Vrijdag, 19 november 2010, zonnig, 25°

Tegenover de camping lag het Te Puia, een park waar zowel veel over de Maori te zien valt als een indruk te krijgen is van het geothermische gebied waar we nu zijn.

Bij de ingang werden we welkom geheten in een kring van 12 beelden, die bij de Maori symbool staan voor alles wat het leven te bieden heeft. Deze 12 monumentale omhoogreikende sculpturen van hout stellen elk een hemelse beschermer voor in de Te Awara cultuur. Een gids ving ons op en begeleide ons samen met nog 20 toeristen door het eerste gedeelte van het park. Daarbij vertelde hij veel over de Maori. Deze stam komt van origine uit de Polynesië. Rond 1000 is Kupe, een soort Maorische Columbus per toeval op Nieuw Zeeland uitgekomen. Hij is daarna terug gegaan en vertelde dat er veel land te vinden was als je maar steeds naar het zuiden bleef varen. Rond 1400 zijn er 7 kano’s met aan boord steeds ongeveer 150 mensen aan de reis naar het onbekende vertrokken. Door de zon en de sterren te volgen kwamen zij in eerste instantie op het zuid eiland aan. Zes boten vonden het daar echter te koud en zijn naar het warmere noord eiland vertrokken. Deze zeven stammen zijn er nu nog steeds. Het aantal Mauri met zuiver bloed is echter teruggelopen naar 10%. De rest heeft zich vermengd met de Europeanen die zo’n 400 jaar later kwamen.

De eerste bewoners van Nieuw Zeeland troffen een eiland waarop geen andere dieren leefden dan vogels. Op het zuid eiland leefden adelaars. Deze waren zo groot en krachtig dat zij de Maori’s als voedsel zagen. Om zich daar tegen te beschermen leefden deze krijgers in kooien. Dat vonden zij maar niets en ze bedachten een list om de adelaars te vangen. In een kloof spanden zij een net en daar onder werd aas gelegd. De adelaar maakt zich altijd klein als zij op haar prooi af duikt. Als ze haar prooi grijpt wil ze haar vleugels uit slaan, maar dat werd door het net tegenhouden. Zo konden zij de adelaars vangen en eindelijk buiten de kooien leven.

De mensen maakten hun kleding en andere voorwerpen vooral van de planten. Met een mosselschelp verwijderden ze de bovenlaag waardoor er een stof achter bleef die sterker is dan touw. Dit touw was de belangrijkste reden waarom de Engelsen een overeenkomst met de Maori wilde sluiten. Zij hadden het nodig om hun schepen te repareren en moesten daarom wel goede maatjes worden.

Een andere kunst die getoond werd was de houtsnijkunst. De regels van de Maori schijven voor dat de grote panelen alleen gemaakt mogen worden door mannen tussen de 21 en 30 en met 100% Maori bloed. Dat maakt de spoeling uiteraard erg dun. In het atelier waar we konden kijken waren drie mannen bezig met monnikenwerk om alle afbeeldingen in het hout uit te snijden en hakken.

Hierna was het de beurt aan moeder natuur. In het park was een enorme geiser, die constant een grote straal warm water de lucht inspuit.

Verder waren er nog verschillende modderpoelen, waar het leek of de aarde een potje satésaus aan het koken was. Ook is er een kiwi huis. Daar konden we achter glas een kiwi bewonderen. Er zijn er nog maar zo’n 70.000 van en daarom worden er nu allerlei programma’s gestart om deze aparte beestjes te behouden.

Na een rondje door het park gelopen te hebben zijn we naar het centrum van Rotorua gegaan. Rotorua is een gezapig provinciestadje waar nog wat mooie Engelse gebouwen staan.

We werden om 17.45 uur bij de camping opgehaald. We gaan naar een Hangi. Dat is een Maorische avond met dans, zang en eten. We werden welkom geheten waarbij er voor elke nationaliteit even aandacht was. Het waren er ruim 20. Daarna werden we naar de hangi geleid. De hangi is een oven waarop vlees wordt bereid. De stenen van deze oven liggen in de grond en worden door de aardwarmte op temperatuur gebracht. We zagen wat we straks te eten zouden krijgen: lam en kip. Eerst kregen we nog een kleine show van een groep krijgers die met een kano voorbij kwam waren.

Daarna volgde een grote show in een Maori dorp. Daar werd met dans en zang verschillende gebruiken van de Maori uitgelegd. Hierbij werd ook het Haka gezongen dat het koor van Carla ook op het programma heeft staan. Er was toch wel enig verschil zichtbaar en hoorbaar in de uitvoering tussen beide koren.

Na de voorstelling mochten we aan tafel. Daar stond in buffetvorm het vlees met salades, aardappelen en sauzen. Als toetjes was er een soort chipolatapudding en een chocoladestam. Alles was erg smaakvol.

Na de maaltijd werden we mee het regenwoud ingenomen. Het was inmiddels aardedonker. Bij een poel waren glimwormen zichtbaar. Deze wormen gloeien van opwinding. Het is namelijk een teken van zin in sex, die daarna dan ook 26 uur duurt. Helaas overlijdt het mannetje daarna. Het is dus once in your lifetime experience.

Hierna liepen we naar het kiwi huis. Hier worden de eieren die in het veld gevonden worden uitgebroeid. De kiwi ouders kijken namelijk niet naar hun nazaten om. Ze leggen de eieren en gaan daarna weg. In het kiwi huis worden de kiwi tot 6 maanden geholpen om zelfstandig in de natuur te kunnen overleven. Er was nu een programma gaande om 900 eieren aan een goede toekomst te helpen. Rond 23.00 uur waren we na een avond met veel indrukken weer terug op de camping.

Zaterdag, 20 november 2010, 20° regen

Vanuit Rotorua zijn we richting Taupo gereden. Overal staat de brem in bloei.

Daar hebben we eerst de Craters of the Moon bezocht. Dat is een kom waarin de aardkorst erg dun is. Hierdoor komt overal warm water uit de aarde naar boven. Ook waren hier weer kokende borrelde modderpoelen. Je liep soms door een warme mist. De route was helemaal over houten vlonders aangelegd. Daar waar de vlonders nat waren, kwam de warme stoom tegen je benen omhoog.

We reden door naar Taupo om daar de Haku watervallen te bezoeken. We hebben de camper bij de watervallen geparkeerd en zijn toen stroomopwaarts naar Taupo gelopen. Vanaf het pad dat langs de rivier slingerde, had je een prachtig uitzicht op deze diepblauwe heldere stroom. We hadden al even aan het water gevoeld maar dat was toch nog wel best fris. Hoe groot was onze verbazing dan ook dat een eind verderop een viertal jongens rustig in het water zat te keuvelen. Toen we dichterbij kwamen, zagen we dat zij in een zijstroom zaten en dat die door de natuur verzien werd van heet water. Een heuse hot pool in de natuur. Na drie kwartier waren we in Taupo. Toen we terug liepen begon het eerst wat te miezelen. Dat ging echter al snel over in een tropische plensbui. Als verzopen katten kwamen we bij de camper terug.

Na droge kleren aan getrokken te hebben zijn we door gereden naar Ohakune.

Dat ligt aan de voet van de Tongariro Crossing. Onderweg konden we al een blik op drie vulkaantoppen werpen. Ze zijn nog bedekt met sneeuw. In Ohakune hebben we een camping genomen. Toen ik de deurtje naar de LPG tank open wilde maken, brak dit sleuteltje af. Het probleem is dat alle extra voorzieningen, gas, water en elektra door dat sleuteltje geopend dienen te worden. In het dorp was de plaatselijk sleutelboer al gesloten. Met de sleutel van een andere camper kon ik de deurtjes echter wel openen, zodat we toch gebruik konden maken van het gas en stroom. Maandag gaan we wel een nieuwe sleutel laten maken.

Het weer blijft wisselvallig, felle opklaringen worden afgewisseld door stevige buien. We zien wel wat het morgen met wandelen gaat worden.