Woensdag, 7 december 2011, zonneschijn en buien, 30

Het uitzicht over zee vanaf de hotelkamer was inderdaad geweldig.

De chauffeur pikte ons op en we maakten nog een kleine citytour door Nha Trang. Deze chauffeur spreekt geen Engels en moet dus met gebaren en een paar woordjes ons proberen duidelijk te maken wat hij bedoeld. We kwamen eerst bij de Pro Nagar Chamtorens.

Dit tempelcomplex is gebouwd in de achtste eeuw. Van de 8 originele torens zjn er nog 4 bewaard gebleven. In deze tempels zijn gewijd aan de godin Yang Pro Nagar. De tempels staan boven op een berg en worden gezien als een heilige plaats. Daarom was gepaste kleding vereist en dus moesten we ondanks de hitte een vestje aan om de schouders te bedekken. Binnen waren een beeld en een offertafel te zien.

Het was drukkend benauwd, echt totaal anders dan dat we tot nu toe zijn gewend. Van het tempelcomplex reden we dwars door de stad naar een immens groot Boeddhabeeld.

Deze staat boven op een berg die met een steile trap te beklimmen is. Onderaan de berg staat een tempel. Daar staan drie Boeddha’s achter elkaar opgesteld. Halverwege de trap kun je onder een klein poortje doorlopen en kom je bij een enorme liggende Boeddha uit. Daarna is het nog een behoorlijke klim naar de top waar de grote Boeddha staat. Achter het beeld is een plaats waar de urnen bewaard worden. Vanaf de berg had je een mooi uitzicht over de stad en haar omgeving. Het waren de zweetdruppels wel waard. Het was inderdaad zo warm dat het zweet van je rug droop.

Terug in de auto verlieten we al snel Nha Trang. In de stad was het verkeer al veel rustiger dan in Ha Noi maar daar buiten was het gewoon stil. We reden een klein stukje over de highway AH1 om vervolgens af te slaan naar Da Lat.

De weg was hier erg slecht. Overal waren grote vierkanten uitgezaagd, maar deze waren nog niet opgevuld met nieuw asfalt. Op een enkele plaats was men hier mee bezig. De chauffeur gaf aan dat dit al 4 maanden zo was en het einde nog niet in zicht was. We reden langs rijst- en suikerrietplantages. De boeren hebben hier steeds vaker de beschikking over een mechanische ploegmachine.

We verlieten het vlakke land en begonnen te klimmen. Hier stonden veel bananenbomen. Na de koffiebreak begon de klim pas echt. We reden over de Ngoan Muc pas. Deze was ruim 32 kilometer lang met de top net onder de 1800 m. Halverwege de beklimming begon het te gieten. Overal op de steile wanden ontstonden watervallen. Kijk bij video's voor een impressie.

De laatste kilometers reden we dwars door de wolken in de mist. Soms was het zicht minder dan 50 meter. Op de klim waren verschillende bussen en vrachtauto’s met pech stil komen te staan. Na de top was er een totaal ander landschap. In het bergachtige gebied wisselden bospassages en thee- en koffieplantages elkaar af.

Daar tussen leefden de mensen. Ze woonden nog in hutjes met slechts hier en daar een stenen huis. De mensen die hier wonen hebben een veel donkere huidskleur dan de andere Vietnamezen. Een stuk weg was door de regen weggeslagen. Men was dit aan het repareren, maar dat gaf in de rode klei een enorme modderpoel. Toen ik even verder uit wilde stappen om een foto te maken, gleed ik in de modder uit en belandde op mijn kont in de watergoot naast de rijbaan. Ik heb een schone broek aangetrokken en we konden weer verder.

Toen we dichter bij Da Lat kwamen, zagen we overal grote velden die met doeken bedekt waren waardoor het kassen leken. Onder deze kassen werden bloemen voor heel Vietnam geteeld.

We kwamen in Da Lat aan. Dat is een redelijk rustig provincie stadje. Na de lunch hebben we een bezoek gebracht aan een Lat dorp. Lat zijn de wat donkere mensen die we eerder gezien hadden. Zij woonden in hutjes rond een vrij nieuwe kerk. Het contrast was wel erg groot want op weg naar dit dorpje zagen we ware paleisjes staan. We hebben een wandeling door het dorpje gemaakt.

Hierna zijn we naar een galerie gegaan waar men schitterende schilderijen geborduurd en geweven had.

We reden door de stad langs het hotel naar onze laatste bestemming voor vandaag. Het Crazy House.

Dat is een gebouw, want huis kun je het niet noemen, waarbij de kamers met elkaar verbonden zijn met allerlei kronkelige trappen. Een gedeelte zit er uit als een giraffe.

Via de trapjes kwam je steeds hoger en verder in het huis. Het laatste gedeelte was men nog aan het bouwen. Het was inderdaad krankzinnig en ook volstrekt onbewoonbaar tenzij je van verstoppertje spelen houdt. We werden weer keurig bij ons hotel afgezet.