Washington

Dinsdag, 31 mei, 29°, zonnig, 139 miles, totaal 1554 miles

Toen we vanmorgen wakker werden was alles klam. Er hing ook een dikke laag mist over de camping. Toen we gingen rijden loste de mist gelukkig wel snel op.

We zaten vrij hoog. Even later reden we op de weg die uitkijkt over een dal. Vanaf die weg hadden we een schitterend zicht op de mist die daar nog hing. Al snel kwam de zon erdoor heen en verdween de mist. We reden naar Washington. Vlak voor deze stad hadden we onze eerste serieuze file. Door werkzaamheden waren rijbanen afgesloten en daarbij was er een aanrijding gebeurd. Met een vertraging van een half uur kwamen we bij de camping aan. We hadden deze camping bewust uitgekozen omdat we vanaf hier met een bus en de metro makkelijk naar het centrum konden. Dat bleek inderdaad zo te werken.

Washington heeft een soort OV chipkaart die nagenoeg hetzelfde werk als bij ons. Daarmee kun je erg gemakkelijk rijden. De metro waarin we zaten was hagelnieuw en zag er erg gelikt uit. Binnen no time stonden wij in het hart van de stad. Dat wordt uiteraard gevormd door de National Mall.

Deze loopt van het Capitool via het Washington Monument naar Lincoln Memorial. In het midden is een brede groenstrook. Aan de zijde langs de brede avenues staan musea. Als je bij het Monument staat heb je goed zicht op het Witte huis. We hebben de Mall afgelopen.

Er zijn verschillende herdenkingsmonumenten van de oorlogen waaraan de Amerikanen hebben deelgenomen. Het monument van de Twee wereldoorlog is gebouwd rond een mooie vijver en symboliseert alle staten en overzeese gebieden die zowel aan kant van de Pacific als aan de Atlantische zijde zijn gesneuveld. Dat zijn 400.000 soldaten. In het midden staat een monument met 4000 gouden sterren om deze helden te eren. Een tweede monument was voor de oorlog in Korea. Hier is een patrouille uitgebeeld die op weg is naar de Amerikaanse vlag. Erg indrukwekkend.

We liepen door naar het Lincoln Monument. Dat is een statig gebouw waar een beeld van een zittende Lincoln is neergezet. Met zijn 57 meter is dat imposant te noemen.

Van het monument zijn we de brug over gegaan naar de begraafplaats Arlington. Daar liggen duizenden militairen begraven. Ook president Kennedy heeft hier met zijn gezin een eigen plaats gekregen. Daar brandt sinds zijn begrafenis in 1963 een eeuwigdurende vlam.

Terug bij de Mall kwamen we bij het monument van Martin Luther King. Naast een grote afbeelding uitgehouwen in een rots stonden op de wanden spreuken die hij voordat hij werd vermoord heeft uitgesproken.

Het Witte Huis was de volgende stop. Daar konden we vanaf de straatzijde een blik op het beroemde gebouw werpen. Voor vandaag hadden we genoeg gezien en gelopen. We hadden er bijna 18 km op zitten toen we weer in de metro zaten terug naar de camping.

Washington is een opmerkelijke stad. Het straalt een bepaalde rust uit. Ook ontbreken in het centrum de voor Amerikaanse steden zo kenmerkende wolkenkrabbers. Er is namelijk een regel dat geen gebouw hoger mag zijn dan de Senaat. We zijn wel enorm onder de indruk van de monumenten die we tot nu toe hebben gezien.

Memorial Day

Maandag, 30 mei, 28°, zonnig en half bewolkt, 268 miles totaal 1414 miles

Gisteravond werden we uitgenodigd bij het kampvuur van onze buren. Dat was een stel uit Ohio. Zij was verpleegkundige en hij gepensioneerd piloot. We hebben gezellig ervaringen uitgewisseld en daarbij gekeken naar de verschillen tussen de Amerikanen en Europeanen. Doordat zij beiden in het leger hadden gezeten en daarbij veel buitenlandse missies hadden gedaan, hadden ze een brede kijk op de wereld. Zij maakte zich zorgen voor de golf van geweld die door de moslims wordt veroorzaakt. Verder begrepen ze niet waar wij in Europa mee bezig waren. Zij willen namelijk graag exact de andere kant op bewegen. We geven steeds meer invloed weg aan Brussel terwijl zij juist dat de staten veel meer invloed van Washington krijgen. Nu werd er veel geld weggegooid door bureaucratie. Zij waren wel jaloers op ons onderwijssysteem. In Amerika zijn de studiebeurzen vaak gekoppeld aan sportprestatie die zwaarder tellen dan de leerresultaten. Daardoor blijft de ontwikkeling van de Amerikaanse studenten achter bij de Europese. We kregen nog wat tips mee voor de verdere reis.

De laatste maandag van mei is in Amerika Merorial Day, de feestdag waarop de gesneuvelde soldaten in alle oorlogen worden herdacht. Dat is begonnen na de Amerikaanse burgeroorlog in 1865. In het dorpje waar de camping was, werd zoals in de meeste plaatsen een parade gehouden. Langs de kant stonden veel Amish te kijken.

De parade begon met een groep militairen met vlaggen waarachter een fanfarekorps liep. Daar achter reden kinderen op met vlaggen versierde fietsen. Daarna volgden een hele stoet auto’s. Vanuit deze auto’s werd snoep naar de omstanders gegooid. De parade stopte op de plaatselijke begraafplaats waar de gesneuvelden werden herdacht.

Een filmpje is onder de video's te zien.

We hebben de camper opgehaald en zijn weer richting Berlin gereden. In de winkel van Wendell August waren veel handgemaakte voorwerpen van tin te zien. Buiten stonden heerlijke schommelstoelen, die ook door de Amish mat de hand gemaakt zijn. We reden verder door het gebied maar helaas was door Meriorial Day ook vandaag veel winkels gesloten zodat we niet konden genieten van de zelfgemaakte kazen.

We hebben koers gezet richting de hoofdstad Washington DC. Het landschap was behoorlijk heuvelachtig, waarbij er stevige hellingen gepasseerd werden. We reden ook door een miles lange tunnel. In Bedford hebben we een camping opgezocht.

Amish

Zondag, 29 mei, bewolkt, 28°, 329 miles 1146 miles in totaal

Vanaf Niagara zijn we de inmiddels vertrouwde I 90 weer opgereden. In staat New York moesten we hier weer tol voor betalen.

We verlieten deze staat en kwamen in de staat Pennsylvania uit. Het landschap veranderde niet. Het was licht glooiend met afwisselend velden met wijnranken, uitgestrekte akkers of bosgebied.

Voor het hier levende wild was de snelweg een slachtpartij Op het stuk wij reden kwamen we drie dode reeën en ruim 30 kleinere dieren als dassen, marters en marmotten tegen. Gelukkig zaken we ook nog levende reeën en een dappere marmot die op de vluchtstrook liep. Of hij ook geprobeerd heeft over te steken, hebben we maar niet afgewacht. We verlieten de I 90 om via andere highways in de staat Ohio uit te komen.

Na Akron verlieten we de snelweg en reden het land van de Amish binnen. Dit is een kleine groepering gelovigen die nog vasthoudt dat God geen machines toestaat. Zo zijn elektriciteit, auto’s en tractoren verboden. De mensen verplaatsen zich nog in koetsjes die door paarden getrokken worden. De woningen waarin zij wonen zijn wel modern maar die zijn met de hand gemaakt en hebben dus geen electra. We voelden ons even op het decor van serie My Little house op the prairy. De mensen dragen klederdracht. Omdat het vandaag zondag is, is nagenoeg alles gesloten. We hebben een camping midden in het Amish gebied, zodat we morgen wel meer kunnen gaan bekijken.

Niagara

Zaterdag, 28 mei, 28°, zonnig, 35 miles totaal 817 miles

We hebben eerst lekker uitgeslapen en rustig ontbeten. Daarna zijn we naar het National State Park Niagara Falls gereden. Er was een aparte parkeerplek voor RV’s op het Goat Island. Dat is een eiland tussen de twee watervallen in. We zijn langs de rivier gelopen. In het begin was deze nog heel rustig maar dichter bij de waterval begon het water meer te kolken.

We kwamen aan bij de Amerikaanse kant. Daar was men echter met bouwwerkzaamheden bezig zodat we niet dicht bij de waterval konden komen. Via een brug verlieten we Goat Island en kwamen bij de Amerikaanse oever uit.

Het was goed te merken dat het een feestweekend is want het was er erg druk. Via internet hadden al kaartjes gekocht voor de Maiden of the Mist. Dat is een boot waarmee je tot aan de rand van de waterval vaart. Na een wachttijd van een uurtje konden we met de lift naar de steiger waar de boot lag afgemeerd.

We kregen allemaal een blauwe regencape mee. We voeren eerst langs de Amerikaanse Fall. Deze was behoorlijk imposant, maar vijf minuten later was hij vergeten door het enorme geweld van de Canadese Fall. Deze is een stuk hoger en breder. De regencape had je echt nodig want anders werd je drijfnat. Nu was het alleen lekker verkoelend. Dicht bij de waterval kon je elkaar niet meer verstaan door het donderende geweld van het water. Er hing ook een groot mistgordijn.

Na een kwartiertje stonden we weer in de volgende rij die ons naar de lift bracht om het park weer verder te bekijken.

We zijn weer terug gewandeld naar de camper. Na het doen van boodschappen hebben nog lekker in het zonnetje zitten lezen.

Reisdag

Vrijdag, 27 mei, 29°,zonnig, 553 miles, in totaal 782 miles

Vandaag was een reisdag. Doordat we gisteren pas laat van de boot terugkwamen, moesten we vandaag iets verder rijden als we gepland hadden. We reden over de I 90, een mooie snelweg die te vergelijken is met de Duitse autobahn.

We moesten hier wel tol voor betalen, maar voor een afstand van bijna 400 miles was dat $40. Tijdens de rit moesten enkele stevige heuvels beklommen worden. Het was een erg bosrijk gebied waar we door heen reden. Het verkeer was rustig en we hadden nergens oponthoud.

In Niagara hadden we al een camping besproken. Dit weekend is memorial weekend waardoor alle Amerikanen vrij zijn. Zij gaan dan massaal naar alle campings toe om daar de eerste vrije dagen van het jaar te vieren. De camping zat inderdaad al helemaal vol.

Walvissen jacht in Cape Cod

Donderdag, 26 mei, 25 graden,zonnig, 142 miles, totaal 229 miles

Na het ontbijt hebben we route genomen naar Provincetown. Dat was maar een klein stukje. Provincetown is een gezellig stadje dat hoofdzakelijk van toerisme leeft. We moesten even zoeken naar een plek waar de camper neer konden zetten. We werden verschillende keren verwezen totdat we naar een parkeerplaats net buiten het stadje moesten rijden. Daar stonden inderdaad nog meer campers. We liepen terug naar het centrum. Daar hebben we ons eerst gemeld bij de walvisboot. We hebben opnieuw een poging geacht om de walvissen te zien. Eerder liepen expedities in Nieuw Zeeland en Noorwegen op niets uit. We kregen onze tickets en moesten ons rond 12.00 uur op de pier melden. We slenterden wat door het stadje totdat het tijd was.

Bij de pier stond al een rij te wachten maar aan boord was er voldoende plaats. Precies op tijd voeren we de haven uit. We kregen eerst een uitleg welke walvissen hier leven. De grote potvissen die we in Noorwegen hoopten te zien zijn hier niet omdat het voor hen te ondiep is. De op een na grootste walvissen, de Fin Whale, zijn hier wel. Deze kunnen tot 27 meter lang worden Deze baleinwalvis eten door met de grote bek open een hele school naar binnen te slokken. Het zeewater wordt daarna weer uitgespuwd. Zij drinken dit zeewater niet. Zij krijgen hun water binnen van de vissen die ze opeten. Na een klein uurtje varen zagen we de eerste walvissen. Het waren inderdaad de Fin Whales.

Ze kwamen steeds even boven om adem te halen om dan weer onder te duiken op zoek naar voedsel. Als ze dan op de oppervlakte komen is steeds maar ongeveer een derde van het enorme dier zichtbaar. Het waren fraaie dieren. Na een uur rondgedobberd te hebben voeren we weer terug. De zee was heel erg kalm zodat Carla geen last van zeeziekte had.

Terug bij de camper wachtte ons een verrassing. Als enige van de geparkeerde campers hadden we een parkeerbon gekregen. Waarom was niet duidelijk. Het stond duidelijk aangegeven dat we hier wel mochten staan maar niet overnachten. Bij het politiebureau werden we keurig te woord gestaan maar ook hier was een scheiding tussen de echte politie en de parkeerpolitie. Deze waren er morgenvoeg weer. Omdat dat niet op schoot de bon van 35 dollar maar betaald. Met een iets minder blij gevoel hebben we Provincetown verlaten.

We hebben voor het eerst getankt. Voor een gallon, bijna 4 liter, moesten we $ 2,35 betalen. Dat mag ook wel want er ging 35 gallon in.

Vlak bij de plaats waar we de camper hebben opgehaald hebben we een overnachtingscamping op gezocht. Een jarenlange wens is vandaag met het zien van de walvissen in vervulling gegaan.

Cape Cod

Woensdag, 25 mei, 26 zonnig

Na een goede nachtrust hebben we de hostel verlaten en zijn we terug gelopen naar South Station. Daar hebben we een kaartje gekocht voor de trein. De plek waar de camper konden halen ligt ruim 40 miles onder Boston. Nadat we het kaartje hadden gekocht konden we of in de hal of buiten op een paar bankjes wachten totdat de trein werd omgeroepen. South Station kent geen doorgaande treinen. Alle treinen stoppen hier en moeten dan dezelfde weg weer terug.

Onze trein naar Middleborough /Lakeville werd omgeroepen en we konden bij perron 12 instappen. De conducteur, een bazige oud man, kwam de kaartjes ophalen. Hij had de verantwoording over drie wagons. Bij elk station riep hij om welk station nu aan de beurt was. In een klein uur kwamen we in Middleborough aan. Dit bleek een dorpje te zijn met alleen maar vakantiewoningen zonder verdere voorzieningen. We werden aangesproken door een dame in een auto die ons passeerde. Zij vroeg waar we naar toe wilden omdat er in dit dorp geen bus of taxi was. Toen we uitlegden dat we naar Lakeville wilden, bood ze spontaan aan om ons maar even te brengen want lopen was met de zware koffers geen optie. Alice bleek voor een reisbureau te werken en had al veel van Europa gezien. We haalden haar man thuis op en en een kleine kwartiertje later werden we keurig voor de deur van het camperbedrijf afgezet. Het was inderdaad een eind geweest als we dat hadden moeten lopen. Onze camper ,of RV zoals hij hier heet, stond al klaar. De papieren werden in orde gemaakt en na een korte heldere uitleg konden we beginnen aan de trip. We reden eerst naar een Wallmart om inkopen te doen. Na de inkopen zijn we nog even terug gegaan naar het verhuurbedrijf omdat er een alarmlampje bleef brandde. Dat werd meteen verholpen waarna we koers zetten naar Cape Cod. Het rijden met deze grote lange camper ging haast vanzelf. Door de extra spiegels heb je goed zicht. Alleen in de bochten moet je er even aan denken dat je ruim negen meter lang bent.

Bij het verhuurbedrijf kregen we nog een goede tip over een app die we konden downloaden om snel campings te zoeken. Met die app hebben we een camping uitgezocht op korte afstand van Provincetown. Rond 15.00 uur waren we op de camping. Omdat we gebeld hadden wisten we al dat er plaats was. We hebben hier eerst de koffers uitgepakt en in de camper alles een plaatsje gegeven. Daarna hebben we heerlijk in het zonnetje koffie zitten drinken. Voor ons gevoel is de vakantie nu echt begonnen.

We hebben zelf gekookt en hebben daarna een wandeling naar het strand gemaakt waar de zon net voordat hij in zee verdween achter enkele wolken schuil ging. Na een lekkere douche zijn we gaan slapen.

Boston

Dinsdag, 24 mei, 15 zwaarbewolkt

We hebben redelijk geslapen maar waren al wel vroeg wakker. Dat kwam ook omdat het buiten enorm hard regende. Na de bui zijn we weer ingeslapen en werden we door de wekker gewekt.

We hebben in het centrum ontbeten waarna we naar het beginpunt van de Freedom Trail gelopen zijn.

Dat is een route door het centrum van Boston langs alle belangrijkste historische hoogtepunten. Deze wordt helemaal met een rode streep van klinkers aangeven zodat je niet kunt verdwalen.

Overal op de route zagen we gidsen in klederdracht uit de Engelse periode van begin 17^e eeuw. De oudste gebouwen stammen namelijk uit de 1630 toen de Engelsen hier aan land kwamen. De route startte in het park waar we gisteren gelopen hadden. Met de app konden we zelf de route in ons eigen tempo lopen. De eerste van in totaal 16 stops was bij het Senaatsgebouw boven op de heuvel. Dat was het gebouw dat we gisteren al gezien hadden met de opvallend gouden koepel. Deze koepel heeft in de verschillende eeuwen steeds een andere kleur gehad. Van kopergroen, naar rood en grijs tijdens de Tweede wereldoorlog naar het goud van nu. Het gebouw doet nog steeds dienst als hoofdlocatie voor de senaat van de staat Massachusetts. Het gebouw is vrij te bezichtigen. Na een controle van je tas mochten we met een lift naar de tweede verdieping. Daar waren mooie zalen met oude schilderingen. In de gangen hingen portetten van de gouverneurs. In het midden was de dome te zien. Deze had schitterend glas-in-lood en een marmeren balustrade. In een van de zalen was een vergadering bezig van een commissie. Deze ging over het budget voor de studenten. Op de publieke tribune mochten we deze vergadering bijwonen. In de grote zaal was geen senaatvergadering bezig zodat we daar vrij konden rondlopen.

Buiten hebben de rode streep weer opgezocht en hebben we verschillende oude panden en kerken bezocht. Ook enkele kerkhoven waren in het programma opgenomen. We zwierven door kleine straatjes om in de Italiaanse wijk uit te komen. Vanuit daar moest er eerst een behoorlijke heuvel beklommen worden waarna we bij de rivier uit kwamen. Daar liepen we over een oude ijzeren brug naar de overkant. In de wijk waar we nu waren heerste een ongelofelijke rust. De route voerde weer een heuvel naar Bunker Hill waar een grote toren gebouwd is. Dat was het eindpunt van de trail, die ruim 5 km lang is.

We zijn terug gewandeld naar het centrum om vervolgens door te lopen naar Prudential Centre. Dat is een hagelnieuw luxe winkelcentrum.

We hebben burito’s gegeten en zijn toen terug gegaan naar het hotel. We hadden 22 km gelopen maar wel erg genoten van deze stad.