Zaterdag, 27 juni Kabelvag – Mosjoen, zonnig, 16, 560 km ( totaal 5820 km)

We zijn vroeg opgestaan omdat we de Lofoten gaan verlaten. Dat kan eigenlijk alleen maar per boot. We kozen er voor om naar de ferry Lodingen – Bognes te rijden. We reden dus weer noordwaarts over hetzelfde stuk waarover we eergisteren de Lofoten waren binnen gekomen. Het zag er nu met een gezelliger uit zonder de laaghangende bewolking en een flauw zonnetje. Zonder het te weten kwamen we midden in een wielerkoers terecht. Een keer per jaar wordt de Lofoten classic by night gereden. De wielrenners vetrekken op vrijdag in Lodingen. Dat is het noordelijkste dorpje in de Lofoten. Zij rijden dan naar het zuidelijke dorpje, A en weer terug. Dat is een afstand van 500 km over dit loodzware parkoers met al zijn hellingen bij een temperatuur van 8 a 9 graden. Ze rijden de hele nacht door. Dat is natuurlijk geen probleem hier omdat het niet donker wordt. Vlak voor ons draaide een behoorlijk peleton de weg op om direct daarna in een lange tunnel voor ons te rijden. Met een auto van de organisatie werden we voorbij de groep geleid. In de daarop volgende 50 kilometer kwamen we steeds plukjes renners tegen. Vlak voor Lodingen kwamen we bij de kopgroep uit. Deze waren met zes man verwikkeld in de eindstrijd. Hier mochten we ook niet meer inhalen en werden we door motoren achter de volgauto gedwongen. Vlak voordat we af moesten slaan voor de ferry demarreerde een van hen weg van het groepje. Of hij ook de winnaar is geworden zal voor ons altijd de grote vraag blijven. Na een half uurtje wachten konden we aan boot van de ferry. We zaten rustig in de ruimte boven het dek te lezen toen we opeens iets zwarts op de water zagen drijven. Voordat we het goed en wel besefte zette het beest zich in beweging en dook naar onder. Daarbij zagen we de staart van een baby walvis. Wat in Andenes dus niet gelukt was, gebeurde hier spontaan voor onze ogen. Het ging echter zo snel dat we te laat waren met de camera. De walvis dook en we hebben hem niet meer terug gezien.

Na een uurtje varen kwamen we in Bognes. We reden richting Mo I Rana. Het landschap was totaal anders dan in de Lofoten. Er stonden overal weer bomen, ook soorten die we nog niet eerder hadden gezien. De wanden van de bergen zijn minder steil. Wel zijn er erg veel echte kale rotsen waar het water van grote hoogte in spectaculaire watervallen vanaf valt en even later reden we weer door een lieflijk dal met allerlei bloemetjes in het veld. Daar tussen in zaten grote meren. Na Fauske begonnen we weer stevig te klimmen. De riviertjes langs de weg werden steeds woester. Op de top stond ons een verrassing te wachten. In plaats van een afdaling kwamen we op een geheel besneeuwde kale vlakte die zich kilometers uitstrekte. We reden hier vlak langs de enige spoorverbinding met het noorden.

Op deze vlakte passeerden we de poolcirkel weer. Hier was een beeld geplaatst met daarop een wereldbol en de denkbeeldige grens werd met bolletjes aangegeven. De ruimte rond het beeld was sneeuwvrij gemaakt. Er lag hier nog veel sneeuw. Door de zon was het redelijk aangenaam zeker als je uit de wind bleef.

Via enkele bergen, dalen, tunnels en bruggen kwamen we in Mo I Rana. Vandaar reden we naar Mosjoen waar ons hotel was. In een restaurant hebben we heerlijk gegeten. We hebben de poolcirkel verlaten, dat betekent dat het nu ook weer donker gaat worden. In Mosjoen is de zon ruim anderhalfuur niet te zien. het is nog niet zoveel maar het is een begin.