Kaamanen Ifjord

Vrijdag, 19 juni, Kaamanen – Ifjord, 4-8 regen, 340 km ( totaal 3380)

In de stromende regen verlieten we Kaamanen. We reden richting de Fins – Noorse grens door een compleet verlaten gebied. Over een afstand van meer als 100 kilometer waren de huizen op een hand te tellen. Het gebied veranderde wel. Het werd vlakker en de bomen leken kleiner te worden. Vlak voor de grens hebben we nog even getankt. Het verschil met Noorwegen is bijna 30 cent de liter. De grens wordt gevormd door een huis waar de douane nog post houdt. Verder is er helemaal niets van een grensovergang te zien.Pas aan de verkeersborden zagen we dat we al in Noorwegen waren. Het eerste stuk weg was ook even slecht als in Finland. Bij Nieden passeerden we een machtige waterval. We kwamen nu op de doorgaande weg uit, die van betere kwaliteit was. We hebben geluncht en konden toen meteen aan de Noorse prijzen wennen. Twee eenvoudige uitsmijters met koffie waren goed voor 27 euro. Na de lunch veranderde het landschap heel snel. Het werd erg bergachtig met kale heuvels waarop nog sneeuwresten lagen. De uitzichten waren ondanks het nog steeds sombere weer fascinerend. We verlieten de hoofdweg om de route langs de fjorden te volgen. De wereld om ons heen veranderde met elke bocht. Zo keek je heel diep een fjord in en even later keek je weer tegen een berg met sneeuw op. De bomen waren geheel verdwenen , hier en daar stonden nog wat struiken. Daardoor waren nu ook de rendieren veel beter zichtbaar. We hebben meerdere kuddes gezien. Op twee plaatsen staken ze bij de auto de weg over. Dat deed ook een vos. Deze had zijn prooi, een konijn, nog in zijn bek. Voordat we konden reageren om de camera te pakken ging hij als een haas vandoor. Ook hier wonen nauwelijks mensen. Hier en daar staan wat woningen bij elkaar. Op een kilometer of 30 voor Ifjord passeerden we een slagboom waarmee de pas die we nu over zouden trekken, afgesloten kon worden. Gelukkig was hij nu wel geopend. We klommen stevig naar boven en kwamen toen bij werkzaamheden terecht. Over een afstand van een kleine 10 kilometer reden we over een puinlaag heen. Men had het wegdek weg geschraapt en was bezig met de voorbereidingen om er een nieuwe laag voor in de plaats te leggen. Na de werkzaamheden kwamen we op een stuk dat al gereed was. Dat reed een stuk comfortabeler. Ons hotel bleek een erg simpele slaapkamer, halletje annex keuken en badkamer te zijn. Maar ja, het is maar voor een nacht, maar een groter contrast met het gezellige onderkomen van gisteren was haast niet denkbaar. Ifjord bestaat naast het hotel uit nog hooguit 10 woningen.

Rovaniemi - Kaamanen

Donderdag, 18 juni, Rovaniemi – Kaamanen, regen en zonneschijn, 14, 450 km ( totaal 2940)

We vertrokken in de regen vanuit Rovaniemi maar al snel klaarde het weer op. Er waren brede opklaringen. We reden naar het nationale park Pyha-Luosto. Na in het informatiecentrum de nodige kaarten te hebben verkregen, hebben we de wandelschoenen aangetrokken voor een tocht van ongeveer 10 km. Het eerste stuk ging door bossen over soms drassige paden. Op een plaats was zelfs een houten wandelpad aangelegd om een stuk moeras te kunnen overbruggen. Naast het wandelpad lag steeds de loipe, want langlaufen is hier de sport om te beoefenen. Na ongeveer 3 km kwamen we bij het doel van onze wandeling, de Isokuru canyon. Om deze canyon te bereiken moesten we eerst een trap van bijna 200 treden afdalen. Daar lag op de bodem van de canyon een houten wandelpad. Dat leidde ons door de nauwe ruimte tussen de twee bergen. Op een plaats moesten we toch over de rotsen klauteren omdat het pad daar niet mogelijk was. Op het eind van de canyon was een bescheiden waterval. Het was wel een erg mooi plaatje omdat de waterval reflecteerde in het meertje daaronder. De wandeling ging verder over een trap van ruim 370 treden omhoog. Daar kwamen we in een nieuw stuk bos uit, maar er was helaas geen uitzicht. Op de kaarten hadden we al gezien dat een rondwandeling niet mogelijk zonder dat er erg veel kilometers gemaakt moesten worden. Daar hadden we helaas geen tijd voor want we moesten nog 300 km af leggen naar ons volgende hotel. Op de terugweg door de canyon begon het weer te regenen. Even later kregen we stevige hagelbui over ons heen. We klommen de eerste trap weer op. Daar was een hut waar we even konden schuilen. Er waren nog twee stellen die beschutting zochten voor het hondenweer. Ze hadden op de vuurplaats in het midden houtblokken aangestoken zodat het aangenaam warm was. De temperatuur was in de korte tijd van 14 naar 7 gedaald. Na een kleine pauze was het weer bijna droog en zijn we naar de auto teruggelopen. Het laatste stuk konden we al weer gedeeltelijk opdrogen in een flauw zonnetje.

We zetten koers naar het hogere noorden. Dat ging via de enige doorgaande route, de E75. Er waren steeds minder woningen en de dorpjes werden steeds kleiner. Zelfs Ivalo, dat in Rovaniemi al op de borden stond, bestond uit maar een paar straten. Op verschillende plaatsen zagen we weer rendieren lopen. Het landschap was afwisselend. Er waren dichte bossen maar ook grote meren. De ene keer was het geheel vlak terwijl er even later stevig geklommen moest worden. In het natuurpark waar we gewandeld hebben zagen we nog sneeuw op de bergtoppen liggen. Het hele gebied is ingericht op winterse omstandigheden. Zo waren er bedrijven waar zij sneeuwscooters verkochten. Deze stonden buiten in de rij zoals bij de gebruikte auto’s te koop aangeboden worden.

We kwamen rond 18.00 uur bij ons hotel. Dat was een klein gebouwtje in de middle of nowhere. We werden welkom geheten door de struise gastvrouw. Na onze spullen op de kamer gezet te hebben, voorzag zij ons van een heerlijk gebakken zalm met aardappelen en groente. Na deze maaltijd konden we de sauna in.

Rovaniemi

Woensdag, 17 juni, Rovaniemi, bewolkt, 12,

We hadden vandaag een rustdag zodat we niet hoefden te reizen. In de ochtend zijn we naar een rendierenfarm gegaan.In een internationaal gezelschap van Spanjaarden, Australiërs, Indiërs en Hollanders kregen we nadere uitleg over deze dieren.In heel Lapland zijn nu ongeveer 330.000 rendieren. De meeste daarvan lopen los in de natuur. Twee keer per jaar worden ze bij elkaar gedreven om te tellen en te merken. Dat gebeurt in juli. De dieren zoeken dan open plekken op omdat daar minder muggen zitten. Rond Rovaniemi worden in de tijd zo’n 10.000 rendieren bijeen gedreven. De jongeren, die allemaal in mei geboren zijn, blijven dicht bij hun moeder zodat te zien is welk jong bij welke moeder gehoord en dus wie de eigenaar is. De dieren krijgen een merkje aan hun oren. Hierna wordt er ook gekeken welke goed zijn voor de slacht. In totaal mogen er niet meer dan 200.000 rendieren zijn omdat er anders niet genoeg eten voor ze is. De tweede drijfjacht vindt in de naherfst plaats. De mannetjes hebben dan net hun paringsdrift achter de rug maar beschermen nog wel hun kudde. Op die manier is het ook weer vrij simpel om de dieren bij elkaar te krijgen. De rest van het jaar lopen ze vrij rond. De enige dieren die gevangen worden gehouden worden gebruikt om in de winter sleeën te trekken. Als de dieren 2 tot 3 jaar oud zijn begint hun training met de slee. Dat duurt twee jaar voordat ze de slee mee kunnen trekken. Grote sleeën worden vaak door 5 rendieren getrokken. Deze zijn dan wel gecastreerd omdat ze anders niet te handelen te zijn.De dieren kunnen tot zo’n 15 jaar oud worden. Op de farm liepen nog rendieren waaronder twee veulens, die dus in mei waren geboren. Het gewei is bij elk dier anders en wordt elk jaar afgeworpen. Sommige geweien groeien wel 5 cm per dag. Op de farm waren ook nog twee onderkomens te zien van vroegere tijden. Toen de Sami nog nomaden waren gebruikten ze een tipi van huiden van de rendieren. In het midden was een vuurplaats waar altijd vuur branden. Dat was natuurlijk ook wel nodig met 20 tot 30 graden vorst. Op de grond lagen de vellen van de dieren die prima isolerend werkten. Echt gastvrij waren de Sami niet. Gasten moesten altijd dicht bij de deur slapen,en dat was nu niet de koudste plek in de tent. Toen ze niet meer rondtrokken werden er hutten van hout gebouwd. Het principe bleef het zelfde, dus een vuurplaat in het midden en rendierenhuiden daarom heen. Het dak werd bedekt met mos. Dat gaf in de winter warmte en in de zomer juist verkoeling.

Na de farm hebben we een bezoek gebracht aan het Artikum. Dat is het culturele museum van de stad. Er waren drie tentoonstellingen, twee permanent en een wisselende. De eerste ging over alle natuur en gewoonten rond de noordpool. Van alle landen aan de Noordpool ( Canada, Alaska (USA), Rusland, Finland, Zweden, Noorwegen, IJsland, Groenland( Denemarken) werd iets van de geschiedenis, natuur en inwoners verteld. Ook was er een film die het Noorderlicht verklaarde. De vervuiling door de olie-industrie en mijnbouw kreeg aandacht zonder dat er een oordeel werd geveld. Erg indrukwekkend was een film waarbij we als een vogel over de verschillende gebieden vlogen.

De tweede tentoonstelling ging over het leven van de Sami in Finland. Hier zagen we gebruiksvoorwerpen die terug gingen naar de 10e en 11e eeuw. Ook werden de nog levende huidige dieren op ware grootte getoond. Dat waren de beer, eland, rendieren, vos, wolf, en bever. Volgends de gids in het rendierenfarm leven er ook nog lynx, maar in het museum werden ze niet getoond.

De derde tentoonstelling was een tijdelijke over de Duitse bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog. De Finnen hadden hier niet zoveel last van. De Duitse generaal die in Rovaniemi de baas was, gold als erg schappelijk. De joden konden gemakkelijk verborgen worden. Pas bij de bevrijding door de Russen in 1944 ging het mis. Door het Duitse verzet werd Rovaniemi nagenoeg met de grond gelijk gemaakt. Alleen de stenen schoorstenen bleven staan. De grotendeels houten huizen werden voor 95% verwoest.

Na dit cultuurmoment was het tijd op het shoppen. In een herenwinkel kreeg ik voor 12 euro 4 nieuwe korte broeken. De zomeruitverkoop was hier al begonnen.

Terug in het hotel hebben we eerst hardgelopen en daarna nog lekker gezwommen.

Lulea - Rovaniemi

Dinsdag, 16 juni, Lulea – Rovaniemi, 8 zwaar bewolkt en regen, 320 km (totaal 2440)

We waren vanmorgen net op tijd voor het ontbijt. We hadden er geen rekening mee gehouden dat het ontbijt maar tot 9.00 uur was. We zaten net en toen begonnen de dames al alles op te ruimen. We konden gelukkig nog wel pakken wat we wilden.

We verlieten Lulea en gingen eerst naar Gammelstad. Dat is een bijzonder dorpje. Rond een statige toren en een kerk liggen 480 kleine houten haast identieke huisjes. Deze huisjes worden gebruikt door gelovigen die hier naar toe komen voor de missen. De woningen mogen niet worden aangepast en ook niet permanent bewoond of verhuurd worden. Rond de kerk liepen enkele dames in klederdracht.

We reden verder naar de Finse grens. Men was aan de weg aan het werken. Op niet alle plaatsen was er nog asfalt en reden we gewoon over een soort karrenspoor. Dat stond niet altijd aangegeven zodat we soms stevig in de remmen moesten om het hoogte verschil tussen het asfalt en de modder te overbruggen. De werkzaamheden strekte zich uit over enkele tientallen kilometers waar maar op enkele plaatsen gewerkt werd of het moest nog gebeuren.

Via een brug over een rivier reden we Finland binnen. Er was geen enkele grensbewaking, vergelijkbaar dus al bij ons. Dat we nu in een ander land was wel meteen te merken. De netheid rond de Zweedse woningen was spoorslag verdwenen. Rond de meeste woningen lag veel rotzooi. De wegen waren smaller en waren van slechte kwaliteit met kuilen en gaten. Opvallend was dat sommige namen van de dorpen langer waren dan het hele dorp.

Er is ook een uur tijdsverschil met onze tijd, we lopen nu dus een uur voor. De temperatuur deed wel mee voor het poolgebied met nog maar 7 graden en dat met een schrale wind.

De bossen zijn hier van sparren en er staan minder berken tussen. Dat geeft een veel grotere doorkijk door de bomen. Er zijn nauwelijks struiken, maar de bomen staan wel diep in het mos. Ook hier zagen we al enkele rendieren.

Ons hotel maakte onderdeel uit van een groot sportcentrum.

Alle Scandinaviërs weten het zeker, de kerstman woont bij hen. Volgende de Noren woont hij in Droeback op 50 km van Oslo. Volgens de Zweden is dat in Gesunda bij Stockholm. DE Denen beweren dat hij op Groenland woont terwijl de Amerikanen hem op de Noordpool plaatsen. Dat is een stelling die de Finnen met klem verwerpen omdat terecht beweren dat je daar geen rendieren kunt kweken. De uitgesproken plaats daarvoor is Rovaniemi. Na te hebben ingecheckt zijn we dus naar het huis van het Kerstman gereden. Dat ligt precies op de poolcirkel. Zo slaat men twee vliegen in een klap. Het is een commercieel gebeuren met diverse outlet winkels. In het huis van het kerstman was een looproute gemaakt waarmee je automatisch bij de oude man uit kwam. Hij maakte een praatje en ondertussen werden er foto’s gemaakt. Midden over het terrein loopt de poolcirkel. De komende dagen zullen we dus binnen het pool gebied vertoeven.

Rovaniemi heeft een klein centrum. Daar hebben we wat gegeten.

Umea - Lulea

Maandag, 15 juni, 11, Umea – Lulea, bewolkt en een beetje regen 420 km ( totaal 2120 km)

Het was erg rustig bij het ontbijt in de grote overdekte binnentuin. Samen met nog twee gasten mochten we onze keuzes maken. We konden onze eigen wafels bakken. We checkten uit en verlieten Umea. We reden weer via de E4 richting het noorden. Het zonnetje verdween achter de wolken en er viel een spat regen. We reden naar Skelleftea. Dat is een klein provinciestadje met een gezellig centrum. We verlieten de E4 en zette koers naar het binnenland, naar Arvidsjaur. De wegen werden smaller en waren omzoomd met berkenbomen. We passeerden het bord dat de grens van Lapland aan gaf. Lapland behelst het noorden van Noorwegen, Zweden, Finland en Rusland. De bevolking wordt Sami genoemd en heeft nog zijn eigen culturen en spraak. Ze hebben alleen geen eigen land en gaan steeds meer op in de Scandinavische cultuur. Het aantal Sami dat nog met rendieren rondtrekt is bijna verleden tijd. De rendieren houden zich kennelijk wel keurig aan deze grenzen. We waren de grens nog niet gepasseerd of zagen de eerste kudde op lopen. Even later moesten we stapvoets rijden omdat de gewoon op de rijbaan liepen. In het verloop van de dag kwamen we nog meer kuddes tegen. De weg glooide omhoog. Arvidsjaur ligt boven op een bergketen. Het is een wintersportplaats. In de winter kan het hier extreem koud worden, tot – 40. Daarom zijn er ook verschillende circuits aangelegd waar automerken en fabrikanten hun auto’s onder extreme omstandigheden kunnen testen. Het dorpje bestaat uit een lange straat met midden voor het gemeentehuis drie rendieren van hout. Iets verderop in de straat is nog een origineel dorp van de Sami uit de 18e eeuw. We konden wel door dit dorp heenlopen, er was helaas geen uitleg bij.

Van Arvidsjaur zijn we naar Lulea gereden. Dat ligt weer bijna aan de kust en zal onze laatste overnachting in Zweden zijn. Morgen rijden we Finland binnen.

We hebben gedineerd in het hotel, een Zweeds gerecht van draadjesvlees en rijst.Dat smaakte prima. Daarna zijn we nog even de sauna ingedoken

Sundsvall - Umea

Zondag, 14 juni, Sundsvall – Umea, regen en zwaar bewolkt, 13, 330 km ( totaal 1700 km)

Toen we de gordijnen openden en naar buiten keken, zagen we voor het eerst regendruppels. Het motregende een beetje. Na het overdadige ontbijt verlieten we Sundsvall. We kwamen al snel op een soort snelweg terecht. Deze bestond uit drie rijstroken. Afwisselend kregen we twee rijstroken en de dan de tegenliggers maar een. Daarna werd het omgekeerd. Het landschap was anders dan de dagen hiervoor. De bossen werden afgewisseld met grote waterpartijen. Hierover lagen vaak majestueuze bruggen. Na een uurtje rijden werd het weer helemaal droog. Omdat het zondag was viel het niet mee om een plaats te vinden die koffie schonk. De meeste tentjes waren dicht. Daarom van armoede maar bij een tankstation koffie genomen. Deze smaakte trouwens wel prima. Het verkeer was weer erg rustig, we schoten dus lekker op. Vlak voor Umea zagen we een vos die in de berm aan het snuffelen was. De rendieren lieten zich niet zien ondanks de vele waarschuwingsborden die we tegen kwamen.

In Umea zijn we eerst naar het Sculpture Parc gereden. Op het terrein van een voormalige psychiatrisch ziekenhuis hebben ongeveer 50 kunstenaar beelden en sculpturen gemaakt. Dit om de wijk, die nu omgebouwd is tot woonwijk, een positievere uitstraling te geven. De beelden varieerden van een levensechte man die op de bus stond te wachten tot een levensgrote buiten fitnessplaats. Bij elke sculptuur stond op een bordje vermeld wie de kunstenaar was en wat er mee bedoeld was. Erg apart was een reeks van 160 colbertjes die in een bomenrij achter elkaar waren geplaatst met de armen op elkaars schouders.

Na de rondwandeling zijn we terug gereden naar het centrum. Daar lag ons hotel. Dit is een oud hotel uit 1895 maar is vorig jaar geheel gerenoveerd. De oude trap die naar de ballroom op de tweede verdieping leidde is bewaard gebleven. De rest is helemaal als een schip aangekleed. Op deuren naar de kamers staan hologrammen van schepen en van de noorderlicht. Op de begane grond zijn nog de bibliotheek en de privé kamer van de stichter in oude glorie gelaten. De binnentuin is helemaal overdekt en loopt door in een hypermodern gebouw. Daarin zit naast de plaatselijk bibliotheek ook een doe het zelf hotel, waarbij je via een desk zelf incheckt en alles regelt.

Het plaatsje zelf had ook weer twee mooi nieuwe shoppingcentra. Het was hier erg rustig. Buiten deze centra waren nagenoeg alle winkels dicht. In een soort Engelse pub hebben we gegeten.

Lekstrand - Sundsvall

Zaterdag, 13 juni, Lekstrand – Sundsvall, 17 licht bewolkt, 310 km ( totaal 1420 km)

We hebben eerst een uur langer geslapen omdat we vandaag maar een klein stukje hoeven en er onderweg niets te bezichtigen valt. We hebben in het zonnetje ontbeten. De receptie van de camping was gesloten zodat we de sleutel in een enveloppe door een brievenbus konden gooien. We verlieten Lekstrand in de richting van Rattvik. Na dit kleine stadje leek het wel of we de aarde verlaten hadden. Er waren alleen maar bomen, bomen en nog een bomen. Over een afstand van ruim 40 km kwamen we precies één huis tegen. Verder was het compleet verlaten. Het aantal auto’s dat we zagen was op een hand te tellen. Na ruim 100 km kwamen we op een wat bredere weg uit, die wel door dorpjes voerde. Als je 10 huizen bijeen tenminste een dorp mag noemen. We reden richting de kust, die we bij Soderhamn bereikten. Vandaar was een nieuwe snelweg aangelegd naar Sundsvall. Dat is een klein provinciestadje aan een mooie baai. De toegang wordt nu verleend door een machtige tolbrug. We hoefden daar niet over heen omdat ons hotel aan de andere oever lag. We konden meteen inchecken in ons hotel. We hebben even rondlopen in het stadje . Daar waren brede straten met overal gekleurde draken. In winkelstraat waren statige panden. Hiervan waren de gevels bewaard, terwijl daarachter over de gehele lengte van de straat een winkelpromenade werd gebouwd. Je kon zo van de ene winkel naar de andere lopen, verdeeld over drie verdiepingen. Een groot gedeelte was nog in aanbouw maar het gedeelte dat al klaar was zag er gelikt uit.

Ook hier reden veel opvallend veel oldtimers rond. De bestuurders waren hier alleen van dezelfde leeftijd als de auto’s.

Karlstad - Lekstrand

Vrijdag, 12 juni Karlstad – Lekstrand, 20, zonnig, 230 km ( totaal 1108 km)

We hebben in ons huisje ontbeten en daarna afscheid genomen van Karlstad. Het was weer strak blauw. De route liep vandaag naar Lekstrand. De wegen waren prima te berijden. Op enkele plaatsen was men aan de weg aan het werken maar dat gaf geen vertraging. Hele stukken leek het of we alleen op de wereld waren omdat er geen ander verkeer was. In de dorpjes waar we door heen reden , heerste ook een serene rust. Dat gaf even problemen toen we zin in koffie kregen omdat alle shops nog dicht waren. We stopten bij een oud stationnetje. Dat werd juist geopend. Het was kennelijk ook de verzamelplaats voor gezinnen met een communiekantje. Na de heerlijke koffie zijn we weer verder gereden. We reden hoofdzakelijk door bossen die op stevige heuvels waren gepland. Rond het middaguur waren we in Lekstrand. Dat was een gezellig dorpje aan een riviertje. We hebben daar wat rondgewandeld en boodschappen gedaan. De camping lag twee kilometer buiten het dorp aan een meer dat aansluit op diezelfde rivier. We kregen een leuk huisje boven op de heuvel. Daar hebben we in de zon zitten lunchen. Daarna zijn we naar het strandje gelopen. Het was erg rustig zodat we een privé strand hadden. Het meer had ongeveer de temperatuur van het dompelbad in de sauna. Het was dus snel even er in en er weer uit. Het was wel lekker verkoelend. Na het zonnebaden werd er hardgelopen en gedoucht.

We hebben in het dorp bij een Thais restaurant heerlijke rijst en noedels met kip en beef gegeten. Door het dorp reden steeds jongelui rond in oude keurig opgeknapte Amerikaanse bakken. Het was niet duidelijk of dat een onderdeel was van het ritueel dat hij het slagen hoort omdat veel van de jongeren een soort matrozenpet droegen die bij het feest van het afstuderen hoort.

Het blijft steeds langer licht. De zon gaat vandaag pas om 22.30 uur onder en komt morgen om 2.30 al weer op. Nog een paar nachtjes en dan blijft het helemaal licht.

Op Youtube staat een filmpje van de reisroute. Deze link even knippen en plakken of zoeken in youtube op mijn naam:

http://youtu.be/D3Kedeezyew