Donderdag, 25 november 2010, 23°, zonnig

Om 8.45 hebben we ons gemeld bij het afhaalpunt voor de watertaxi. Daar stonden al enkele boten klaar. Deze boten stonden op trailers achter tractoren. Aan boord moesten we een life vest aantrekken. Na een korte security uitleg, konden we vertrekken. We reden het campingterrein en om even later het strand op te rijden.

Daarna reed de tractor door tot aan de vloedlijn. Het was nu nog laag water en dat betekent hier een strand dat ongeveer 150 meter breed is. Bij vloed komt er ruim een meter water bij en staat het hele strand blank. Bij de vloedlijn werd de boot van de trailer gelaten en konden we varen. We voeren eerst naar een Split Apple Rock, die een eindje voor de kust ligt.

Deze rots symboliseert het Abel Tasman National Park. Dat is pas sinds 1994 een nationaal park, precies drie honderd jaar na de ontdekking door Abel Tasman. Na het bekijken van de rock werd er flink gas gegeven.

De taxi verzorgt namelijk een sneldienst. We vlogen over het water. Op een gegeven moment ging het gas er af en voeren we heel rustig naar twee eilandjes toe. Op het eerste eiland zaten allemaal vogels. Op tweede zaten twee zeerobben.

We werden na een uurtje varen afgezet in de Bark Bay. Dat is een natuurlijke inham, waar de boten makkelijk tot bijna aan het strand kunnen varen. Je moet een stukje door het water lopen om aan wal te komen. Er staan nog hier een paar huizen. Deze huizen stonden er al voordat het hele gebied tot nationaal park verklaard werd. Deze huizen mogen bewoond blijven, maar er mag niets meer bij gebouwd worden.

Nadat we de wandelschoenen weer hadden aangetrokken zijn we op pad gegaan. Langs de kust dwars door het tropische woud is een pad aangelegd dat terug voert naar Marahau.

Je wordt steeds weer verrast door de schitterende uitzichten op azuurblauwe baaien met parelwitte stranden. Op een van de strandjes hebben we dan ook een rustpauze genomen.

Het pas kronkelde steeds langs de kustlijn op en neer. Er waren verschillende bruggen gebouwd. Er was een lange hangbrug, die behoorlijk wiebelde.

Van Bark Bay zijn we naar Torrent Bay gelopen. Daar moesten we de weg boven langs naar Anchorage nemen omdat het hoog water was. De pad over strand was ruim 4 kilometer korter, maar we konden alleen de palen maar zien die de route aangaf. De rest was onder water. In ruim 6 uur zijn we terug gewandeld naar de camping. Onderweg was er een waar concert van vogels. Dat was ook het enige geluid dat je hoorde naast af en toe een waterval. Heerlijk wat een rust.

In het park zijn overal vangkooitjes geplaatst. Op die manier probeert men invloed te krijgen op de broedwijze van de vogels. In verschillende kooitjes zag je dan ook een ei liggen .

Terug op de camping hebben we de vermoeidheid van ons afgespoeld. Daarna moesten we wel weer insmeren. Je hebt hier last van de sandfly. Een klein zwart beestje, dat je prikt en daarna dagenlang voor jeuk garant staat. Goed insmeren met deet voorkomt dat.