Zondag, 27 november 2011, bewolkt, regen maar ook brede opklaringen, 26

We reden om 8.00 uur weer weg uit Mai Chau. We moesten uiteraard eerst de vallei uit dus moest er weer stevig geklommen en gedaald worden. Na de koffiebreak sloegen we een andere weg in de richting van Ninh Binh. Het landschap veranderde steeds. Eerst waren er stevige bergen, daarna hele stukken waterrijk gebied.

De wegen waren wel steeds beroerder, soms was het niet meer dan een zandpad. Hop gaf aan dat de regering eigenlijk alleen maar rond Hanoi en Ho Chi Minh City investeert en de rest van het land aan zijn lot overlaat. We reden door een gebied waar veel kalksteen werd afgegraven voor het maken van cement. Daar was het een enorme stofboel. Hier was ook een levendige handel in rotsblokken, maar ook als deze waren verwerkt tot schitterende grote beelden.

Het was goed te zien dat de Vietnamezen van vers voedsel houden. Overal waren markten waar nog levende kippen en varkens verkocht werden. Deze werden daarna uiteraard achterop de brommer vervoerd. Net buiten veel dorpjes zijn ondiepe kleine vijvers. Daar gooien ze hun gekochte vis om hem waar te vangen zodra hij op het menu staat.

Via wat kleinere landweggetjes en dijken reden we door kleine dorpjes. De mensen leven hier op straat voor hun woning. Overal lagen en hingen producten als houtsnippels, mais en noedels te drogen, maar men was ook bezig met schoonmaken, wassen en koken.

Na enige tijd kwamen op de Highway AH1 uit. Deze hadden ook uit Hanoi al even gevolgd. Toen was het een mooie tweebaansweg gescheiden met een brede groene middenberm. Hier was het een weg vol gaten en kuilen, waar een ieder zich een weg naar voren vocht. Links en rechts inhalen is gewoon toegestaan en je toetert maar als je er door wilt. Een vrachtauto was met pech stil komen te staan, hierdoor ontstond er gelijk een behoorlijke chaos, maar met wat geduld en een hoop getoeter loste zich dit ook weer op. Toen het ook nog even flink begon te plenzen, veranderde de belangrijkste doorgaande route in een grote modderpoel.

Vlak voor Ninh Binh verlieten we de hoofdweg om te gaan lunchen. Dat was in een restaurantje vlak bij een dijk. Achter de dijk lagen een aantal platboten klaar. Daarmee voeren we door een schitterend gebied, Kenh Gan genaamd. Nu het regenseizoen voorbij is, is het waterpeil hier behoorlijk gedaald en zijn er stukken land droog gevallen. In de regenperiode is het een groot meer, dat wordt omzoomt door hoge steile rotsen.

Tegen een van de rotsen is een dorp gebouwd dat alleen via kleine weggetjes met de brommer of over het water per boot te bereiken is. Het dorp wordt drijvend genoemd, omdat het in de regentijd geheel omgeven is door water. Midden in het dorp is een brug van 30 meter gemaakt, die met de hand en een stok geopend kan worden zodat boten er door kunnen. We voeren zo vlak langs de huizen. De bewoners gebruiken het kanaal voor alles.

Er wordt in gevist, de afwas en was wordt gedaan, maar ook de eigen haren worden hier gewassen. De bewoners hebben een aparte manier van roeien. Zij gebruiken namelijk niet hand handen maar doen dit met hun voeten. Dat was toch wel even wennen als je daar naar keek.

Op de terugweg heb ik ook nog een stuk mogen varen.

Nadat de boot weer was aangemeerd, kwam er een man aanrijden op een brommer. Achterop had hij drie fietsen. Daarmee mochten wij een stuk in de richting van Ninh Binh fietsen. Nadat de fietsen op de juiste hoogte waren afgesteld, reden we de dijk op.

Even verder was een tolpoortje, dat ook voor fietsers gold. We reden langs verschillende dorpjes. Bij een van de huizen stond een kraam met daarop vlees dat te koop werd aangeboden. Toen we goed keken zagen we dat het een hond was geweest.

Alle mensen onderweg keken ons eerst verbaasd aan om daarna vriendelijk goedendag te zeggen. We verlieten de dijk en kwamen op een bredere weg uit.

We hebben hier een tempel bezocht. In Vietnam heeft men een eigen mix gemaakt van boeddhisme, hindoeïsme en Confucianisme. In de tempel spelen de tijgers, draak en slang een rol maar de hoofdrol is weggelegd voor de moeder omdat daar alles uit voort komt. De tempel was rijk versierd met bladgoud en bestond uit drie gedeelte. In het achterste gedeelte stond een beeld voor de moeder. Overal waren plekken waar wierook ontstoken kon worden en geld gedoneerd kon worden. Ook waren er plaatsen waar geld voor het andere leven, zoals zij het hiernamaals aanduiden, achtergelaten kon worden. Dat is geld dat er nagenoeg uit zit als de echte biljetten, alleen de tekst is anders. Het is bedoeld om de overledene een goede reis te bezorgen en daarvoor heeft hij geld nodig.

Toen we verder fietsten werd de weg nog breder. Men was hier bezig om een nieuwe weg aan te leggen. Daarvoor reden er veel vrachtauto’s met klei. Hierdoor was het erg modderig. De modder spatte je haast om je oren en we zaten dan ook behoorlijk onder. Bij een restaurantje zijn we even gestopt om de ergste smurrie van onze benen af te halen. We reden nu dwars door de bergen, maar de weg was gelukkig wel helemaal vlak. Het begon zachtjes te motregenen en dat voelde eigenlijk best wel lekker aan, want het was behoorlijk warm. Het regende heel even hevig waarna het weer droog werd. We waren niet eens echt nat. We stopten bij Tam Coc. Dat is voor de plaatselijk bevolking het bekendste uitstapje. Met platbootjes vaar je in drie uur naar drie grotten. Deze lijken erg op de grotten van Halong Bay, dat we komende dagen nog zullen bezoeken.

Hier werden de fietsen weer achterop de brommer geladen en werden wij naar ons hotel in het centrum van Ninh Binh gebracht. Dat is een middelgrote stad. Omdat we echt midden in het centrum zitten, horen we het verkeer onder onze hotelkamer al toerend voorbij komen, want ja toeteren is de nationale hobby.

In de avond hebben Hop en de chauffeur ons meegenomen naar een restaurant net buiten het centrum. Daar kregen we wederom een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Hoogtepunten dit keer waren stokjes met geitenvlees en springrols. Daarna hebben we met ons vieren nog thee en koffie gedronken. Wij kregen echte Vietnamese ‘ even wachten’ koffie. Dat is koffie met een filter er boven. Het duurt ruim drie minuten voordat de koffie vers gezet in je kopje beland.

Hop wilde eventjes armpjes drukken. Helaas voor hem kon hij het niet bolwerken. Hierna zijn we weer teruggegaan naar het centrum. Daar was inderdaad niet veel te beleven, waarna we naar bed zijn gegaan.