Zondag, 21 november 2010, regen , 16°

We hadden tot 07.00 uur tijd om te besluiten of we nog zouden bellen om ons aan te melden voor de Tangariro Crossing. Om 6.30 waren we wakker en de regen kwam met bakken uit de hemel. Daarmee viel de geplande wandeling letterlijk in het water. De Crossing is een hiking over drie vulkaantoppen heen. Deze wandeling duurt ongeveer 7 a 8 uur, maar je hebt eigenlijk wel droog weer nodig om hem veilig te doen. Met het hondenweer van vandaag had dat dus geen zin. Helaas maar het is niet anders. Het heeft tot 12.00 uur aan een stuk door gegoten. We hebben lekker geluierd. Dat was op zich ook wel een keer lekker. Toen het droog werd zijn we het dorpje even ingelopen om boodschappen te doen. In de supermarkten kun je nagenoeg dezelfde producten als in Nederland kopen. Ook de groenten en vlees zijn hetzelfde. Vandaag staan er aardappels, bonen en een worstje op het menu. Gewoon Hollandse kost dus.

Daarna hebben we nog een wandeling van twee uur in het dal gemaakt. Ook daarbij hadden we de plu nodig om droog te blijven. Gelukkig wordt er voor de komende dagen beter weer voorspeld.

Maandag, 22 november 2010, 23°, licht bewolkt

Na de derde sleutelboer hadden we eindelijk weer een sleutel voor het gas, elektra en water. De sleutelboer in het dorp was net verhuisd en had de sleutelmachine nog niet uitgepakt. In het volgende dorpje, 25 kilometer verderop was er geen blanco sleutel. Zij verwees ons in eerste instantie weer terug naar Ohakune. Toen we aangaven dat we daar vandaan kwamen kwam de sleutelboer uit Wakaganui uit het telefoonboek, ruim 80 kilometer verder. Daar werd een passende sleutel gemaakt.

Daarna zijn we doorgereden naar Wellington. Het eerste stuk van de reis ging nog over bochtige bergwegen. Op een gegeven moment werden we gemaand om rustig te rijden. Even verderop was men bezig om een kudde schapen van de ene wei naar een wei te drijven die een paar kilometer verderop lag. Met honden en een tractor werden de schapen voor zich uitgedreven. We reden op de eerste rij mee. Een mooi gezicht. De boer op de tractor maande dat we hem voor bij moesten rijden waarna we de camper als extra drijver konden gebruiken. De schapen vonden het prima en renden voor ons uit.

Na een tijdje kwamen we weer op de highway 1 uit. Dat is de belangrijkste hoofdweg. Maar verwacht geen snelweg, nog steeds tweebaans met af en toe een inhaalstrook.

In Wellington hebben we eerst een camping besproken, daarna zijn we naar het centrum gereden. Daar hebben we het Te Papa museum bezocht.

Dit grote museum is gratis toegankelijk en vertelt de hele geschiedenis van Nieuw Zeeland. Het gebouw bestaat uit vier verdiepingen. De tweede verdieping is geheel ingericht voor de natuur. Vanaf de oerknal tot heden wordt alles wat er aan natuur in dit mooie land voorkomt uitgebeeld. Veel dieren waren in opgezette vorm aanwezig maar ook in de x-ray ruimte als skelet. Verder was er de grootste octopus die ooit is gevangen om sterk water te bewonderen. Op elke verdieping was een aparte jeugd afdeling waar alles in kindertaal nog eens duidelijk werd uitgelegd.

Op de derde verdieping was de ontstaansgeschiedenis te zien vanaf het moment dat de Engelsen aan land kwamen tot heden.

De vierde verdieping was ingericht voor de Maori. Grote kano’s en replica’s van de zeven kano’s waarmee de eerste bewoners naar het eiland waren gekomen waren te zien. In het midden waren drie hutten op ware grote nagebouwd. Een was ingericht voor de ceremonies. De wanden waren voorzien van vele houtsnijwerken, die prachtig waren bewerkt. De tweede gaf een indruk van de hut waarin echt geleefd werd en de derde was gebouwd om palen en was bedoeld als voorraadkamer. Op de verdieping was ook veel aandacht voor de enige steen met waarde die op het eiland gevonden is, de jade. Daarvan zijn talloze sieraden gemaakt. Ook was er aandacht voor de gewaden en vloerkleden die met behulp van planten en vogelveren werden gemaakt zoals we al hadden gehoord in de museum in Rotorua. Ook de wapens hadden een aparte afdeling gekregen. Deze waren alle van hout gemaakt en benadrukt nog maar eens de behoefte die de bewoners hadden toen de Engelsen met musketten kwamen om deze vuurwapens ook te verkrijgen. Dat ging wel ten koste van bezit van land. In ruim 100 jaar was nagenoeg het hele Zuid Eiland en 90% van het Noord Eiland in eigendom van de Maori overgegaan naar de Europeanen. Alleen Steward Eiland in het diepe zuiden is nog geheel eigendom van de Maori.

Het museum gaf zo een mooi overzicht van het land. Ik denk dat een dergelijk nationaal museum bij ons ook niet zo misstaan.

We hebben nog even door Wellington gelopen. Daar komen als steeds meer kerstmisversiering in de winkels en op straat. Morgen moeten we inschepen voor de tocht naar het Zuid Eiland en zullen we afscheid nemen van het Noord Eiland.

Dinsdag, 23 november 2010, 23°, zonnig

We zijn vroeg opgestaan want we moesten ons rond 7.00 uur bij de veerboot naar het Zuid Eiland melden. We hadden de overtocht al via internet geboekt en alleen het noemen van het boekingsnummer was voldoende om de boardingpass te krijgen. Het was kennelijk een hele puzzel om alle auto’s vrachtauto’s en campers aan boord te krijgen want het laden duurde bijna 5 kwartier. We mochten als een van de laatsten aan boord. De camper staat buiten op het achterdek.

De boot bestaat uit 10 decks. Overal zijn comfortabele stoelen en zitjes. Ook is er voldoende mogelijkheden voor de inwendige mens. We hebben een hele tijd lekker op het achterdeck uit de wind in de zon gezeten. We voeren met een boog om het Noord Eiland heen om daarna over te steken naar het Zuid Eiland.

De zee was erg kalm zodat het een rustig tochtje werd. Bij het Zuid Eiland aangekomen voeren we door de Malborough Sounds. Dat zijn inhammen die erg op de Noorse fjorden lijken. De inhammen zijn nagenoeg allemaal volledig begroeid.

Sommige zijn per boot te bereiken, andere helemaal niet.

We legden aan in het plaatsje Picton. Het lossen ging een stuk sneller als het laden, zodat we al naar een kwartier weer konden rijden.

Al met de eerste kilometers merk je dat dit een ander eiland is. De huizen zijn moderner en luxer. Kennelijk heeft men het hier beter dan in het noorden.

De natuur maakt geen onderscheid. Ook hier is geen meter vlak en we konden ook meteen weer behoorlijk klimmen. De heuvels zijn hier begroeid met brem, die nu een mooie gele gloed over de helling geeft.

We reden richting Kaikoura. Onderweg was een uitzichtpunt aangegeven. Toen we daar stopten, stonden we oog in oog met een zeehondenkolonie. Deze waren op de rotsen en in het water aan het spelen. Een schitterend schouwspel.

In Kaikoura hebben we de tocht naar de walvissen morgen besproken. Tenminste, als ze er zijn. Vandaag zijn alle tochten afgezegd omdat de walvissen te ver uit de kust waren. Morgen om 6.45 horen we of we aan boord kunnen met de garantie dat we dan ook walvissen zullen spotten. We wachten af.

In de middag zijn we het dorpje ingelopen. Meer dan een hoofdstraat is er niet en alles staat in het teken van de walvissen en dolfijnen. Toen we terugliepen zagen we dat Kaikoura aan de voet van een behoorlijk gebergte ligt. Dat was eerst door de wolken niet te zien. Nu zagen we dat op de toppen nog sneeuw lag. Daarna hebben we nog genoten van het zonnetje.