Dinsdag, 23 september zonnig en licht bewolkt, 34 Gisteravond is de laptop vastgelopen. Hij wil niet meer opstarten. Dat betekent helaas dat we geen foto's meer kunnen plaatsen op de site. Dat kan pas weer gebeuren als we terug zijn. Jullie zullen het nu dus alleen met het verhaal moeten doen. We zijn al om 6 uur opgestaan want vandaag wordt een lange reisdag zonder bijzonderheden om onderweg te bezoeken. Mas kwam ons ophalen en door de ochtendspits van Rantepao reden we naar het noorden. Het was zo druk dat op verschillende kruispunten de politie het verkeer aan het regelen was. Een 20 kilometer buiten Rantepao stond Domingus op ons te wachten. Hij woont daar en het was onzin dat hij eerst naar ons hotel kwam terwijl we er even later nagenoeg langs zouden rijden. De weg begon meteen te klimmen. Deze route naar Palopo wordt de snake route genoemd omdat hij kronkelde als een slang. Via vele haarspelden klommen we naar de top om daarna 60 km af te dalen. De weg bleef erg kronkelig maar was wel goed te bereiden. Er waren verschillende one way bruggen waar we over reden. Deze waren dus zo smal dat er maar van een kant tegelijk verkeer over heen kan. De menen leven hier van kruidnagel. Dat groeit op de hellingen. Overal lag het langs de kant van de weg te drogen. Het rook erg lekker. Na ruim 2 uur kwamen we in Palopo aan. We hadden inmiddels Toraja land achter ons gelaten en reden nu weer een moslimgebied in. Hier en daar zag je nog een traditioneel Toraja huis maar dat was dan van een transmigrant die hierna toe verhuisd is voor de rijstvelden. We reden vlak langs de kust tussen de rijstvelden door. Deze velden werden daarna vervangen door palmboomplantages. We hebben in een tentje langs de weg koffie gedronken. Na de volgende wat grotere plaats begon de weg weer te klimmen. Deze weg wordt de high way genoemd omdat hij van Makassar naar Manado loopt en de enige verbinding is voor het vrachtverkeer. Dat houdt in dat de weg redelijk wordt onderhouden door de regering. Ook deze weg kronkelde behoorlijk maar de bochten waren veel minder scherp als vanmorgen. We zijn gestopt bij een enorme waterval. Het water komt hier rechtstreeks uit het tropische woud. Onder aan de waterval heeft men een energiecentrale gebouwd. We reden nu dwars door het woud. Behalve de weg is het nauwelijks toegankelijk. Er leven nog apen, slangen en wilde varkens. Onderweg hebben we geluncht. We kregen vers gemaakte tomatensoep, rijst en een vis die op tonijn leek. We konden zien dat men de groente voor de soep aan het snijden was. Na het eten zijn we weer verder gegaan. Op verschillende plaatsen was men aan de weg aan het werk. Men maakt naast de weg een goot waarin het water weg kan lopen en niet meer over de weg spoelt. Deze goot wordt gemaakt met stenen uit de omgeving en cement. Het heidens karwei want de weg is 50 kilometer lang. Na een lange afdaling kwamen we weer op een vlakte met rijstvelden uit. Het was nu een christengebied. De kinderen die naar school moeten zijn tot het eind van de secondaire school verplicht een uniform te dragen. Daarmee wordt spijbelen voorkomen omdat het opvalt als je ergens loopt terwijl de school bezig is. Voor de ouders is het een kostbare aangelegenheid omdat er elke twee dagen een ander uniform wordt gedragen. Daarnaast is er nog een officieel tunue en de sportoutfit. De weg begon weer te klimmen en we reden nu door een gebied met cacaobomen. Enige tijd later kwamen we in Pendolo uit, een stadje aan de rand van het Poso meer, waar ook het hotel aan lag. We moesten echter nog helemaal om het meer heen rijden om in Tentena uit te komen. Er waren nog heel wat bergkammen die we over gingen. De weg was soms slecht maar de meeste stukken hadden redelijk asfalt. Er reden verschillende open vrachtauto waarin in de laadbak mensen opeen gepakt zaten. Zij hadden gewerkt op de cacaoplantages en gingen nu naar huis. Na vele bochten kwam eindelijk Tentena in zicht. We hadden ruim 10 uur gereden over een afstand van 327 km. We reden Tentena door en kwamen bij het meer uit. Daar moesten we nog een 10 kilometer lang pad over naar het hotel. Dat is een bijzonder hotel. We kwamen aan de oever van het meer bij een huisje. Daarin parkeerde Mas de auto. Er kwam een boot aanvaren. Daarmee werden we naar het hotel gebracht. Dat zijn 7 cottages op een landtong die het meer in steek. De huisjes zijn compleet met woonkamer, keuken, badkamer en slaapkamer. Alles draait om zonne-energie. De huisjes hebben aan de voorzijde een terras waarvan je over het meer kijkt. Romantischer kan haast niet. Het hotel heeft een Nederlandse eigenaar, Annelies. We kregen een prima diner voorgeschoteld waarna we nog een hele tijd op het terras hebben gezeten genietend van het kabbelende water en de serene rust.