Donderdag, 18 juni, Rovaniemi – Kaamanen, regen en zonneschijn, 14, 450 km ( totaal 2940)

We vertrokken in de regen vanuit Rovaniemi maar al snel klaarde het weer op. Er waren brede opklaringen. We reden naar het nationale park Pyha-Luosto. Na in het informatiecentrum de nodige kaarten te hebben verkregen, hebben we de wandelschoenen aangetrokken voor een tocht van ongeveer 10 km. Het eerste stuk ging door bossen over soms drassige paden. Op een plaats was zelfs een houten wandelpad aangelegd om een stuk moeras te kunnen overbruggen. Naast het wandelpad lag steeds de loipe, want langlaufen is hier de sport om te beoefenen. Na ongeveer 3 km kwamen we bij het doel van onze wandeling, de Isokuru canyon. Om deze canyon te bereiken moesten we eerst een trap van bijna 200 treden afdalen. Daar lag op de bodem van de canyon een houten wandelpad. Dat leidde ons door de nauwe ruimte tussen de twee bergen. Op een plaats moesten we toch over de rotsen klauteren omdat het pad daar niet mogelijk was. Op het eind van de canyon was een bescheiden waterval. Het was wel een erg mooi plaatje omdat de waterval reflecteerde in het meertje daaronder. De wandeling ging verder over een trap van ruim 370 treden omhoog. Daar kwamen we in een nieuw stuk bos uit, maar er was helaas geen uitzicht. Op de kaarten hadden we al gezien dat een rondwandeling niet mogelijk zonder dat er erg veel kilometers gemaakt moesten worden. Daar hadden we helaas geen tijd voor want we moesten nog 300 km af leggen naar ons volgende hotel. Op de terugweg door de canyon begon het weer te regenen. Even later kregen we stevige hagelbui over ons heen. We klommen de eerste trap weer op. Daar was een hut waar we even konden schuilen. Er waren nog twee stellen die beschutting zochten voor het hondenweer. Ze hadden op de vuurplaats in het midden houtblokken aangestoken zodat het aangenaam warm was. De temperatuur was in de korte tijd van 14 naar 7 gedaald. Na een kleine pauze was het weer bijna droog en zijn we naar de auto teruggelopen. Het laatste stuk konden we al weer gedeeltelijk opdrogen in een flauw zonnetje.

We zetten koers naar het hogere noorden. Dat ging via de enige doorgaande route, de E75. Er waren steeds minder woningen en de dorpjes werden steeds kleiner. Zelfs Ivalo, dat in Rovaniemi al op de borden stond, bestond uit maar een paar straten. Op verschillende plaatsen zagen we weer rendieren lopen. Het landschap was afwisselend. Er waren dichte bossen maar ook grote meren. De ene keer was het geheel vlak terwijl er even later stevig geklommen moest worden. In het natuurpark waar we gewandeld hebben zagen we nog sneeuw op de bergtoppen liggen. Het hele gebied is ingericht op winterse omstandigheden. Zo waren er bedrijven waar zij sneeuwscooters verkochten. Deze stonden buiten in de rij zoals bij de gebruikte auto’s te koop aangeboden worden.

We kwamen rond 18.00 uur bij ons hotel. Dat was een klein gebouwtje in de middle of nowhere. We werden welkom geheten door de struise gastvrouw. Na onze spullen op de kamer gezet te hebben, voorzag zij ons van een heerlijk gebakken zalm met aardappelen en groente. Na deze maaltijd konden we de sauna in.