Vrijdag, 3 december 2010, 22° zonnig

We stonden redelijk vroeg op en reden naar het Otago Penisula. Dat is een schiereiland net onder Dunedin. Het schiereiland is 32 kilometer lang. Op ongeveer de helft ligt een kasteel, Lanarch Castle.

Er is een idiote Schot geweest in de 1871 besloten heeft om hier een kasteel te bouwen zoals hij die uit zijn geboorteland kende. Hij gebruikte materialen van over de hele wereld om zijn droom te verwezenlijken. Na 7 jaar bouwen was het paleis klaar. Hij heeft hier een twintigtal jaar gewoond, waarna hij zelfmoord pleegde. Daarna kwam het kasteel in verval. In 1967 heeft een echtpaar het kasteel gekocht en in oude luister hersteld. In de onderste verdieping was in een schouw een monitor ingebouwd waar het verhaal van het kasteel werd verteld. Op de eerste verdieping waren de zitkamer, eetkamer, naaikamer, muziekkamer en bibliotheek in de stijl van eind 19^e eeuw te bewonderen. Op de tweede verdieping waren de slaap- en badkamers van de volwassenen te zien. Ook was er een boudoir ingericht voor de vrouw van Lanarch. Hier waren haar trouwjapon en andere kledingstukken uit de Victoriaanse tijd verzameld. Op de derde verdieping waren de kinder- en babykamer. Via een smalle stenen trap kwam je boven op de toren van het kasteel. Vanaf daar had je een schitterend uitzicht op Dunedin en het schiereiland. Vanaf boven waren ook de mooi aangelegde tuinen rond het kasteel te bewonderen. Het kasteel is nog steeds in particuliere handen en moet zich bedruipen met het geld dat de bezoekers achter laten. In de ballroom worden feesten en partijen georganiseerd. Ook er is een lodge waar je de nacht door kunt brengen. De oude stallen zijn omgebouwd tot grote eetzaal voor de gasten. Binnen mochten helaas geen foto’s gemaakt worden.

Er waren vijf verschillende tuinen rond het kasteel aangelegd. Deze zagen er allemaal erg verzorgd uit. Het rook er heerlijk omdat veel bloemen nu in bloei staan.

Vanaf het kasteel zijn we doorgereden naar de kop van het eiland. Dat ging over een zeer smalle bochtige weg, die zich door de bergen en dalen van het eiland wrong. We kwamen ook enkele fietsers tegen en hadden gewoon medelijden met hen.

Op de kop van het eiland kun je albatrossen en pinguïns bekijken. Helaas heeft de commercie hier toegeslagen en kun jij alleen nog onder begeleiding achter glas de dieren bekijken. We zijn natuurlijk verwend omdat we zowel de albatros als de pinguïn al echt in de vrije natuur hebben gezien. Daarom hebben we besloten hier niet naar binnen te gaan.

Via een andere weg, die geheel langs de kust leidde, kwamen we weer in Dunedin uit. Daar hebben we het centrum bezocht. In de twee grote kerken waren al kerstconcerten bezig of men was daarvoor het aan het oefenen. Het centrum bestaat eigenlijk uit drie winkelstraatjes en een groot plein in de vorm van een achthoek.

We zijn nog even naar het station gelopen. Dat wordt niet meer gebruikt voor het vervoer van passagiers maar is nog wel geheel in stijl. Het zag er van binnen prachtig uit met mooie mozaïeken en glas-in-lood ramen. Vanaf dit station vertrekken alleen nog enkele toeristische treinen in de richting van Queenstown en Palmerston.

We reden verder naar het noorden, maar deden eerst nog even Baldwinstreet aan. Deze weg van 164 meter is de steilste weg ter wereld. In tegenstelling tot de Lombardstreet in San Francisco, die uit allemaal bochten bestaat, loopt deze straat gewoon steil omhoog. Aan de zijkant is een trap gemaakt voor de voetgangers. We zijn naar boven gelopen. Het was inderdaad een hele klim. Het stijgingspercentage bedraagt ruim 29%. Met het naar beneden lopen voelde dat nog beter dan met het klimmen.

De wegen rond Dunedin zijn trouwens allemaal erg steil. Zelfs op de highway kom je heel erg steile klimmen en afdalingen tegen.

Via dit golvende gebied reden we naar Kurow. Dat ligt aan de voet van de alpen ongeveer in het midden van het land. Hier hebben we de camping genomen. We waren daar aan het eind van de middag. Het was inmiddels stralend weer geworden en hebben daar dus nog genoten van de zon.