Zaterdag, 27 november 2010, 25° begin mistig, daarna zonnig

We stonden bijtijds op en het weer was pet. Het miezelde en het was behoorlijk mistig. We hadden er een zwaar hoofd in omdat we in de middag zouden gaan vliegen.

We reden verder richting het zuiden. We kwamen een nieuwe variant van de one lane bridge tegen. Nu werd de rijbaan niet alleen gedeeld met je tegenliggers, maar kon er ook een trein over rijden. Het was een vreemd gezicht om midden op je rijbaan een spoorlijn te zien terwijl jezelf over een brug heen rijdt en dus geen kant op kunt als er inderdaad een trein komt. Er is kennelijk niet veel trein verkeer hier. Nagenoeg alle overgangen zijn onbewaakt.

In Hokitika wordt heel veel jade gevonden en bewerkt. Er waren verschillende ateliers waar jade sieraden werden gemaakt. In het dorp stond men uiteraard stil bij het overlijden van 35 mijnwerkers hier in de buurt. In een winkel hing een paginagrote advertentie waarin alle omgekomen mannen werden vernoemd. Veel kwamen uit Greymouth, het plaatsje waar we de nacht hebben doorgebracht. Carla heeft een mooie halsketting als aandenken gekocht.

In de winkel vertelde de winkelier ons dat het weer echt nog op zou klaren. Over een uur of twee zou de zon wel weer doorkomen.

We reden verder en warempel om het moment dat we Franz Josef Glasier binnen reden klaarde het helemaal op en was er een strak blauwe lucht.

We waren veel te vroeg in het dorpje. Toen we bij de heli maatschappij gingen vragen welke kleding we tijdens de hiking moesten dragen, vertelden ze dat het een mooie warme dag was en dat twee lagen bovenkleding voldoende zou zijn, We konden wel gewoon in korte broek komen. Meteen daarop vroeg ze of we soms al eerder wilde vliegen. We konden nog mee met de hiking van 12.00 uur. Dat aanbod hebben we uiteraard aangenomen. Na nog een bak koffie te hebben gedronken hebben we ons omgekleed. Daarna konden we inchecken. Na de betaling werden we eerst gewogen. Dat is nodig voor de plaatsbepaling binnen de helikopter. Daarna kregen we een blaadje dat we door moesten lezen.

Na even gewacht te hebben mochten we mee lopen. Na een wandeling van 5 minuten kwamen we op het heli-terrein uit. Daar kregen we eerst stevige schoenen aangemeten. Men had liever niet dat je je eigen bergschoenen gebruikt. Bij de schoenen werden ook een paar stijgijzers geleverd. Verder was er voor iedereen een overjas. Na een security praatje werd nogmaals aangegeven dat het boven warm was en dat de echt warme kleding beneden mocht blijven. We waren met 10 personen die in twee heli’s naar de gletsjers werden vervoerd.

We gingen met de tweede mee om hoog. We maakten eerst een rondvlucht over de Frans Josef Glasier. Toen we daar over heen vlogen konden we de Fox Glasier en Mount Cook zien liggen. Mount Cook zat helaas nog in de wolken. Na een vlucht van ongeveer 10 minuten landde de heli midden op de gletsjer. Daar stond een gids ons op te wachten. Hij begeleidde ons naar een veilige plek waarna de heli weer vertrok. We kregen eerst uitleg hoe de ijzers onder de schoenen vastgemaakt moesten worden. Door de ijzers krijg je veel meer grip om het ijs waarop te loopt. De gletsjer bestaat namelijk hoofdzakelijk uit hard gevroren ijs. Op de plek waar wij liepen was de laag ongeveer 150 meter dik. Door de druk die de ijslaag uitoefent, blijft het onderste gedeelte vloeibaar. Daardoor verschuift de gletsjer elke dag ongeveer 18 meter. De bovenste laag wordt enigszins door de zon gesmolten. Daardoor ontstaan er overal kleine beekjes. Nadat iedereen zijn of haar ijzers had ondergedaan gingen we op pad. De gids zette de route uit. Hij gaf aan dat er voor elke hiking een nieuwe route wordt gezocht omdat de omgeving constant in beweging is. Dat werd al snel duidelijk. Midden op de gletsjer is een Black Rock. Daarop zit nog behoorlijk was ijs, maar zou af en toe vallen daar toch hele grote ijsplaten met een donderend geweld naar beneden.

We kregen eerst een korte instructie hoe je met de ijzers moet lopen. De punten gaan namelijk door je gewicht een behoorlijk eind het ijs in en zijwaarts bewegen is dus niet mogelijk. Je kunt alleen gaan in de richting gaan waarheen je schoenen wijzen. We begonnen te wandelen in een zeer fraaie wereld. Je ziet alleen maar ijs en smeltwater om je heen. Het ijs heeft op veel plaatsen een blauwachtige gloed. Toen we eenmaal in beweging waren, was het inderdaad niet koud. We leerde de Franz Josef Shuffle. Dat is een manier om steile stukken veilig te kunnen belopen. Je zet de ene voet dwars en plaatst je andere been achterlangs naast het eerste been. Deze kruis je dan weer voorlangs en zou ga je omhoog of omlaag. We liepen over richeltjes en door ijskloven.

Op een gegeven moment kwamen we bij een gat in het ijs uit. Daar kropen we door heen. Je hebt nauwelijks houvast op de gladde ondergrond maar het lukte toch om er door te klauteren.

Een eind verderop zagen we een behoorlijk diep gat. De gids liet een touw zakken. Met een ijsspijker maakte hij het touw vast. Dat is een dikke bout , die een centimeter of 20 in het ijs wordt gedraaid. Via het touw konden we naar beneden klimmen. Daar kwamen we in een kleine tunnel uit. Een schitterende ervaring.

Na nog een stuk over het ijs gelopen te hebben, kwamen we bij een volgend gat uit. Daar kon je op je kont zittend door heen glijden. Ook hier werd eerst een touw bevestigd, waaraan je je vast kon houden. Daarna kon je de glijbaan af gaan, hetgeen je uiteraard wel een natte kont opleverde.

Na een wandeling van bijna twee uur kwamen we weer terug op de plaats waar de heli ons op pikte. Een onvergetelijke ervaring rijker. Heli-Hiking op gletsjers kon maar op drie plaatsen in de wereld. Naast Franz Josef Glasier kan in het naburige Fox Glasier en in Patagonia in Argentinië.

We hebben de tocht voorgezet richting Queenstown. Het gebied waar we door reden was verlaten. De weinige bewoners wonen kilometers van elkaar.

We hebben maar een paar dorpjes gezien. Voorzieningen zijn hier nauwelijks. Op een van de borden stond : “Next petrol station, 88 km”. We hebben in Haast een camping gezocht.