerking met de hand werden de bladen op het land verbrand. Het geeft wel minder werkgelegenheid. We maakten een koffiestop bij een winkelcentrum. Helaas was het koffiehuis dicht en was er nergens fatsoenlijke koffie te krijgen. Dat werd grotendeels goed gemaakt door een goed werkende WIFI, zodat het contact met thuis voor even weer goed hersteld kon worden.

We reden verder naar Swaziland. Swaziland is ontstaan doordat een grote stam vanuit centraal Afrika op zoek was naar water. Zij kwamen eerst in Mozambique uit maar trokken nog een stukje verder en stichtten daar hun eigen koninkrijk. Toen de gevechten met Zuid Afrika te heftig waren heeft de koning aan Groot Brittannië gevraagd om het land te annexeren zodat zij verantwoordelijke werden voor hun veiligheid. Dat heeft ruim een eeuw geduurd waarna het land in 1965 onafhankelijk werd. Swaziland is ongeveer de helft van Nederland en heeft 1,4 miljoen inwoners. De mannen mogen elk jaar een nieuwe vrouw kiezen als zij het onderhoud daarvoor kunnen betalen. Er zijn twee belangrijke feesten per jaar. Bij het eerste komen de ongehuwde meisjes zich aan de koning tonen. Hun oma’s en moeders moeten bekijken of de dochters nog onbevlekt zijn. Het andere ritueel is voor de jongemannen. Daar kijken de opa’s en vaders aan de manier van plassen of zoonlief hieraan deel mag nemen. De gezondheidszorg en onderwijs zijn gratis. De koning is nog relatief jong en gaat steeds bij de koning moeder te rade als hij op buitenlandse reis gaat. Als hij terug komt brengt hij weer verslag aan haar uit. Hij heeft geen paleis maar verblijft op verschillende plaatsen bij een van zijn vele vrouwen. Het land heeft verschillende delfstoffen als steenkool, diamanten en goud. Er zijn veel gewassen. De mais is voor eigen gebruik maar veel van het fruit wordt geëxporteerd. Omdat men een paar jaar geleden erg veel last heeft gehad van fruitvliegjes mag men nu zelf geen fruit meer het land uit brengen.

Bij de grensovergang moesten we allemaal de bus uit om een stempel te halen. Daarna liepen we over een stukje niemandsland om in Swaziland weer een stempel te krijgen. Swaziland ziet er echt anders uit. Het is duidelijk minder welvarend. De mensen wonen in kleine huisjes of hutjes. De meesten werken in de industrie bij de twee grote steden of in Zuid Afrika. We reden door een gebied met bosbouw.

Hele valleien waren volgeplakte met bomen. Andere valleien waren helemaal kaal. Als het hier zou sneeuwen zou het een schitterde skigebied zijn. We maakten een lange beklimming waar de bus het moeilijk mee had. Helaas zijn nog niet alle problemen opgelost want de airco werkte niet meer. Bij de koffiestop was een glasblazerij. In de verte begon het stevig te flitsen in een inktzwarte lucht. Wij reden gelukkig de andere kant op. Rond 4 uur kwamen we in de lodge aan.

Krugerpark

We werden om 5.00 uur gewekt. Je moet er wat voor over hebben op je vakantie. Na het ontbijt vertrokken we voor een grotere gamedrive. Eerst moesten we weer een formulier invullen dat we op de hoogte waren van de regels van het Krugerpark en dat we zelf verantwoordelijk waren als een van de dieren ons aanviel. Je mag absoluut niet lopen in het park. Sterker je mag je auto niets eens verlaten. Zoals al gemeld is het park ruim twee keer zo groot als Nederland. We zijn vandaag een kleine 50 kilometer het park ingereden. Voor het park stond ondanks het vroege tijdstip al een kleine file voor de toegangspoort. Na de verplichte identificatie verlieten we al snel het asfalt om op het eerste pad al meteen enkele olifanten te spotten. Daarna volgden vele impala’s. In aantallen zijn de impala’s de meest voorkomende soort. Elk mannetje kan een kudde onder zich hebben tot wel 60 vrouwtjes. Al deze vrouwtjes moet hij in twee maanden tijd bevruchten. Hij heeft daar een dagtaak aan en moet ook behoorlijk sterk zijn. Zijn zonen gaan onderling steeds het gevecht aan en de winnaar mag Pa uitdagen. Pas al de oude het niet meer aan kan mag de sterkste zoon zijn kudde overnemen. Impala’s zijn de belangrijkste voedselbron voor de katachtigen, Daarom hebben ze ook de M van McDonalds op hun kont staan.

We zagen gnoes en een paar giraffen. Ook een enkele aap kwam voorbij. Bij een poel zagen een aantal nijlpaarden en een krokodil. Een einde verderop stonden twee olifanten net naast de weg. De grootste van de twee schopte bomen en struiken los om daarna de takken op te eten. De Afrikaanse olifant is kleiner als zijn Aziatische soortgenoot. Hij is agressief en niet tam te maken. De volgende van de Big Five die zich liet zien was de neushoorn. Deze stonden op redelijk grote afstand rustig te grazen. Even verder hadden twee jachtluipaarden honnymoon. Eentje lag lui te slapen en de andere liepen rond. Korte tijd daarna was de pret over en vertrokken ze allebei.

In Skukuza hebben we een plaspauze ingelast en meteen maar koffie gedronken.

Na de break zagen we leeuw die lag te slapen. Een mannetjes leeuw liet af en toe zijn imposante kop zien. Ook verschillende vogels lieten zich op de gevoelige plaat vastleggen. Zo zagen we een arend en een uil en een heleboel fraai gekleurde exemplaren. Het volgende hoogtepunt was een jachtluipaard dat in een boom lag. Op de takken achter hem lagen de resten van een impala die hij als diner had gehad.

We zagen daarna nog veel dieren. Op een gegeven moment zagen we dat twee neushoorns op de weg aan kwamen lopen. Doordat er van de andere kant een auto aan kwam, durfden zij niet meer over te steken en draaiden in zich om. Het was heel bijzonder om deze kolossen van zo dichtbij te zien.

We reden terug in de richting van onze lodge. Echter net voor de uitgang van het park gingen we toch weer verder het park in. Daar hadden ze op een weide een tent opzet. Daar kregen we een barbecue lunch aangeboden. Er liep wel een bewaker met een geweer. Deze was er alleen maar voor het geval dat een van dieren op het idee zou komen om met mee te willen eten omdat hij dan op de geur van het nog niet gebakken vlees af zou komen. Dit was echter nog nooit voorgekomen. In het Krugerpark mag niet gepaard worden. De wildstand wordt door de natuur zelf op het juiste peil gehouden. De mens hoeft daarin niet in te grijpen. Het enige was wel streng wordt aangepakt is het stropen. Daarom worden alle auto’s ook gecontroleerd en moeten de kofferbakken open. Het lijkt redelijk afdoende om de meest kwetsbare dieren, de neushoorns te beschermen. Bij de lodge hangt een kaart waarop wordt aangegeven waar de dieren gisteren en vandaag al zijn gespot. De neushoorns staan daar niet bij om stropers niet te gemakkelijk op hun spoor te zetten.

Na de langs hadden we al het geluk van de wereld. Op een pad zagen we maar liefst drie van de Big Five. Ook de buffel liet zich hier zien. Op een plateau lagen vier buffels. Terwijl we stonden te kijken, kwamen vijf olifanten voorbij gemarcheerd. In niet gras lagen twee mannetjes leeuwen. Ook hierna zagen we nog vele impala’s en zebra’s. Een van de olifanten die op de weg stond was niet zo vriendelijk naar ons. Hij wapperde met zijn oren en lied een briesend geluid horen om achterwaarts weg te lopen.

Tegen half 4 werden we weer bij de lodge af gezet en hadden we dus in een dag de Big Five gespot. Een geweldige ervaring

Meer foto’s staan op de fotopagina

Via Panoramaroute naar het Krugerpark

Vrijdag, 29 september, bewolkt, 22

We werden om 5.30 uur gewekt om op gamedrive te gaan. De zon was net op maar had zich helaas verstopt achter een dik wolkendek. We stapten in een grote open truck. Ik had het geluk dat ik voorin mocht zitten. We reden het park in. Dit park is privé bezit en beslaat zo’n 8000 hectare. De eigenaar heeft het park naar zin eerste vrouw Hannah vernoemd. In dit park zitten naast heel veel grazers als koedoe’s impala’s en antilopen ook jaguars en luipaarden. We reden ruim een uur rond en kwamen verschillende dieren tegen. Zij waren echt in hun eigen gebied en trokken zich nauwelijks wat van ons aan. De katachtigen lieten zich helaas niet zien.

Na het ontbijt vertrokken we weer uit het park. We reden naar een canyongebied om de panoramaroute te rijden. We klommen behoorlijk en kwam opeen in de mist uit. Op de plek waar we de 32 kilometerslange en 700 meter brede kloof konden zien was het uitzicht minder van 10 meter. Dus helaas konden we ons geen beeld vormen van deze canyon en ging ons uitzicht letterlijk in de mist op. We reden de top over en daarna verdween de mist weer. Op het veld liepen enkele apen. Onze volgende stop was bij Bourke’s Luck Potholes. Hier heeft het water gaten gemaakt in de rosten.In het Zuid-Afrikaans heet dat kolkgaten. Ook waren er enkele watervallen. Een imposant gezicht hoe de natuur zijn eigen schilderijen kan maken.

We reden weer verder en het klaarde helemaal op. We kwamen langs Lisbon Falls. Twee watervallen naast elkaar. De volgende stop was bij God’s Window. Daar hadden we schitterend uitzicht richting Mozambique. Na de lunch, die iets uit liep omdat een van de reisgenoten naar de tandarts moest, hebben we koers gezet naar het Paul Krugerpark. We kwamen daar rond half vier aan. We sliepen in luxe tenten. We konden ons even opfrissen om ons daarna te meldde voor de eerste kennismaking met het Krugerpark. Het hele park is twee keer zo groot als Nederland. We zijn met open terreinwagens een klein stukje het park ingereden. Piet onze chauffeur beloofde dat hij zijn best zou dien im zo veel mogelijk dieren te spotten. Zeker wist hij alleen dat we impala’s zouden zien. Die zagen we inderdaad ook al meteen. Verder zagen we antilopen, koedoes, zebra’s en apen. We maakten een stop om de zonsondergang te beklinken. In de schemer zagen we in de verte een olifant lopen. Om het eind van de dag te vieren hadden de rangers een likeurtje en popcorn meegenomen. Dat hebben we midden in de bush verteerd. Daarna was het aardedonker. Dat gebeurt in een klein kwartiertje, van daglicht naar volstrekte duisternis. We reden terug. Piet scheen met een lamp in de bermen om nog meer dieren te kunnen zien. Zo zagen we in het schijnsel van zijn lamp zebra’s en impala’s. Rond half 8 waren we terug in de lodge. Daar kregen we het diner aanboden van de busmaatschappij voor het ongemak van gisteren. De tandartsganger deed er een drankje bij. Na een lekker warme douche konden we slapen onder een klambo