Donderdag, 5 oktober, regen 13

We verlieten Saint Lucia in de regen. Het was behoorlijk fris. Ismael was weer terug met onze oude bus die gerepareerd is. We reden in de richting van Durban. Opeens stopten we op de vluchtstrook. We waren al bang dat er weer iets met de bus was, maar al snel bleek dat Ismael zijn busboek vergeten was. Daarin zaten zijn pasjes voor de tol en tanken. Er werd gebeld en een chauffeur die achter ons aanreed met een andere pas nam de passen mee.

In Zuid Afrika zijn ook veel vluchtelingen uit de zuidelijke Afrikaanse landen als Mozambique en Malawi maar ook uit de noordelijke als Somalië. De mensen denken dat dit het land van melk en honing is. Voor degenen die hard willen werken lukt dat ook wel. Zij verkrijgen vrij snel het burgerschap van de staat en komen dan in aanmerking voor alle voorzieningen. De apartheid zit nog steeds bij de mensen in de gene. In die tijd was het gebruikelijk dat de blanken hun afgedankte kleding en meubels gratis aan hun bedienden gaf. Dat gevoel dat alles gratis is en nooit meer verdwenen. Zo krijg je bij de Mandela huisjes huur en het eerste water en licht gratis. Ook de gezondheidszorg is gratis. Voorzichtig aan moeten de mensen er aan wennen dat voor verschillende zaken betaald moet worden. Mensen geven nu hun geld uit aan status zaken als de nieuwste mobiele telefoons en auto’s. Zij blijven dan liever in hun golfplatenhuisje wonen als deze luxe zaken op te geven.

Ook voor de toelatingseisen voor de universiteit is er nog verschil. Voor blanke studenten geldt dat zij tussen de 92 en 95% van de score moeten halen, voor gekleurde en Indiërs is dat tussen de 80 en 85% en voor zwarte slechts 65%. Dat is goed bedoeld om de achterstand weg te werken maar werkt averecht omdat men er van uit gaat dat een hogere score ook bijvoorbeeld een betere arts oplevert.

We reden langs Durban. Dit is de grootste havenstad van het land. Dat was op de weg ook te merken want er waren veel zware vrachtwagens. We kwamen in een file terecht die gelukkig redelijk snel weer oploste. Na Durban reden we de vallei van de 100 heuvels in. Zoals de naam al aangeeft glooide de weg over verschillende heuvels. De regen was gestopt maar het bleef wel kil.

Na de lunch reden we naar Howick. Op een weg net buiten dit plaatsje werd op 5 augustus 1962 Nelson Mandela gevangen genomen. Er liep al meer als een jaar een arrestatiebevel tegen hem maar dat dan toe was het steeds gelukt om uit handen van de autoriteiten te blijven. Op de arrestatieplek is een museum ingericht. Het heeft nu nog een tijdelijke tentoonstelling maar die zal binnenkort worden vervangen door een nieuw gebouw met permanente herinnering aan dat moment. In het museum wordt aan de hand van grote fotowanden het leven van Mandela geschetst. Buiten heeft een kunstenaar van 50 palen een monument gemaakt. De palen zijn zo vorm gegeven dat ze van een afstand het gezicht van Madiba, zoals Mandela’s koosnaampje luidt.

Het plaatsje heeft nog een bezienswaardigheid. Een 94 meter hoge waterval geeft een mooi uitzicht over de vallei. We reden nog 180 kilometer door de heuvels. Helaas waren alle toppen gehuld in dichte mist zodat er geen uitzicht was. Op plekken waar we wat afdaalden konden we wel een glimp opvangen van de schoonheid van dit gebied. Het was al donker toen we bij ons hotel aankwamen.

Vrijdag, 6 oktober, half bewolkt tussen 11 en 28

Met de bus reden we terug naar Underberg. Daar stapten we over in 4x4 drive personenauto’s om de Drakensbergen in te rijden. Na een kleine 25 kilometer hield het asfalt op en kregen we een Afrikaanse massage. We begonnen op een hoogte van 1500 meter om via de Sani Pass naar de grens met Lesotho te rijden op 2874 meter. Het was een pad met vele hobbels zodat we stevig door elkaar werden geschud.

De adembenemende uitzichten maakten dat echter meer als goed. De temperatuur ging wel flink onder uit. Gisteren was er op sommige plaatsen nog 25 centimeter sneeuw gevallen. Lesotho is een klein koninkrijkje. Ook dit is heel lang een Britse kolonie geweest. Hierbij werd dezelfde constructie bedacht als bij Swaziland. De eigen soevereiniteit werd opgegeven in ruil voor bescherming.

Naar mate we hoger kwamen nam de bewolking weer toe en op een gegeven moment reden we door mistflarden. Toen we doorreden en verder klommen lieten we de bewolking onder ons en hadden we een strakblauwe hemel boven ons. Via vele haarspeldbochten bereikten we de grens. Hier kregen we weer nieuwe stempels. Op de grens werd het ruige pad vervangen door een mooier brede asfaltweg. Onze verbazing had niet groter kunnen zijn. In het ministaatje is nauwelijks elektriciteit of stromend water en dan ligt daar op zo’n moeilijk begaanbaar gebied een schitterende weg. De gids/chauffeur vertelde dat de weg enkele jaren geleden door Chinezen is aangelegd. Aan de Zuid Afrikaanse kant is men wel begonnen maar het zal nog jaren duren voordat de weg gereed is. Daardoor wordt dan wel een avontuur de nek omgedraaid. We maakten een stop op het hoogste punt, 3240 meter. Hier lag inderdaad nog verse sneeuw.

We daalden een stukje af en kwamen in een totaal andere wereld uit. De mensen wonen in ronde stenen hutjes met rieten daken. Ze verplaatsten zich met paarden of ezels. In de nederzettingen wonen hoofdzakelijk vrouwen en kinderen omdat de mannen geld verdienen in Zuid Afrika. We bezochten een dorpje van 251 inwoners. We werden welkom geheten door de gebedsgenezer. Deze vrouw van 70 nodigden ons uit in haar hutje om ons met wat spreuken toegang te geven tot het dorpje. Daarna liepen we verder de heuvel op. Bovenaan stonden bij een hutje stoelen voor ons klaar. Daar kregen we enkele traditionele dansen te zien. Het hele dorp was uitgelopen en stond al klappend mee te genieten van het gebeuren. Zeker de kinderschaar genoot van de aandacht.

We kregen hier een lunch aangeboden. Eerst mochten we nog proeven van het brood dat ze hier zelf bakten. In de buitenkeuken werd in een hoek een vuurtje gestookt. Daarop werd een pan gezet waarin het deeg zat dat gemaakt was van graan dat hier zelf werd verbouwd. De deksel ging op de pan en daar werd het brood gebakken. Het smaakte goed. Ook kregen we een slokje van hun zelf gebrouwen bier te proeven. Dat rook wel naar bier maar de smaak kon niet overtuigen.

We reden terug naar de grens. Vlak bij de grens is de hoogste pub van Afrika. Nadat we weer onze stempeltjes hadden verkregen bij de grensovergang hobbelden we weer naar beneden. Daar stond de bus op ons te wachten en kwam er een eind aan een dag niet haast niet te omschrijven valt door de geweldige uitzichten die we te zien kregen. ’s Avonds hebben we gedineerd in een restaurant naast het hotel.

Zaterdag, 7 oktober, bewolkt, 20

We verlieten de Drakensbergen en reden naar Transvaal via glooiende heuvels met grasland. Daartussen stonden stenen huisjes in allerlei pastelstiften. Dat gaf het landschap een vrolijke aanblik. In de dorpjes en steden die we doorkruisten was het erg druk. Op zaterdag doen de mensen hun inkomen voor het weekend.

We reden naar Mhtatha. In deze redelijk grote stad hebben we het Nelson Mandela museum bezocht. Dat was gedeeltelijk een herhaling van zetten omdat verschillende foto’s van het museum die we Howick hadden bezocht terugkwamen. Het museum was verdeeld in drie afdelingen, de eerste over zijn tijd voor zijn gevangenschap, de tweede over Robbeneiland en de derde als staatshoofd.

Na de lunch reden we verder in de richting van de kust. We maakten een stop bij het huis waar Nelson na zijn vrijlating heeft gewoon en dat later gebruikte als hij naar het thuisfront ging. Op dit landgoed ligt hij op begraven. De nabestaanden maken nog steeds ruzie over erfenis proberen er een slaatje uit te slaan. Daarom is het landgoed nu nog niet te bezoeken en het het leeg.

We reden verder en moesten een stuk over een onverharde weg. De rubbers bij de deur waren kennelijk versleten want er hing binnen de kortste keren een enorme stofwolk in de bus. Het was gelukkig maar van korte duur. We kwamen bij ons hotel aan. Dat ligt aan het strand van de Indische Ocean.