Zondag, 28 november 2010, 27° begin mistig, daarna zonnig

Toen we opstonden was er weer een kleine wereld om ons heen. Na een uurtje te hebben gereden kwam de zon er al door heen. Dat was in een bergachtig gedeelte waar ook de opname van de Lord of de Rings zijn geweest. We konden nu goed zien hoe de mistflarden die in de film zitten niet door computers zijn toegevoegd maar puur natuur zijn. We passeerden de Haast pas, een van drie passen van west naar oost.

We volgden een lange tijd de kronkelingen van een rivier om tenslotte bij twee grote meren uit te komen. Het eerste meer was volkomen vlak. Daardoor spiegelde het achtergelegen gebergte schitterend in het meer.

Bij het tweede meer stond meer wind maar zorgde de zon voor een prachtige schittering over het water.

In Wanaka hebben we aan het gelijknamige meer koffie gedronken. Het was een prachtige zondag en dat was te merken. Overal zaten mensen op de terrassen en aan het water. Ook was er een hardloopwedstrijd bezig . Deze ging gewoond door het overige verkeer heen zonder dat er iets voor geregeld was.

Van Wanaka reden we naar Queenstown. Queenstown is een gezellig dorp dat Zwitsers aan doet. Er is een winkelstraat die uitmondt bij de haven. Vanuit de haven vertrekken allerlei pleziertochten over het meer. Zo vertrekken hier rondvaartboten, parasailing achter een boot en power jets. Net buiten Queenstown is een event center. Daar kun je van alles bespreken. Van bungeejumping tot heli biking. Het is echt een vakantiedorp. Er zijn meer vakantiewoningen, appartementen en hotels dan gewone woningen, maar het is knus en doet erg gemoedelijk en gezellig aan.

Aan de haven is een mooie garden aangelegd. Deze Queenstown and roses garden ligt op een heuvel net iets boven de stad. Hierdoor heb je een mooi uitzicht op het haventje. In de garden zijn naast mooi aangelegde bloemperken, rozenstruiken en bomen ook een tennis en bowlingbaan. Op de bowling baan waren wedstrijden bezig. Alle deelnemers waren in spierwitte kleding en al behoorlijk op leeftijd.

Over de hele garden was een Disc Golf uitgezet. Er waren 18 holes. De put bestond uit een soort vogelkooi met kettingen. Het is de bedoeling om vanaf een startplaats je frisbee in zo weinig mogelijk worpen tegen de kettingen te gooien.

Van Queenstown reden we verder naar het zuiden in de richting van Te Anau. We volgden eerst de oevers van het Lake Wakatipu. Daarna veranderde het landschap weer en kregen we golvende heuvels met ontelbare kuddes schapen. Soms waren er stukken waar de mens nog niet aan de natuur had gezeten.

Op andere plaatsen waren er grote farms met herten en reeën. We kwamen tegen het eind van de middag aan in Te Anau. De camping lag aan het meer. We hebben nog even een frisse duik genomen. Dat koelde lekker af want het was erg warm vandaag. Het strand bij het meer bestaat uit stevige keien, dat liep dus niet zo lekker als je het meer in wilde.

Op de camping kwamen we Wilma en Albert tegen.

Wilma is een collega van Carla. We hadden via de mail contact met elkaar gezocht en zo wisten we waar we elkaar konden treffen. Zij maken samen met Eef en Bep een rondreis van 8 weken door Nieuw Zeeland. Je ziet er is altijd baas boven baas . We hebben een gezellige avond met elkaar doorgebracht en ervaringen uitgewisseld. Terwijl we zaten te kletsen kwam er een camper aanrijden. Deze was kennelijk aan het zoeken. Toen de bestuurster de bocht om ging, nam zij deze te krap waardoor ze eerst over een grote steen heenreed en daarna met de zijkant tegen de rechtervoorkant van een daar geparkeerde camper aan reed. Daarna reed ze rustig verder als of er niets gebeurd was. Er meteen achter aan gesprint en haar tot stoppen gedwongen. Zij gaf aan dat zij niets gemerkt had. Haar toilet was vol en die stonk en daarom was in het aardedonker op zoek naar het dump station. De bewoners van de camper waren ruw uit hun slaap geschuwd en stonden inmiddels buiten. Daar werden de zaak verder afgehandeld.

Maandag, 29 november 2010, 22°, regen

We hadden van Albert en Wilma gehoord dat de overnight cruise in de Doubtfull Sound op de camping aanmerkelijk goedkoper geboekt kon worden. Toen wij daarnaar informeerde bleek er inderdaad een actie te zijn, maar die gold alleen nog in november. Daarom hebben we het programma omgegooid en gaan we eerst naar Doubtfull Sound en daarna pas naar Milford Sound. De gemaakte boeking voor Milford Sound werd telefonisch gewijzigd.

We reden naar Manapouri, een gehucht 20 kilometer ten zuidwesten van Te Anau. Daar zouden we aan boord gaan. We waren wat vroeg en dronken daarna eerst nog een bak long black in het plaatselijk café. Daar raakten we aan de praat met een man die 52 jaar geleden vanuit Nederland naar Nieuw Zeeland was geëmigreerd. Hij had hier een eigen betonfabriek gehad maar was inmiddels gestopt. Hij was hier zijn vrouw tegen gekomen en had een nieuw bestaan opgebouwd, met vijf kinderen en inmiddels klein en achterkleinkinderen. Zijn broer was nu voor een paar weken over uit Nederland en die liet hij nu het Zuid Eiland zien.

Om 12.00 uur gingen we samen met nog 60 passagiers aan boord. Met de eerste boot voeren we in ongeveer een uur naar West Arm. Hierbij staken we het Lake Manapouri over, dat is het vijfde grootste meer van het land. Maar wel het diepste van allemaal. Op sommige plaatsen is met meer dan 400 meter diep.

In West Arm moesten we van de boot en werden we verder vervoerd met bussen. Op West Arm is een waterkrachtcentrale gebouwd. Om te die te bouwen werd er een weg aangelegd van 22 kilometer naar de andere kant van deze landtong. Die weg was nodig omdat alleen via de steiger die daar lag bouwmaterialen aangevoerd konden worden. De weg loopt echter dwars door een koud regenwoud heen. Het gaf zoveel problemen dat de weg, die niet meer dan een zandpad is nu de duurste van het hele land is. Nadat de bouw klaar was, werd de weg door de organisaties overgenomen die de excursies naar Doubtfull Sounds mogelijk maken. De weg kronkelt zich omhoog naar een top van 1400 meter om daarna weer naar zeeniveau af te dalen. Overal om ons heen waren al watervallen te zien. De blauwe lucht van Manapouri was inmiddels vervangen door een dik grijs wolkendek waaruit al een paar spatjes regen vielen.

Na een klein half uur kwamen we bij de aanlegsteiger aan. Daar lag de Navigator op ons te wachten. Een grote driemaster die ons de komende 24 uur door de Sounds zou varen.

We konden aan boord en werden verwelkomd in een grote salon. Daar waren zitjes gemaakt. Aan alle tafels is een opstaand randje om te voorkomen dat de spullen er bij enige deining van af glijden. We waren goed en wel aan boord toen we al vertrokken. Iedereen werd naar de slaapplaatsen gewezen. We hadden een coach besproken. Dat betekent dat je met vier man in een kleine hut ligt met twee keer een stapelbed. Omdat de boot niet vol zat, bleef er in onze hut een bed onbeslapen.

Daarna werd iedereen weer in de grote salon verwacht. Daar stond voor iedereen koffie en thee met muffins klaar. Koffie en thee konden we de gehele reis zelf pakken.

Buiten was het frisser geworden, maar het uitzicht was overweldigend. We voeren eerst in de richting van de Tasmanzee. Iedereen mocht overal lopen en kijken. We hebben geruime tijd in de stuurhut doorgebracht. Daar was het uitzicht prima en stond je uit de wind. Onderweg zagen we naast veel vogels ook een paar pinguïns voorbij schieten. Helaas waren ze voor de camera in het open water te snel.

Bij de Tasmanzee gingen we op bezoek bij een kolonie zeeleeuwen. Deze lagen rustig op de rotsen te slapen.

Het weer werd inmiddels steeds slechter. We voeren een stukje over de oceaan en toen ging het schip duidelijk meer te keer. Daarna gingen we terug de Sounds in. In de grote salon werd een heerlijk soep geserveerd. Je kon kiezen uit champignonsoep of pumpking soup. Hierbij was een warm broodje. Na dit tussendoortje kon je kiezen of je op een platte boot vlak langs de kust werd gevaren of dat je dit op eigen kracht in een kajak deed. We kozen dapper voor de kajak. Het was opgehouden met zachtjes te regenen en het regende stevig door. We kregen een life vest om en werden daarna een voor een in de kajak geholpen. Er gingen twee gidsen mee, die iedereen in de gaten hielden. Dat was ook wel nodig. Na nog geen vijf minuten sloeg er een jongen om. Hij hield zich krampachtig aan zijn kajak vast. Hij kon namelijk niet zwemmen. Mt behulp van een gids en een van de platte boten werd hij weer in zijn kajak geholpen en kon hij zijn reis vervolgen. We kajakten vanaf de boot naar de kustlijn om deze enige tijd te volgen. Hierbij kwamen we bij mooie inhammen met watervallen uit. De hemel was trouwens inmiddels een grote waterval want het stortregende. Het maakte dus niet uit af de nat werd van het peddelen of van de regen, nat werd je toch.

Na drie kwartier meerden we weer aan bij de boot en konden we uit de kajak stappen.

Met een warme douche en droge kleren was het leed al snel geleden en overheerste het gevoel van “Yes we dit it. “

Nadat iedereen weer was opgedroogd werd het diner opgediend. Dat bestond uit een buffet. Er was meer dan voldoende keuze. Er was beef, lam, zalm, kippenpootjes, verschillende soorten aardappelen, rijst, groenten en saladen. We zaten aan tafel met een Frans echtpaar. Ze waren een paar jaar ouder. Omdat de Fransen goed Engels spraken, kon er een gezellige tafelconversatie gehouden worden. Dat ging uiteraard over vakanties, maar ook over sport en de verschillen van de beide landen. Zij woonden in Parijs maar hadden ook een huisje op zo’n 150 kilometer. Daar kwamen zij meer tot rust dan in de grote metropool.

Als dessert waren er warme vruchten met vanillesaus, cheesecake, chocoladetaart, vruchten met slachtroom, gebak, kaas en noten.

Dit alles was aan boord klaar gemaakt, een waar huzarenstukje. De crew maakte toch de indruk een goed ingewerkte machine te zijn. De crew bestaat uit 12 man, die steeds zeven dagen achtereen een cruise verzorgt, daarna zijn ze 7 dagen vrij.

Na het diner konden we uitbuiken bij een presentatie over het gebied. Deze werd gehouden door onze hoofdgids. Deze man was bioloog van beroep en was duidelijk trots op zijn vak en het gebied waarin hij mocht werken. De arbeidsvreugde spoot er vanaf. Hij had een draadloze microfoon en overal waar hij liep en iets zag dat het vermelden waard was, was dat via de intercom in het hele schip te verstaan. Tijdens de presentatie ging de bioloog in op de ontwikkeling van de dieren en planten in Nieuw Zeeland. Ook hij gaf aan dat er eerst alleen vogels waren. Daarna heeft de mens verschillende dieren geïmporteerd. Daarmee is eigenlijk in gang gezet dat het huidige ecologische systeem zal verdwijnen. Verschillende vogels weten zich namelijk niet te weren tegen nieuwkomers als de possom en de verwilderde kat. Hierdoor zullen deze soorten uitsterven. Ook de konijnen vormen inmiddels een plaag. Een oplossing voor dit probleem is er niet, wel zijn er verschillende programma’s waarbij kwetsbare vogelsoorten zoals bijvoorbeeld de kiwi extra aandacht krijgen.

Hierna zijn we onze kooi in gekropen.

Dinsdag, 30 november 2010, 24°, zonnig

Om 6.15 werden we wakker geschud doordat de motoren van het schip werden gestart. De regen was weggetrokken en er kwam steeds meer blauwe lucht. In de grote salon kon een goed ontbijt worden genoten. Dat werd ontbroken omdat er dolfijnen waren gezien. Vlak naast het schip zwommen vier bottlenose dolfijnen. Het is hier niet toegestaan om met de dolfijnen mee te varen, dus raakten ze helaas weer snel uit het zicht. In de avond waren we naar een inham gevaren. Dat was anders dan gepland. De stevige wind had het noodzakelijk gemaakt om een rustige plek voor de nacht te zoeken.

We voeren nu weer terug naar de hoofdader om vanaf daar de Hall Arm in te varen. Dat was een sprookjeswereld. Overal waren de toppen nog verscholen in flarden wolken en daarheen kwamen de eerste zonnestralen.

Vanaf de rotsen kletterde het water dat de afgelopen nacht was gevallen naar beneden. In deze watergordijnen ontstonden steeds weer kleine regenbogen. Een waterval was ruim 800 meter hoog, een fascinerend gezicht. We konden hem niet helemaal bekijken omdat een stukje nog door wolken werd bedekt. Bij een berg voeren we met de punt van de boot bijna tegen een overhangende rots aan. Daar konden we pas goed zien hoeveel water er naar beneden viel.

Ook in dit gebied wordt de gevallen regen in meters gemeten. Dat is ook goed te zien. De rotsen zijn geheel bekleed met mos. Er zijn in Doubtfull Sound maar dan 300 verschillende soorten mos in allerlei kleuren. De Hall Arm loop dood. Op het eind werden alle motoren gestopt en werd iedereen gevraagd stil te zijn. Het enige wat toen nog te horen was, waren de vogels de er lustig op los floten en het kletterende water van de rotsen. Wat is rust toch mooi.

Hierna voeren we terug naar de aanlegsteiger waar de bussen weer op ons stonden te wachten. De weg over de landtong was nu veel mooier omdat de bergen niet meer in de wolken waren verstopt. We zaten voorin. De buschauffeur stopte even voor mij om een foto te maken van een waterval. Dit punt was hem aangewezen door een fotograaf van National Geografic. Na de bus volgde weer het stuk over het meer. Daarna moesten we afscheid nemen van Doubtfull Sound, een onvergelijkbaar mooi stukje aarde.

De camper stond nog keurig op de plaats waar we hem hadden achtergelaten. Via Te Anau reden we naar Milford Sound. Naar dit vertrekpunt voor excursies leidt maar een weg van 120 kilometer. Onderweg kwamen we kabbelende beekjes, wilde waterstromen en velden vol met bloeiende lupinen tegen. Bij Miror Lake zijn we gestopt. Daar is een meertje dat heel erg helder is en waarin de achtergelegen rotsen prachtig spiegelen.

Via een pas met een tunnel van ruim een kilometer kwamen we in Milford Sound aan. Daar zijn we eerst naar het visitorcentre gelopen. Na enig zoeken vond men onze reservering en we kunnen morgen aan boord.

Bij de camping ging het iets minder voorspoedig. Daar was de reservering niet doorgekomen en er waren geen plaatsen meer vrij. Milford Sound ligt in een nationaal park en daar meg niet vrij gekampeerd worden. Ruim 40 kilometer terug was wel een camping, maar die heeft geen faciliteiten. De camping was tevens een lodge. Daar was wel plaats. We slapen vannacht dus weer in een gewoon bed.

In de lodge hebben we gebruikt gemaakt van de keuken om onze maaltijd te bereiden. De keuken was overvol omdat er een Japanse familie met een man of tien ook bezig was hun eten klaar te maken. Maar dat gaf natuurlijk ook wel weer een aparte sfeer.