Zaterdag, 7 september, licht bewolkt, 39

Gereden 236 Miles – 380 km totaal 2140 Miles = 3445 km

We hebben gisteravond genoten van de mooie zonsondergang .

Tijdens het ontbijt kwamen er enkele roadrunners voorbij rennen. Deze kleine vogeltjes rennen inderdaad als idioten.

We zijn naar het centrum van Fort Stockton gereden. Daar is een historische route langs 17 oude panden. Deze staan hoofdzakelijk aan de Mainstreet. De gebouwen stammen uit het eind van de 19e eeuw.Bij de gebouwen stond een plakkaat hoe het er vorig uit had gezien en en omschrijving van de geschiedenis.

Je kunt de route met de auto doen maar we hebben er voor gekozen om het grootste gedeelte te lopen. Het was heel erg rustig in het stadje. Op de meeste plekken waren we alleen. Bij de ingang van Mainstreet staat de grootste roadrunner ter wereld.

Hierna zijn we vertrokken naar Marathon. De weg liep door een grasland en was geheel verlaten. We kwamen een handje vol auto’s tegen en zo af en toe was er een ingang naar een ranch of een olieraffinaderij . De huizen van de ranches waren niet te zien. De weg had erg veel diepe dalen. Daar stond dan een peilstok in waarop ze kon zien hoeveel water er op de straat kon staan. Het kan hier kennelijk heel hard regenen want het peil liep tot 5 ft oftewel 1 m 50. Overal stond ook aangeven dat de weg onder water kan staan.Boven de weide zweefden veel roofvogels. Enkele waren zo vriendelijk om vlak over ons heen te vliegen.

Na 90 kilometer kwamen we in Marathon aan. Een klein plaatsje dat enige bekendheid heeft omdat er behoorlijk wat films opgenomen zijn. De Mainstreet heeft nog een mooi gerestaureerd hotel en ook de winkeltjes en restaurants zijn hier in meegenomen. Dat geldt niet voor het station. Verder was het opvallend dat er een helikopter klaar stond. Deze is kennelijk voor noodgevallen noodzakelijk omdat de bewoonde wereld hier wel erg ver is. Marathon is voor de meeste reizigers de laatste halte voordat ze het natuurpark Big Bend in gaan. We gaan daar niet naar toe omdat het hiken onder deze temperaturen niet te doen is.

We reden via de 90 naar het oosten. We hadden al veel koeien en enkele hertjes gezien maar hier bleef een hertje eigenwijs gewoon midden op de weg staan. Pas toen we met de camper op enkele meters waren genaderd ging het de berm in maar van harte ging dat niet. Helaas kwamen we verderop nog enkele soortgenoten tegen die minder geluk hadden gehad en de oversteek niet hadden overleeft. Ook een enkele roadrunner was niet snel genoeg geweest om veilig aan de overkant te komen.

We reden door een mooi berglandschap. Na een steile afdaling kwamen we op een glooiend steppen terecht. Bij het gehucht Langtry konden we Mexico bijna aanraken zo dicht waren we hier bij de grens. De borderpolitie was hiermee behoorlijk actief. Het tegemoetkomende verkeer werd op dezelfde wijze gecontroleerd als ons gisteren over kwam.

We staken de Pecos Rivier over, dat is een zijtak van de Rio Grande. Het was een indrukwekkende brug die over het ravijn was heen gelegd. Er waren hier veel canyons maar die waren allemaal droog.

Vlak voor Del Rio staken we de Rio Grande zelf over. Vlak voor de brug verlaat de grens tussen de USA en Mexico de rivier om naar het zuiden af te buigen en net onder Del Rio door te lopen.

Het was weer erg warm geworden. Op de camping hebben we een frisse duik in het zwembad genomen.