Woensdag, 1 december 2010, 20° zonnig

In de lodge hebben we de kamer gedeeld met twee jongens. De volgende ochtend was het strak blauw. We zijn naar de aanlegsteiger gereden. Daar was duidelijk te zien dat Milford Sound veel toeristischer is dan Doubtfull Sound. Er lagen maar liefst 8 boten te wachten om met passagiers het fjord in te varen.

We kregen onze boardingpass en konden aan boord. Daar werd een ontbijt geserveerd. Dat stak wat karig af bij het ontbijt dat we op de cruise hadden gekregen maar het was voldoende. Er was maar een tiental passagiers dat meeging. Na het ontbijt konden we op het zonnedek genieten van Milford Sound. Het heeft een heel ander karakter dan Doubtfull, maar ook dit was mooi. We zagen mooie watervallen en steile rotspartijen.

Op sommige platte rotsen lagen zeeleeuwen te genieten van het zonnetje. De boot kon er erg dicht bij komen, zodat we niet alleen goed konden zien maar ook ruiken.

Hierna voeren we onder een grote waterval door. De kapitein had iedereen gewaarschuwd dat je bij de voorsteven drijfnat zou worden. Dat bleek niet alleen voor het voorste stukje maar door de wind werden we ook op het zonnedek nog behoorlijk nat. Het water viel van ongeveer 120 meter naar beneden en kletterde daarbij onderweg op verschillende uitstekende rotsen.

We voeren door in de richting van de Tasmanzee. Vlak daarvoor liet de kapitein het schip een rondje maken en voeren we recht op de kust af. Daar waren enkele yellow-eyed pinguïns aan de waterkant aan het spelen. Een schitterend schouwspel. Als ze zich voortbewegen springen ze met twee voeten naar voren. Dat was echt genieten.

Hierna voeren we naar de enige nog aanwezige gletsjer in het gebied. Omdat deze maar 2100 meter hoog is verliest hij elk jaar meer sneeuw en zal over enige tijd dan ook geen gletsjer meer zijn.

Na ruim twee uur waren we weer terug bij het beginpunt. Vanaf daar zijn we terug gereden naar Te Anau. Dat gebeurde uiteraard via de zelfde weg als de heenweg, want er leidt maar een weg dit mooie gebied in. In Te Anau hebben we geluncht. Daarna zijn we verder naar het zuiden gereden naar Invercargill. Voor het eerst zijn er vlakke wegen die door weilanden voeren. Het is echt een veeteelt gebied met schapen, koeien en reeën.

In Invercargill hebben we de camping genomen. Het was te merken dat we nu een stuk zuidelijker zijn. Het is hier frisser. Het kwik haalt de 20° nog maar net. Op de camping was het erg rustig. We waren samen met een ander stel de enige gasten.

De campinghoudster hield als hobby schapen. We mochten helpen met het voeden van de lammetjes. Deze waren in september geboren en werden nog een beetje met de fles bijgevoerd. In no time hadden de beestjes de flessen leeg. In oktober was het zuiden van Nieuw Zeeland nog getroffen door een zware storm met veel sneeuw. Hierdoor hadden veel pasgeboren lammetjes het niet gered. Het gevolg was dat de prijs voor een lam nu skyhigh was, ruim 140 NZD, zo’n €84. Dat was bijna twee keer zoveel als gebruikelijk.

Nadat de zon was ondergaan koelde het hard af.