Dinsdag 4 september, licht bewolkt, 33

We werden om half vijf gewekt zodat we om 5 uur op pad konden. Voor het hotel staan een luxe safari jeep op ons te wachten. Na een drie kwartier rijden kwamen we bij de ingang van het Yala National Park aan. Het park is gedeeltelijk gesloten door een hevige droogte. We kochten tickets en precies om 6 uur konden we het park in rijden. Meteen na de ingang zagen we al een kudde herten. We reden langs een grote waterpartij. Daar zaten enkele arenden. Op een steen lag een krokodil te slapen. Vlak voor ons op een boom zat een kameleon. De zon kwam nu op. We reden verder het park in op zoek naar een van de 35 luipaarden die hier wonen. We zagen er een door het bos verdwijnen maar dat ging wel heel erg snel. De driver deel nog verwoede pogingen om andere op te sporen maar dat lukte helaas niet. We reden naar een vlakte met water waar allemaal kale bomen in stonden. Daar graasden runderen en vlogen vele vogels. Een arend had een waterflesje ergens te pakken geregen en vloog daarmee richting een tak. Vlak voor de tak liet hij de fles vallen.

Bij een stuwdam hebben het ontbijtje dat we mee hadden kregen van het hotel opgegeten. Daarna reden we de jungle weer in. We maakten een stop bij een riviertje. Daar konden we naar toelopen. Wel moesten eer alle spullen uit onze open ruimte omdat de apen er anders mee aan de haal gaan. Deze zaten inderdaad in de bomen boven ons al hoopvol te kijken. Eerder hadden we al apen gezien die bananen bemachtigd hadden. In het riviertje lag een krokodil op een steen. In het kristalheldere water zwommen veel vissen, die meteen reageerden als je een blaadje in het water gooiden.

We reden nog verder rond en zagen veel dieren. De grote drie, luipaard, olifant en beer bleven helaas uit het zicht. We verlieten na ruim drie uur het park. We reden de andere kant op. Een paar kilometer verder stonden drie olifanten te bedelen. De dieren hebben een geweldig geheugen en weten dat ze door de toeristen verwend worden. Daarom komen ze elke dag naar de weg om daar heel brutaal met hun slurf in de open jeeps op zoek te gaan naar voedsel.

We reden terug naar het hotel. Nadat we ons hadden opgefrist checkten we uit. In de middag zouden we het olifantenweeshuis in Udawalale bezoeken.Daar worden om de drie de olifanten met een fles bijgevoerd. Lahi stelde voor om te kijken of het haalbaar was om de voorstelling van 12 uur te halen. Hij reed steviger door dan tot nu gebruikelijk was en ongeveer kwart over 12 kwamen we bij het weeshuis aan. We konden meteen doorlopen. Vanaf een tribune konden we zien hoe een vijftigtal olifanten met slang melk gevoerd kregen. De kleinste kregen een fles. In dit weeshuis vangt men dieren op die niet meer zelfstandig aan voedsel konden komen, meestal omdat ze de ouders zijn kwijtgeraakt. Doelstelling van de opvang is dat de dieren hier weer op krachten komen om daarna weer uitgezet te worden in een van de parken. Het is een koddig gezicht om te zien hoe gretig zij van de melk dronken en pas vertrokken als ze even met een stok werden geprikt. Ze kregen zo 8 voedingen per dag. Na het eten ging een aantal olifanten vlak voor onze neus uitgebreid in bad in een modderpoel. Daarna liepen ze de grote vlakte weer op.

Na de lunch kregen we een taai stuk route voor de kiezen. Het landschap glooide was en de rijstvelden en hellingen wisselden elkaar af. Sommige rijstvelden waren prachtig groen, andere geheel zwart. Deze waren pas geoogst waarna de resten in brand worden gestoken zodat men opnieuw kan inzaaien. Men kan hier twee keer per jaar oogsten. Het vroege opstaan eiste zijn tol en we hadden moeite om de ogen op te houden.

Bij Matara kwamen we bij de kust uit. Er zijn hier behoorlijke golven zodat dit een waar surfersparadijs is. De kust is niet overal even mooi. Soms is een schitterend zandstrand en even verder op zijn er rotsen. Dit gebied is in 2004 hard door de Tsunami getroffen. Daar is nu niets meer van te zien. Alle schade is hersteld.
Op verschillende plaatsen stonden de stokken van de paalvissers in het water. Vroeger visten men allen op deze manier. Dat gebeurde echter veel verder uit de kust. Nu is het alleen nog maar een toeristische attractie. Als een toerist zich meldt klimt een van de vissers in de paal en zwaait wat met een hengel. Uiteraard wordt daarna een kleine tip gevraagd.
Ons hotel in Galle ligt boven op de berg zodat we over de stad uitkijken.