Dinsdag, 16 september half bewolkt met een tropische bui, 28°

Rond 8.00 uur zijn we uit Sengkang vertrokken. We reden door een vlak uitgestrekt landschap met rijstvelden. Dit is de rijstschuur voor een groot gedeelte van Indonesië. De oogst was net geweest maar op sommige plaatsen was men nog bezig. Dat gaat hier niet meer met de hand maar met een machine die erg op onze dorsmachine lijkt alleen een slag kleiner.

Deze wordt op oproep geleverd door een soort coöperatie. De rijst wordt op het veld in balen gedaan. Deze wordt met speciaal daarvoor ontworpen brommertjes naar de weg of nar huis gereden. Bij de brommers is de tank verplaats en kan de rijstbaal op het frame worden gelegd. Overal langs de kant van de weg lag de rijst te drogen. De dames waren soms bezig om het bij te harken. Naast rijst lag er ook kokos en cacao te drogen. Als de rijst gedroogd komt er een andere auto aan rijden. Daar achter op staat een machine die de vliesjes van der rijst haalt zodat de schone rijst naar de fabriek kan.

In Polewaii verlieten we de hoofdweg.. In dit dorpje hebben we eerst nog getankt. Omdat de benzinestations geen van alle diesel hadden moesten we naar handelaar met jerrycans. Daarmee werd de tank gevuld. De prijs is dan een stuk hoger dan bij de pomp, maar je praat nog steeds over 0,50 euro voor een liter,

Hierna begonnen we aan de klim naar Mamasa. Zoals Mas al had aangegeven zou de weg erg slecht zijn. Over het traject van 90 kilometer zullen we ruim 5 uur onderweg zijn. De eerste kilometers waren prachtig.

De weg was van redelijk asfalt en liep steil kronkelend op hoog. Binnen de kortste keren zaten we 1000 meter boven zeeniveau terwijl we in Polewaii nog langs de oceaan waren gereden. Dit stuk zou niet hebben misstaan in een touretappe, maar daarna veranderde het snel. Het afval verdween op de meeste plaatsen en er kwamen kuilen en gaten voor terug. Soms het een meer weg van een bögelpiste als een weg.

Mas had al zijn stuurmanskunst nodig om ons naar te boeven te brengen. Soms waren de kuilen zo diep dat ze over de bodem van de auto schuurde. Onderweg kwamen we langs dorpjes en prachtige rijstterrassen. In een van de dorpjes hebben we geluncht. Je kun aanwijzen wat voor vlees of vis je wilde en dat kwam even later gegrild en voorzien van een heel krokant laagje op je bord. Daarbij werd soep en rijst geserveerd.

Tijdens de klim zagen we de dorpjes veranderen. Het geloof is hier voornamelijk protestants zodat we de eerste kerken zagen. Bij de scholen droegen de meisjes geen hoofddoek meer maar hadden net als de jongens een cap op. In de dorpjes was ook nog steeds een moskee. Door de gemengde huwelijken kwam het hier voor dat er in een familie twee geloven zijn. Dat komt verder niet voor in Indonesië.

Na de lunch hingen er boven de brengen hele donkere wolken en even later kregen we een heuse tropische bui over ons heen. De brommers schuilden bij de woningen en we voeren verder. Op sommige plaatsen was de weg veranderd in een riviertje. Even plotseling als het begonnen was, werd het ook weer droog, maar de weg was een grote troep geworden. Door het water was niet meer in te schatten hoe diep de kuilen waren. Dat bracht een extra uitdaging. Om de grootste te ontwijken kwamen soms gevaarlijk dicht bij de rand uit waaronder een diep ravijn was. Het leek wel een aflevering van Dangerous Roads. Gelukkig hield Mas zijn hoofd koel en stuurde hij ons behoedzaam naar Mamasa.

Het hotel bestaat uit huisjes in de Mamasa stijl. Dat houdt in dat het dak een vorm van een schip heeft. Dat herinnert aan de voorvaderen die per schip over de rivier naar dit gebied trokken. Nadat we waren ingecheckt kwam Domingus zich voorstellen. Hij is onze gids voor de komende dagen. Met de gids en chauffeur hebben we gegeten. We hebben hen op deze maaltijd getrakteerd en inclusief royale fooi bedroeg de schade 100.000 roepia oftewel € 6,50. Toen we naar het restaurant liepen vertelde Domingus dat dit de eerste regen was in drie maanden en dat de mensen er blij mee waren. Hopelijk is het morgen weer droog.