Donderdag, 30 Augustus, licht bewolkt, 22

We hadden de wekker om 4.00 uur gezet. Om half 5 vertrokken we naar Horton Plains. Dit is een groot natuurreservaat boven in de bergen. Daardoor is het niet vergelijken met de andere Srilankese parken. Er leven hier alleen nog een soort herten, apen en vogels. De overige grote dieren komen hier niet meer voor. Het reservaat ligt op maar 27 kilometer van het hotel, toch hadden we er meer dan een uur voor nodig om er te komen. Via een smalle zeer hobbelige weg met vele haarspeldbochten reden we naar boven. Daar waren als een van de eerste.

Het park gaat pas om 06.00 uur open. De zon was nog niet op en boven het park dreven wat mistflarden. Nadat we de tickets hadden gekocht mochten we park in. Na een kilometer of 5 kwamen we bij het bezoekerscentrum waar de wandeling van 9 km begon. De mist was inmiddels verdwenen en de zon liet de eerste stralen over het grasland schijnen. De temperatuur liep meteen op. Boven in de mist was het behoorlijk fris maar nu was het aangenaam wandelweer. Bij de kaartjescontrole moest je al het plastic inleveren. Zelfs je waterflesjes werden ontdaan van het etiket omdat dat van plastic was. Het eerste stuk was keurig aangelegd met een breed pad. Na bijna een kilometer moest je de keuze maken hoe je de wandeling wilt maken, linksom of rechtsom. We kozen voor linksom waardoor we eerder bij World’s End zouden zijn. Dit uitzichtpunt is berucht om zijn nevelflarden waardoor je net niets ziet. Het pad werd steeds slechter en we moesten over rosten heen stappen. Van klimmen of klauteren was gelukkig hier geen sprake.

Op verschillende plaatsen waren toiletten aangebracht. We kwamen eerst bij Little World’s end. De mist was weg gebleven en we konden dus genieten van het uitzicht. Het was wel wat nevelig zodat we wel de beneden liggende theeplantages konden zien maar niet veel verder konden kijken. Na een rust, waarbij we ons ontbijt opaten, liepen we verder om even later bij World’s End aan te komen. Bij helder weer kun je vanaf hier het zuiden van het eiland zien liggen. Dat geluk hadden we dus niet maar het uitzicht was geweldig.

We liepen verder over een grasvlakte. Je had daardoor helemaal niet het idee dat je zo hoog zat. Na een paar kilometer moest er stevig worden geklommen om bij de Baker’s Fall uit de komen. De 12 meter hoge waterval was al van verre te horen.Na de waterval liepen we via een grasvlakte weer terug naar de auto. Bij de ingang was het nu enorm druk. Bij de tassencontrole stonden de mensen in de rij. Daardoor versperden zij de weg voor de mensen die naar buiten wilde. Met wat duw en trekwerk lukte het toch om door de menigte heen te komen.

Op de weg naar beneden zagen was pas hoe slecht de weg eigenlijk was. Vanochtend was dat in het donker niet opvallen. Met veel kust en vliegwerk werd gemaneuvreerd als er een bus omhoog kwam en er eigenlijk geen ruimte was. Doordat niemand kennelijk echt haast heeft en men elkaar de ruimte en gelegenheid gunt, gaat het allemaal prima. Men claxonneert naar elkaar om dank te zeggen. Terug in het hotel hebben we nog even een dutje gedaan. Daarna zijn we met Lahi naar het Grand Hotel gegaan. Daar hebben we genoten van een high tea. Om te beginnen kun je een keuze maken uit verschillende smaken thee. Van alle theesmaken was een groot bord van blikjes gemaakt.De thee werd in een apart soort espressokannetje gedaan. Zo werd de thee geserveerd. Daarna kregen we drie plateaus. Een met warme hartigheid, een met koude hartigheid en een met zoet. Het leken kleine hapjes maar het buikje was toch gevuld toen we het hotel weer verlieten.