Woensdag, 17 november 2010, licht bewolkt, 23°

Vandaag hebben we een lange reis voor de boeg. Van Kerikeri rijden we via de westkust terug naar Auckland om vanaf daar de Coromandel in te rijden. Dat is een tocht van 560 kilometer.

We verlieten de camping en reden al snel door een zeer bochtige bosomgeving. Deze weg kwam na enige tijd uit bij de zee. Daar waren schitterende zandduinen.

Dit land blijft je echter steeds op het verkeerde been zetten. Voor je zie je zandduinen, draai je je om zie je een soort alpenwei. Na de kustweg reden we het Waipoua Kauri Forest in. In dit bos staan grote woudreuzen. Via een korte wandeling kwamen we bij de nestor van de Kauri bomen uit.

De schatting is dat deze boom van ruim 50 meter 2000 jaar oud is. Hoe imponerend ze ook zijn de Kauri blijven toch maar kwajongens bij de sequoia’s in Amerika. Een klein stukje verder stonden vier bomen, the four sisters.

Deze lijken uit een wortelsysteem te zijn opgegroeid. We kwamen daar na een wandeling door het bos. Gelukkig was er een pad uitgehakt want buiten dat pad was het absoluut niet toegankelijk. De bomen staan erg dicht op elkaar en daar tussen door groeien immense varens als grondbedekking. Men is ook hier erg beducht op besmetting van deze boomsoort. Vandaar dat je je schoenen moet schoonspuiten en daarna borstelen voordat je het park in mag.

Via een kronkelige weg die schitterend door het woud loopt kwamen we in Dargaville uit. Daar hebben we zowel diesel als LPG getankt. Verschillende apparaten in de camper lopen op LPG, zoals de koelkast, het koken en de warmwatervoorziening.

Na nog diverse wegwerkzaamheden gepasseerd te hebben, kwamen we weer in Auckland uit. We reden weer over de Harbour Bridge en hadden daar een mooi uitzicht op de skyline van de stad. Hierna volgden een gebied met glooiende heuvels, waar nog steeds erg veel koeien graasden.

Via een smal bruggetje kwamen uit op het schiereiland Coromandel. Dat soort bruggetjes zie je hier veel. Er is maar een rijbaan en er wordt aangegeven welke kant voorrang heeft. Als de brug te lang is om te overzien of er verkeer van de andere kant komt, worden er verkeerslichten ingezet. Bij de wegwerkzaamheden hebben ze daar mensen voor met een Stop en GO bord.

We zijn de Coromandel overgestoken naar de oostkust. Dat gebeurde via een zeer fraaie heuvelrit met weer een zeer vreemde combinatie.

Tussen de palmbomen en varens staan gewoon sparren en andere naaldbomen. Dat blijft toch een vreemd gezicht. De camper had op verschillende van de korte maar hevige beklimmingen moeite om boven te komen, maar het lukte.

We hebben de camping genomen bij Hot Water Beach. Hier is een apart natuurfenomeen. Bij de wisseling van het getij kun je aan de vloedlijn een gat graven. Door de vulkanische onderstroom worden deze gaten dan gevuld met warm water. Bij ons zou dat rond negen uur zijn, zowel ’s morgens als ’s avonds. We zijn in het schemer het strand opgelopen. Daar was al een groep jongeren bezig om een bad te graven voor de hele groep. Dat viel niet mee omdat de golven steeds weer in de kuil kwamen. Na een half uurtje begon het water inderdaad veel warmer te worden. Als je er door heen liep en iets wegzakte, was het zelfs gevoelig aan je voeten. Er zijn temperaturen tot 60° gemeten. Het blijft een vreemde speling van de natuur dat je zo je eigen warme bad kunt graven.

Donderdag, 18 november 2010, zonnig, 25°

Na een goede nachtrust zijn we eerst naar Cathedral Glove gereden. Dat is een gat in een rots die door de zee in de vorm van een kathedraal is uitgesleten, terwijl net voor de kust in zee een gelijkvormige rots ligt. We reden naar de top van de duin om vanaf daar in een wandeling van een half uur naar de Glove te lopen.

Het pad slingerde langs de kustlijn steeds een stuk omhoog en dan weer naar beneden. Het laatste stuk was voorzien van trappen. De baai was een schitterend zandstrand dat aan alle kanten werd omringd door rotsen.

In een van de rotsen zat inderdaad een groot gat. Daarachter kon je de tweede rots in zee zien liggen. Bij het gat stonden grote borden waarop werd gewaarschuwd dat de rots nog steeds af en toe stukjes puin liet vallen. Het advies was om er niet door heen te lopen. We waren toch wel erg nieuwsgierig hoe de wereld aan de andere kant van dat gat er uit zag en zijn dus toch door het gat heen gelopen. Behalve een enkele druppel condens viel er niets naar beneden. Aan de andere kant konden we de rots in de zee beter bekijken.

Verder was het strand nagenoeg identiek. Aan deze kant had net een groep kanoërs aangelegd. Ook dat was een mogelijkheid om hier te komen. Na weer door het gat te zijn gelopen, zijn we terug gewandeld naar de camper. De parkeerplaats die toen we gingen wandelen nog nagenoeg leeg was, was nu geheel vol. We waren dus keurig op tijd geweest.

We reden een klein stukje dezelfde route als gisteren maar dan tegengesteld om vervolgens Coromandel te verlaten om het volgende gebied te gaan verkennen. Dit gebied is duidelijk welvarender dan het noorden. Er staan veel meer mooie huizen en de infrastructuur is een stuk beter. We reden naar Mount Maunganiu. Dat is de badplaats van dit gebied. Het strand is daar kilometers lang. We hebben daar een frisse duik genomen en genoten van het strand. De zee was inderdaad nog erg koud, maar dan weet je weer dat het hier net voorjaar is. Op het strand waren jongens aan het rugbyen. Rugby is de nationale sport en daarom zie je overal rugbyvelden waar je bij ons voetbalvelden ziet.

Via een prachtige weg met overal bomen die in bloei stonden reden we naar Rotorua.

Onderweg kwamen we door Te Puke. Dat is de Kiwi hoofdstad van de wereld. Overal waar je keek zag je boomgaarden waar de kiwi’s aangroeien.

Rond deze gaarden staan metershoge hagen die helemaal geschoren zijn. Zo krijg je een imposante groene muur van zo’n 4 meter. Dat kiwi’s hier het leven bepaald, bleek wel aan de waarschuwingsborden voor het verkeer. Ook daarop spelen de kiwi’s een hoofdrol.

Toen we Rotorua naderden, begonnen we het al te ruiken. Een indringende zwavellucht, die hier altijd hangt. Rotorua is een gebied vol met vulkanen en geisers. Als er een tijdje bent, wen je wel aan de stank.