Maandag, 2 september, zonnig met een onweersbui, 38

341 Miles = 545 kmTotaal 1170 Miles=1872 km

Op aanraden van de buren op de camping in Amarillo hebben we de route aangepast. We gaan verder New Mexico in en gaan Santa Fe en omgeving bezoeken.

We werden al vroeg gewekt door treinen die op een naburig spoor luidruchtig lieten horen dat ze vertrokken. We zijn daarom maar opgestaan en naar het Palo Duro State Park gereden. De weg daarna was weer door een grote platte grasvlakte. Vlak voor het park zagen we dat het leek dat de aarde opeens openscheurde en er een diepe kloof kwam. Deze kloof is na de Grand Canyon de diepste van Amerika. We kochten een kaartje en kregen een kaart van het gebied mee. Op het eerste uitzichtpunt had je enig idee van de omvang.

We reden een stuk het park in om te parkeren bij de Lighthouse trail. Dat is een wandeling van 6 Miles naar een groep stenen die net een vuurtoren lijkt en wordt als een van de mooiste van het park genoemd. De zon brandde al volop. Bij de ingang van de trail stond een kaart met daarboven een thermometer. Deze gaf al meer dan 80 Fahrenheit dus, dus ruim boven de 30 Celsius. Het pad is redelijk vlak op sommige stukken na waar je een beetje moet klimmen. Er zijn ook veel mountainbikers die het pad gebruiken. Dat gaat echter wel erg respectvollen wacht men netjes op elkaar. In de kloof zag je veel cactussen. We hebben ruim 5 kilometer gelopen. Het was niet te doen om de trail helemaal te lopen omdat het gewoon te warm was. Toen we terugkwamen bij de thermometer gaf deze al 100 Fahrenheit aan.

Na wat kouds gedronken te hebben, zijn we het park weer uitgereden. We verlieten Amarillo in westelijke richting via de Highway 45. We reden door eindeloze grasvlaktes met naar alle kanten kilometers zicht. Tussen de dorpjes zat vaak 30 kilometer en daar tussen was alleen maar grasland. Daarop stonden koeien en windmolens.

We verlieten de staat Texas en reden New Mexico in. In eerste instantie veranderde er aan het landschap niets. Wel was de benzine hier aanmerkelijk duurder, zo’n 30 cent extra. We hadden ook weer een tijdzone gepasseerd zodat we nu 8 uur op Nederland achter lopen. Na enige tijd werd het landschap glooiender en kwamen er meer bossages. Daarna volgden behoorlijke heuvels waar de camper er best aan moet trekken om boven te komen.

We verlieten de highway twee keer om een stuk van de historische route 66 te rijden. Door de komst van de snelweg maken de truckers geen gebruik meer van de route 66 en is deze in verval geraakt. Je ziet nog wel de oude winkels restaurants en benzinepomp maar de meeste zijn verlaten en vervallen.

Na de lunch verlieten we de Highway om naar Santé Fe te rijden. Boven de stad hing een indrukwekkende onweerswolk. We zagen een enorme flits en daarna begon het even te plenzen. Juist op dat moment kwamen we bij de camping aan. We parkeerden zo dicht mogelijk bij de ingang en kwamen nagenoeg droog in het kantoor. Daar kregen we een uitgebreide uitleg van Santé Fe. We werden naar onze plaats gebracht. De regen was al weer gestopt en alleen in de verte donderde het nog . We hebben bij de camper gegeten.