Zaterdag, 10 december 2011, zonnig, 30

We werden door een nieuwe chauffeur opgehaald om naar het noordwesten te gaan. Nadat we ons door de drukke ochtendspits hadden heen geworsteld, kwamen we eerst in een vlak gebied met rijstvelden uit. Hierna reden we door een afwisselend gebied. De chauffeur koos kleine smalle weggetjes zodat we veel van de lokale bevolking kregen te zien. De mensen zijn hier wat grover dan in het noorden. Ze hebben een breder gezicht en zijn wat molliger. Ook hier staan de mooiste huizen naast schamele hutjes, die soms van leem zijn opgetrokken. Er is hier een dikke kleilaag. Deze kleilaag is ook de reden waarom wij hierna toe reden. Door de dikke stevige klei was men namelijk in staat om een tunnelsysteem onder het dorp Cu Chi te graven tijdens de Vietnam oorlog. We bezochten het museum dat voor deze tunnels is aangelegd. We werden welkom geheten en werden naar een half ingegraven ruimte gebracht. Daar werd eerst aan de hand van een kaart en een maquette uitleg gegeven over het ontstaan van de tunnels. In de periode van 1960 tot 1975 hebben de inwoners van dit gebied veel weerstand geboden aan de Amerikanen. De mensen hadden echter niets behalve hun handen, gezond verstand en de dingen die de natuur hen gaf. Het verzet was zo hevig dat het een prestige strijd werd met het grote Amerika, dat een klein dorp er niet onder kon krijgen. Het dorp werd met napalm en chemische bommen bestookt vanuit de lucht. Hierna besloten de strijders om zich in te graven. Hierbij werd een heel tunnelstelsel gebouwd, waarin alle voorzieningen die nodig waren om te overleven aanwezig waren. Er waren speciale kamers waar de vrouwen en kinderen veilig konden verblijven. Er waren keukens, slaapplaatsen en zelfs een hospitaal. Het stelsel bevatte drie lagen. De tunnels waren zo smal gemaakt dat de kleinere Vietnamezen er net door konden maar de grotere Amerikanen kwamen vast te zitten. Op verschillende plaatsen waren boobytraps aangebracht.

Alle toegangen waren afgedekt en in de jungle nauwelijks te ontdekken. Overal waren luchtschachten aangebracht voor frisse lucht. De uitgangen hiervan werden ingesmeerd met soja, knoflook en andere kruiden zodat de speurhonden van de Amerikanen er niet op aan sloegen. Op het hoogtepunt waren er tussen de 8000 en 10000 mensen in de tunnels. Zelfs toen er met tanks over de tunnels gereden werd, hield de klei het zodat de tunnels niet ontdekt werden. Ten einde raad werden op het gebied zware bommen uit B52 bommenwerpers losgelaten. Deze vernielden een klein gedeelte maar kon hersteld worden. In de loop der jaren werd steeds meer materiaal dat de Amerikanen achter lieten recyclet tot allerlei soorten wapens waarbij ze dan weer ten strijden trokken.

Na de uitleg kregen een promotiefilm in zwart wit te zien. Daarna werden we door een lokale gids langs alle bezienswaardigheden geleid. We kregen de verschillende soorten vallen te zien, de ingangen en hoe snel deze onzichtbaar gemaakt konden worden. Op een schietbaan mocht je diverse wapens uit proberen.

Vervolgens kwamen we bij de tunnels uit. De gids vertelde er wel bij dat deze waren verbreed om de toeristen er ook door heen te kunnen laten kruipen. We hebben een kleine 40 meter door zo’n tunnel gekropen.

Deze was nu nog spaarzaam verlicht en het was al een beangstigend gevoel. De originele diepere en smallere tunnels waren allemaal helemaal donker. Ook de eetkamer en keuken waren te zien. Het water werd van ruim 500 meter uit de grond gehaald omdat het water van de nabij gelegen Saigon rivier vergiftigd was. Daar was wel een ontsnappingsroute naar toe gemaakt. Hierdoor liepen sommige lagere tunnels bij hoogwater onder water. Het dorp was geheel selfsupporting. Dat betekende dus dat men voor hun eigen voedsel zorgde door s nachts op de rijstvelden te werken. Van de rijst werd uiteraard veel gemaakt. Verder was er een naaiatelier. De schoenen werden gemaakt van oude autobanden.

Het geheel zag er erg indrukkend uit en gaf een prima beeld hoe het leven in de tunnels geweest moet zijn. Het was terecht dat men erg trots is op het feit dat de Amerikanen er nooit in zijn geslaagd om de tunnels te veroveren.

Na de tunnels reden we naar Tay Ninh. De route voerde weer door eindeloze rubberboomplantages. In Tay Ninh is de tempel van de Cao Dai. Cao Dai is een van de godsdiensten in Vietnam. Zij geloven in de goddelijk geesten die zich openbaren aan de priesters tijdens de seances. Als symbool hebben zij het alziend oog. In de tempel die wij bezochten wordt vier keer per dag een plechtigheid gehouden.

We mochten die van 12.00 uur bijwonen. Hiervoor was boven een pad gemaakt waar de toeristen plaats konden nemen. In de enorme tempel staat helemaal vooraan een soort altaar met enkele grote stoelen.

Deze werden tijdens de plechtigheid alleen aan de zijkanten gebruikt. Daar stonden klokken waarop met tussen pauzes werd geslagen. De gelovigen zaten in drie secties in de tempel. Het dicht bij het altaar zaten twee priesters in het rood met het alziend oog op hun rug. Een stuk daar achter zaten priesters in rood, wit, geel en blauw. Daar achter zaten in strakke rijen in het wit de overige gelovigen. Mannen en vrouwen gescheiden van elkaar. Op de klokslagen voerden alle gelovigen bewegingen uit waarna zij weer in gebed verzonken. Na een klein half uur was de sessie voorbij en liep iedereen weer naar buiten. Al die tijd was het gebied rond de tempel volledig afgesloten. Er mocht geen verkeer komen en de tempel mocht je alleen op blote voeten betreden.

Na de lunch zijn we teruggereden naar Ho Chi Minh. De chauffeur bood ons desgevraagd aan om een bezoek te brengen aan Cholon, zoals de Chinese wijk heet. De wijk heeft veel kleine straatjes waar allerlei waren verhandeld wordt. Zo was er een straat met alleen maar lappen stof. We reden eerst naar de Thien Hau-pagode. Deze tempel is rijk versierd. Binnen staan overval wierookvaten. Vlak voor het hoofdaltaar is een aparte ruimte. Daar worden spiraalvormige wierookbranders opgehangen waaraan je een wens of gedachte kunt achter laten. We hebben er eentje op laten hangen voor papa.

Hierna werden we naar de Chinese markt gebracht. Hier werden we horendol. Via hele smalle gangetjes moest je je weg zien te vinden. We hebben hier even rondgekeken en weden daarna weer naar ons hotel gebracht.

In de avonduren hebben het centrum nog een keer bezocht. Het heeft toch wel zijn charme.