Zaterdag, 13 september, onbewolkt 34°

De chauffeur pikte ons keurig op 8.30 uur zoals we hadden afgesproken. We verlieten Makassar aan de zuidzijde. Hier waren nog meer grote winkelcentra en werd een nieuwe wijk aangelegd. Nadat we de stad verlaten hadden werden de wegen al snel slechter. Op sommige stukken was het niet meer dan een grindpad, maar er waren ook hele stukken bij waar nieuw asfalt lag. Zuid Sulawesi wordt door drie bevolkingsgroepen bewoond. In het zuiden zijn dat de mensen van Makassar, In het midden Bukinees en in het noordelijke gedeelte Toraja. Aan de stijl van de woningen kun je zien wie er wonen.

De Makassa hebben een trap die rechtstreeks naar de deur laat. Dat is ook het karakter van deze mensen die recht op hun doel af gaan. De Bukinezen hebben een terras voor de deur. Dat past bij de wat meer gereserveerdheid van deze groep. De Toraja hebben een geheel eigen stijl. In Indonesië zijn nog zo’n 900 talen die door de lokalen worden gesproken. Op de scholen wordt echter Bashra geleerd wat de gemeenschappelijk taal is.

Tankstation voor brommers

We reden langs de kustweg en waren steeds niet verder dan een paar kilometer van de oceaan. Het is nu het droge seizoen. Daarom kan er nauwelijks rijst worden verbouwd omdat men geen irrigatiesysteem heeft om te zorgen voor water op de akkers. De akkers worden nu gebruikt voor andere gewassen als mais, lange bonen en watermeloenen. We reden ook door een gebied met zoutpannen. Het gewonnen zout werd in zakken langs de weg te koop aangeboden.

We vorderen maar langzaam omdat de gemiddelde snelheid zo rond de 30 km/u ligt waarbij het verkeer zich in alle bochten wringt. Regels zijn er wel maar niemand houdt zich er aan. Zo is er een helmplicht maar men draagt alleen een helm als men bang is voor de politie die af en toe optreedt. Door de lage snelheid is de kans op aanrijdingen erg klein. We zagen we onderweg een auto die in een groot gat in de weg was gereden. Vermoedelijk is hij in slaap gevallen en door de afzetting van takken heen gereden om zo in het gat te belandde.

Na de lunch werd het landschap heuvelachtiger en moest er af en toe serieus geklommen worden. We kwamen in een dorpje dat bekend staat om zijn botenbouw. Met de hand worden hier houten boten vervaardigd. We konden zien hoe men het geheel met planken en duvels aan elkaar zette om de naden daarna af te dichten met touw.

Dit principe werd toegepast op een soort roeiboot maar ook op een groot schip dat als cruiseboot rond de Komodo eilanden zal gaan varen. De prijs van de boten is de laatste jaren wel enorm gestegen omdat men alleen nog maar gebruik mag maken van gecertificeerd hout om de illegale kap te voorkomen. Over dit hout moet een tax worden betaald, die bij de illegale partij er uiteraard niet was.

Na een behoorlijke afdaling kwamen we in Bira aan, waar ons hotel voor de komende twee dagen staat. Voordat we het dorp in mochten moesten we eerst belasting betalen. Als toeristen betalen we twee keer zoveel als de lokals, wel 20.000 roepia of te wel € 1,30. We kwamen aan bij ons hotel. Dat ligt aan een parelwit strand. Het hoofdgebouw is een schip dat op een rots ligt.

Je loopt een soort kajuit in en daarachter is een trap. Zo kom je op het strand uit. Onze kamer ligt in het gebouw er naast en kijkt uit over het strand. Werkelijk een tropische verrassing waar we dus twee dagen blijven. We hebben de middag heerlijk op het strand doorgebracht tot dat zon schitterend in zee onder ging.

Ook hier komen kennelijk maar weinig toeristen want iedereen wil met ons op de foto. Onze kamer heeft een groot terras dat boven het strand hangt. ’s Avonds bleef het nog lang onrustig op het strand omdat er een karaoke wedstrijd was. Soms klonk het goed maar meestal was het niet om aan te horen.